Sameiningin - 01.03.1912, Qupperneq 15

II
verða ekki með í þeirri neitan. Eg á þess von, að þeir
kannist við, að eg hafi hér að engu leyti hallað réttn
máli. Til að bjarga málstað sínnm munu þeir ekki leit-
ast við að neita neinu, sem eg hefi sagt um það, hverju
haldið er fram, heldr munu þeir gjöra það með því að
segja, að trúar-tilhneiging manna birtist eðlilega í þjóð-
sögnum, og að menn þeir hinir trúhneigðu, sem gjörðu
sig seka í fölsun með því að rita biblíuna einsog reynd
varð á, heyri að menntan til lægra þroskastigi en vér, og
því sé ekki rétt að heimta í siðferðilegu tilliti af þeim
það hið sama, sem af oss er í þeim efnum krafizt. Þess-
ar eða þeim líkar röksemdir munu menn hera fyrir sig í
þeirri átt. 1 reyndinni lialda þeir því fram, að þeir
styðji trúna á áreiðanleik hiblíunnar stórum með því að
tína þá tiltölulega fáu sögulegu sannleiksmola útúr
hrúgu þjóðsagnanna og æfintýranna þar.
Sé svo, að einhverjir af talsmönnum hinna nýju
kenninga reynist ófúsir til að varpa svona lagaðri alls-
herjar-rýrð á sannsögulegt gildi ritninganna, þá ætti
þeir, sem hiklaust aðhyllast gömlu kenningarnar, að tjá
þeim fögnuð sinn útaf því að vita þá svona langt komna
á rétta leið. Mótmæli vor eru ekki svo mjög gegn ný-
mæla-kenning þeirri, er sá eða sá frœðimaðrinn eða rit-
höfundrinn heldr fram, einsog afneitunar-stefnunni í
heild sinni, án alls tillits til þess, hverjir það eru, sem
aðhyllast hana; — gegn þeirri órökstuddu skoðan á sex
rita safninu fremst í biblíunni, sem ólijákvæmilega leiðir
til þeirrar ímyndunar, að enginn af Sálmunum sé eftir
Davíð,— að spádómshók Esajasar og ýmsar aðrar hinna
helgu bóka sé ekki annað en samskeytt ritbrot, — að
margvíslegri fölsunar-flœkju sé ofið inní hvert um sig
af ritum beggja testamentanna, — að Jesús og Páll hafi
ekki staðið hærra að viti eða siðfrœðilegri réttsýni en
það, að aðhyllast rangar ímyndanir um ritningarnar, og
nota þær fyrir undirstöðu fagnaðarboðskaparins, sem
þeir fluttu mönnum.