Nýi tíminn - 25.04.1957, Blaðsíða 3

Fimmtudagur 25. apríl 1957 — NÝI TÍMINN — (3
Fyrsta sumarferð Páls Ara-
sonar hófst raunar nokkrum
nóttum fvrir sumar. Ekki að-
■eins Páll sjálfur heldúr allt
hans lið —: farþegarnir er
•söfmiðust saman hjá Ferða-
rskrifstofu Páls Arasonar í
Hafnars'træti 8 hinn ‘pung-
búna skírdagsmorgun 18 þ.m.,
vorL í sumarskapi. Þetta var
raunar ósvikin sumarferð.hvað
sem almanakið kann að segja
um það. — Eriginn mun taka
npphafsorðin svo bókstaflega,
aö það hvarfii að honum að
þetía hafi verið fyrsta sumar-
fero : lífi Páls Arasonar, hún
var það aðeins á þessu sumri.
iÞað þekkir nefnilega öll þjóð-
in eitthvað til ferða Páls Ara-
sonar, því eftir að' hann hafði
árum sarnan verið frægastur
fjallaekill torðan jökla tók
hann upp á því að aka Pálínu
sinni hverja hringferðina af
annarri krmgum landið (að
sjálfsög’ðu á ströndum uppi!).
Og svo var það einn vetur
síðla að Páli þótti Ódáðahraun
of þröngt og næst fréttist af
hoiiújn og öræfabílnum hans
á breiðstrætum Parisar og
Rórn, Mun Páll Arason einn
fslenöinga um það gð vera
jafnkunnugur ökuleiðum í Ó-
dáðahrauni riorður og Róm suð-
ur.
Aó fa ra — eða
fara ekki
Já, síðasti skírdagsmorgun
var þungbúinn. Og Theresía
hafði spáð bungiega daginn áð-
ur og því helltust nokkrar var-
fæfnar sálir úr lestinni og
hættu við förina kvöldið fyrir
Það kvað vist vera til fólk á
íslandi sem aldrei vill heiman
búast nema í blíðskaparveðri,
athugandi ekki þá ljósu stað-
reynd að með slíkri „forsjálni"
eru miklar líkur fyrir því að
það sitji um kvrrt til dauða-
dags. Með veðurfari okkar
lands er líkast til að þeir sem
aldrei fara að heiman nema í
sólskini hreppi úrhellisrign-
ingu um það bil að þeir eru
komnir á þann stað hvar þeir
helzt kysu sólskin.
En svo mundi
d 1:011100 . • . .
Þeir sem saman vera vilja
verða þó alloft að skilja, en
Pái), sem er af norðlenzkum
bændaættum, skilur mjög
hjarðeðli mannkindarinnar og
reyndi því að verða við ósk-
um farþega sinna um að ,,fá
að .vera saman“ Er undirritað-
ur Páli þakklátur fyrir þá hug-
. ulsemi, því tilfærslur þessar
urðu til þess að honum hug-
'ikvæmdist að fara upp í Rauö
tii Bjarna í Túni, en þá' þekkti
hann báða frá fornu fari fyrir
iraustleika. Þar uppi var víð-
sýnasía sæti ferðarinnar. Þang-
að upp er ftili axlarhæð með-
-alrr.rnns Uppstigningin holl
líkamsáefing: innisetuvesalingi.
Við Mjólkurstöðiná heilsaði
þreifandi útsynningsmugga svo
ekki sá út úr augunum upp að
Geithálsi. En þá tók sólin 'að
skína og bræddi snjóinn á veg-
inum. Undir sól að sjá virtist
nýbráðið vatnið í hjólförunum
eins og iðandi silfurbönd. En
svo mundi drottinn eftir því
alltíeinu að hann hafði lofað
Theresíu s.inni óveðri og hellti
yfir okkur snjónum á ný Uppi
á Hellisheiði tók snjóinn að
,.draga“ Niður Kamba var
flughált, Muggan hélzt.
