Litli Bergþór - 01.07.1999, Blaðsíða 18

Ein eftirleit að vetrarlagi frh....
það jafnvel eftir að tekið er á gjöf. Þarf þess vegna oft
að gera eftirleitir í svæði þess. Venja er að fara inn í
Buðlungabrekkur, það er inn á innstu takmörk landa
þessara, eftir að fé er tekið á gjöf.
Haustið 1945 var gott. Þó gerði dálitla snjóa við
og við eftir að kom fram í desember en tók jafnan upp
aftur og um áramót var snjólaust í byggð en nokkur
snjór í fjöllum, alls ekki þó svo mikill að hætta væri á að
fé hefði fennt eða stæði í algjöru svelti, því víða voru
enn hagablettir til fjalla þar sem snjó blæs helst af jörð.
Hinn 29. desember þetta haust fór ég ásamt bróður
mínum Magnúsi í eftirleit inn í Buðlungabrekkur.
Veður var heiðskírt, lítið frost í byggð og leit út fyrir að
sama veður myndi haldast. Við lögðum af stað frá
Helludal um hádegi og sóttist ferðin vel. Þegar upp á
Sandfell kom var dálítill snjór en færð sæmileg og var
hún svipuð alla leið inn eftir. Þó sökk maður heldur
dýpra í þegar inn í hraunið kom. Við tókum stefnuna
beint af Sandfelli í Einifellshorn og óðum Farið við
suðurenda fellsins. Lítið var í ánni í þetta sinn og var
hún ekki nema í hné á manni. Daginn eftir ætluðum við
að fara ofan yfir Farið og leita suður með Brekkunum og
áfram suður hraunið.
I
Farið. Einifell og Sandfell.
Þegar við komum í sæluhúsið var klukkan um
fjögur og mjög tekið að skyggja. I sæluhúsinu áttum við
góða nótt ekki síður en í byggð værum. Um áttaleytið
morguninn eftir fórum við að hreyfa okkur og gá til
veðurs, hita kaffi og fá okkur bita. Veður var svipað og
daginn áður en nokkurt frost, á að giska um tíu gráður
eða ekki minna og dálítill kaldi á norðan. Um níuleytið
var orðið nokkuð bjart og þá fórum við að hugsa til
ferðar.
Nú datt okkur í hug að breyta ferðaáætluninni því
þar sem við höfðum sæmilegan sjónauka kom okkur til
hugar að stytta okkur leið með því að ganga upp á
Einifell að norðan og fram fellið og þá myndum við hafa
gott útsýni bæði í austur og vestur. Þama af fellinu
blöstu Brekkurnar við vestan Farsins í lítilli fjarlægð og
skyggni var hið besta.
Okkur gekk vel upp fellið að norðan og gengum
við svo fram eftir því. Harðfenni var mikið í hlíðum
fellsins, en við gáfum því lítinn gaum og síst datt okkur
í hug að það myndi næstum valda dauða annars okkar.
Kindur sáum við engar af fellinu hvorki í Brekkunum né
annars staðar.
Þegar fremst á fellið kom fórum við að skyggnast
eftir heppilegum stað til niðurgöngu og gengum við í því
skyni eftir fellsbrúninni. Við fetuðum okkur eftir
brúninni þar sem snjófannirnar þraut og bert grjótið tók
við. Berangur var víða í brúnunum þar sem snjóinn
hafði skafið af en klakagljá hafði víða myndast milli
steinanna.
Þegar við höfðum gengið svolitla stund hrasaði ég
og varð fyrir því óláni að missa stafinn og sá ég til hans
niður fjallshlíðina alveg niður á jafnsléttu. Ekki dugði
að hugsa um það. Við höfðum komið auga á auðan
rinda sem hentugur myndi til niðurgöngu og vorum við á
leið þangað.
En það fer margt öðruvísi en ætlað er og stundum
kemst maður aldrei þangað sem maður ætlaði sér. Allt í
einu var eins og fótunum væri kippt undan mér og ég
skall flatur á fönnina sem var óneitanlega harðari en ég
hugði í fyrstu. Eg hafði ekkert til þess að stöðva mig
með því stafinn hafði ég misst eins og áður er sagt.
Fyrst í stað fór ég ekki ýkja hart og ég sá að fram undan
mér litlu neðar í hlíðinni var auður blettur í fönninni, en
hann var þannig lagaður að engar brúnir voru í kringum
hann og var þessi auða torfa alveg í sömu hæð og fönnin
í kring. Mér datt ekki í hug annað en ég myndi stansa á
þessari torfu, því ég hafði ekki áttað mig á að ég var
kominn á slíkan feikna hraða að meira en lítið þurfti til
þess að stöðva mig. Þegar niður á auða blettinn kom
þaut ég yfir hann eins og örskot og út á fönnina hinum
megin án þess að hraðinn minnkaði nokkuð. Nú sá ég
rétt neðar í brekkunni dálítinn torfuhnaus og stefndi ég
beint á hann. Vegna hraðans var mér ekki nokkur leið
að breyta um stefnu og það skipti heldur engum togum,
ég var skollinn á bakkann áður en ég vissi af en svo litlu
munaði að ég lenti ekki fyrir utan bakkann að ekki skall
nema önnur ristin á hnausnum, en fætur mínir höfðu
alltaf verið á undan og vildi mér það til lífs, því ef höfuð
mitt hefði verið á undan og lent á bakkanum hefði það
óhjákvæmilega molast í sundur. Þetta var feikna harður
árekstur og fannst mér þá sem fætumir gengju inn í
kviðarholið og allt léti undan, en ég tókst hátt á loft eins
og þegar steini er kastað og endasentist niður hlíðina.
Litlu neðar stansaði ég í lausum snjó enda var ég
kominn niður á jafnsléttu.
Líðan mín var hræðilega slæm þegar ég stansaði.
Eg átti örðugt með andardrátt en þess verra með
hreyfingu vegna mikils verkjar í baki. Það fyrsta sem
mér var á munni þegar niður kom var að biðja Guð að
hjálpa mér og víst heyrði hann bæn mína, því það var
tvísýnna um líf mitt þá en ég gerði mér sjálfur grein
fyrir. Allt þetta hafði gerst á svo örstuttri stund að ég
hafði ekki getað áttað mig á neinu enda þótt ég hefði
hrapað þama um hundrað metra, eða ofan af fellinu og
niður á slétta grund.
Litli - Bergþór 18