Foreldrablaðið - 01.01.1960, Síða 8

og krefur þá reikningsskapar. Þá er
gott að muna orð hins vitra Salómons:
„Mjúklegt andsvar stöðvar bræði.“
Margir halda því fram, að hezt sé
að koma í veg fyrir árekstra, þeir leiði
varla, eða ekki, til góðs. Já, víst munum
við kennarar yfirleitt sammmála um
það. Þó vil ég bæði til fróðleiks og gam-
ans segja hér eina sögu úr starfi mínu,
sem virðist sanna annað.
% var með 8 ára börn. Það var í
haustskóla í byrjun annars skólaárs. Ég
gekk frá börnunum, en kvaðst treysta
þeim til þess að halda áfram starfi sínu,
og að allt yrði rólegt, er ég kæmi aftur.
Ég var fáar mínútur í burtu, en kom
að hópnum aftur í fullkominni upp-
lausn. Sum börnin höfðu svo hátt, að
þau vissu ekkert, er ég kom inn. Hvað
átti ég að gera? Ekkert? Eða nöldra
eitthvað í meinleysislegum tón? Ég
gekk inn á mitt gólf og stóð þar stein-
þegjandi, meðan börnin voru að kyrr-
ast, en það varð brátt steinhljóð. Þá
sagði ég (það er varla hafandi eftir):
„Nú skammizt þið öll heim til ykkar.“
Þar með var teningnum kastað. Ég var
kyrr í stofunni, þegar þessir blessaðir
sakleysingjar voru famir, og mér leið
ekki vel. Ég fann, að ég hafði teflt í
tvísýnu. Þá var það, að hjúkmnarkon-
an kom og sagði: „Það er einhver frú
að spyrja eftir þér í símanum, og mér
virðist hún standa alveg á blistri!"
„Hana nú. Þetta er nú bara byrjunin",
hugsaði ég. Til allrar hamingju var sím-
inn ekki alveg við. Mér vannst tími til
að rifja upp speki Salómons. 1 viðtal-
inu við frúna viðurkenndi ég, að víst
orkaði tvímælis það, sem ég hefði gert,
og að ég vissi ekki, hvort hennar barh
hefði átt nokkurn þátt í háreystinni.
Hins vegar mæltist ég til þess, að við
ræddum þetta ekki nánar í símanum,
en bauðst til að koma og tala við hana
heima, ef hún vildi. Varð það að ráði.
Þá kom mér í hug, að gáfaður og reynd-
ur klerkur sagði eitt sinn við mig: „Ef
ég er beðinn að tala milli hjóna, læt ég
ævinlega líða tvo daga, þar til ég fer.“
Ég fylgdi dæmi hans.
Mér var vel tekið, er ég kom á heim-
ilið. Talaði ég fyrst við frúna og síðan
við mann hennar, er hann kom heim
frá vinnunni. Fór vel á með okkur öll-
um, því að reiðin var gufuð burt, og
tilgangurinn var aðeins sá að reyna að
skilja hvort annað.
Það er ekki að orðlengja það, að alla
tíð síðan höfum við verið mestu mát-
ar. Ég kenndi dótturinni öll árin í
barnaskólanum. Vorið, sem námi henn-
ar lauk, kom lítil systir hennar og var
að hefja sína skólagöngu. Þá hringdi
faðirinn í skólastjórann og nær því
krafðist þess, að ég kenndi henni líka.
Af því varð þó ekki. En það er af böm-
unum að segja, að lengi eftir þetta gat
ég óhræddur gengið úr tíma frá þeim,
ef ég þurfti, og kom ætíð að þeim í
góðu lagi.
Ég gæti sagt margar sögur, bæði úr
eigin starfi og annarra, er virðast sýna
það ,að refsingar geti stundum leitt til
góðs, jafnvel þótt þær séu allharka-
legar. Ég ætla aðeins að hætta á að
geta þess (í þeirri von, að ég verði ekki
kærður), að ég sló eitt sinn 13 ára
dreng — gaf honum þéttan löðrung
orðalaust. Sá drengur heilsaði mér ætíð
kurteislega eftir það.
En má kennari slá barn? Mér virðist
fólk almennt telja, að það megi hann
ekki. 1 erindisbréfi kennara, því sem
ég fékk og hef í höndum, stendur þetta:
„Refsingum skal aldrei beitt nema að
yfirlögðu ráði, þegar mildari aðferðir
hafa ekki borið árangur.“
6 FORELDRABLAÐIÐ