Austan Ölvesár tóku við slörk
og kafhlaup á veginum, og
linnti þeim ófögnuði ekki að
fullu fyrr en austan við Hvols-
völl. Ekki veit ég hvort sú hugs-
un kann að hafa hvarflað að
einhverjum á þessari leið: skyldi
það nú annars ekki hafa verið
betra að sitja heima. — Ein-
hværstaðar austarlega á þessari
leið sáum við veðurbitna bænd-
ur vera að bera möl ofan í veg-
inn um messutímann á skír-
degi, svo mjólkin úr kúnum
þeirra kæmist í ginið á Reyk-
víkingum og lúxusflakkarar af
malbikinu í nálægð grassins.
Hellustrákurinn.
Á Hellu, þar sem Ingólfur
ríkir i nágrenni Sveinbjarnar,
var staðnæmzt nokkra hríð og
þeir sem ekki höfðu lyst á
kaffi í Tryggvaskála settust
hér til borðs með ílöngunar-
svip. Allmargir voru þó á rölti
úti og inni við. Lið Páls var
vel skipað ungum og knálegum
strákum sem enn voru lítt
komnir af snjóboltaaldri og brátt
drifu snjóskeytin um loftið.
Var það öllum hin bezta
skemmtun, jafnt þeim sem fyr-
Við Núpsstað skiptast á stuðlabergslög og móberg. Skin og skuggar
skiptast mjög skemmtilega á í þessum liönu'um þegar sólin skín
— en Usast er að ekki gæti neins slíks eftir að myndin hefur
genglð gegnum pressuskrifiið.
þar sem Anna á Stóru-Borg
sængaði hjá smalanum, ætt
sinni og öllu heldra slekti þess
tíma til yfirþyrmanlegrar hrell-
ingar, en Sigurður Einarsson
smíðaði í nútíð Kóngsins mekt
Fyrsta
sumarferð
Páls
Arasonar
ir urðu og hinum sem skeytin
sendu. Allt í einu hafði skotið
upp óvæntum þátttakanda,
ljóshærðum strák, á að gizka
10—11 ára. Hann var heima-
mannslegur og hafði gaman af
að glettast við hina aðkomnu.
Dreng þessum virtist gefin sú
náttúra að hæfa allt sem hann
henti til. Sjálfur stóð hann
hinn róiegasti, horfði mót að-
sen.dum skeytum, veik sér und-
an en flýði ekki, henti þegar
sízt var von — og hæfði næst-
um án undantekningar. Á þess-
um vettvangi var auðsjáanlega
betri fylgd hans eins en margra
honum helmingi stærri. ■
Sumar og sól
Austan Markarfljóts var veg-
urinn dökkur, , — auður. Við
Scij alandsfos 5 brostu menn við
sólinni, tóku myndir, og hresst-
ust sýnilega við hvorutveggja,
Margir fóru upp að fossinum
' og nokkrcr hvikar hnákur á
aldurskeiðir.u milli þess að
vera stúlku.böm og konur,
klifruðu upp að berginu og
renndu sér á bossanum niður
skdflinn Var það ágætskemmt-
un, líka á að horfa. Undir
Eyjafjöllum hló marauð jörð
móti sólu. Túnin græn með
hvítum mjallarýrum efst. Nú
vorum við komin á þær sjóðir
af tækni járnaldarmannsins og
hlaut vanþakklæti jafnt heldxa
fólks sem húsgangsmanna aö
launum. Og Anna á Stóru-Borí:
mun liía Sigurð. Þannig get»'
það verið vænlegra til frægö-
að sænga hjá smalahræðu
bóadabæ en viðra sé) S&U&
sviði þjóðleikhússf <r
fyrir alþjóð.
Lán bílstjóýi
og ríkissjóó
Svo óku menn í. ísuiskinsSMe,
meðfram grænkaadi túm.
undir gneypum hömrum Ey.)
fjallanna. Sumarskap Pi
liafði ekki látið aér til skant
ar verða Næst TOr staldraí
Vík, þar sem ím Kjartanss
staðnæmdist Gítir að haí
hafði séo hve vonlaust það ■
að láta nok' vrt vit tolla
Mogganum o iók sig því ur
og hélt í ausauveg En hvað t
skil vel að hasm skyldi heldi
kjósa að aga Skaftíellinga Vj
góðan orðstír. Hins vegar hc
ég aldrei skilið deilu þá sen.
tíðast var kennd við „Kerling-
ardalsbændafjöru“. Forðum tíð
börðust menn um fagrar konur
og kuru stundum að falla
báðir svo hvorugur nyti faðm-
laganna, — en að standa og
rifast meðan sjórinn og sand-
urinn gleyptu járnið — ,,það
er sko ekki hægt“ , ef maður
má leyfa sér að viðhafa hráa
reykvísku í sambandi við
Skaftfellinga.
Á sandinum austan Vikur
lukti muggan um okkur á ný
— Mikið lán var það fyrir
skaftfellska bílstjóra að Múla-
kvísl skyldi skirpa af sér brú-
arskriflinu héma um árið. Þeg-
ar Sigiirður Þórarinsson var
dæmdur til að éta hálfa aðra
skotthúfu, sællar minningar.
Þegar brúin var færð niður á
sandinn styttist vegurinn um
12 km og varð næstum þráð-
beinn, í stað brekkna, hlykkja
og ófærðar uppi á heiði fyrrum.
Og rikissjóður stórgx-æðir á
stórum minna vegaviðhaldi og
gjaldeyri fyrir benzíneyðslu.
— En því má ekki gleyma
að efra þrumir eldurinn í
Kötlu gömlu og getur hvenær
sem er á næstunni brætt af
sér jökulhettuna, steypt flóði
yfir sandinn og tortímt öllu lif-
andi er á vegi þesa verður.
Hér eru það ekkí aðeins nokkr-
ir metrar af steinsteypu he’dur
það sem öllum mannvirkjum er
æðra, r-—-Iifm íem pru í
og skipzt á að taka myndir til
að geta sýnt kunningjununt
síðar: Eg á brúnni, ég við
bílinn,, ég við vörðuna. Jú, það
var skroppið út á sandinn og
bætt nokkrum steinum í vörð-
urnar þar sem höfuðbólið á að
liggja undir hrauninu.
Og svo beygjum við heim að
Kirkjubæjarklaustri, undir
kvöld. Fyrrum var Þar klaust-
ur frægt í sögum. Nú er þaí
sláturhús, hótel og frystihús
klausturstað. Auk þess eru þar
nokkur myndarleg og nýtízk
íbúðarhús. Ennfremur grósku-
legir trjálundir í brekkunní
upp að klettunum. Er Kirkju-
bæjarklaustui e:nn „staðarleg-
astur“ sveitabær á landi hér.
Hér var fyrir með fríðu föru-
neyti Guðmundur Jónasson, sá
er snjóbílnum reið yfir þver-
an Vatnajökul. Síðan hefur
hann ekið bílum sínum í leið-
öngrum Jöklarannsóknaféiags-
ins, og nú síðast '^Pífetur bjarg-
að Mýramönnum og Snæfell-
ingum frá hungurdauða. Og
hver getur sagt um hve mikinn
þátt það tiltæki Guðmundar,
að einmenna í snjóbíl sínum
yfir Vatnajökul um hávetur,
á i því að nú eru rnenn farnir
að líta Vatnajökulsferðir með
óskelfdari augum en fyrr? Að-
eins þó sé tækninni beitt með
fyrirhyggju. Fyrir glannaskap
og flan geta menn auðveldlega
týnt lífinu. Vatnajökull er ekkl
eins ægilegur nú og fyrrum.
Og þó hefur hann ekkert
breytzt. Enginn skyldi halda
að hann sé orðinn lamb að
leika sér við.
Lét ekki
leiða sig
Guðmundur hafði vaiið
mönnum sínum samkomuhúsið.
Við í Pálsliði vorum leiddir til
sláturhússins. Einn er þó sá
maður er ekki lét leiða sig til
sláturhúss heldur gekk út á tún-
ið og reisti tjald sitt á snjónum.
Reyndist það Guðmundur
Kjartansson jarðfræðingur.
í sláturhúsinu voru dýnur
góðar og rafmagnsofn, hinn
bezti gripur. Eftir að Páll hafðj
I
Vatn sem fellur hefur alltaf aðdráttara... — JÞví niiður munuð
þið ekki sjá litina í regnboganum.
Sláturhús — Ekki
kiaustur
Útsynningurinn olli því að
næstu klukkustundirnar gátum
við ekki einu sinni farið út
hresst lið sit+ á kaffi gleymdir
vist flestir að lesa bænir sínar
og lögðust til hvildar hlið við
hlið í bezta bróðerni. Nokkrir
voru þó enn á stjái einhver-
v Framhald á 10. síðu.