Foreldrablaðið - 01.01.1960, Síða 23

fyrirbyggja. Ég á hér við það, þegar
böm em látin festa sig um of við hljóð-
tenginguna. Hún á aðeins að vera lykill
að því að komast fram úr orðum, sem
maður ekki þekkir, og er tímabilsfyrir-
bæri.
— Nú mun þaS vera svo hér í Reykja-
vík, aS kennarar nota ekki allir hljóS-
aðferðina við lestrarkennslu, þótt þeir
hafi eingöngu verið þjálfaðir i að beita
henni, er þeir voru við nám. Hvernig
telur þú að standi á þessu?
Ég held, að ýmsar orsakir geti legið
til þessa:
a) Æfingatími er ónógur í Kennara-
skólanum, nema brennandi áhugi sé
fyrir hendi.
b) Aðferðin er erfið. Hún krefst mik-
illar þekkingar og elju, bæði hvað við-
kemur námsefninu og þó einkum nem-
andanum.
c) Nokkurs andróðurs hefir gætt hér
gagnvart aðferðinni. Hún er tiltölulega
ný hér, þó að hún sé orðin t. d. rúm-
lega aldargömul í Svíþjóð og enn eldri
í upprunalandi sínu, Þýzkalandi.
d) Lestrarkennsla hefur ekki verið
samræmd í barnaskólunum, svo að það-
an er ekki aðhalds að vænta.
e) Börnin koma mismunandi á veg
komin í lestri í byrjunarbekki — 7 ára
deildir — bamaskólanna.
f) Kannski einnig hræðsla við það,
að málhljóðagrundvöllur fyrir lestrar-
kennslu fipi barnið, þegar til stafsetn-
ingarinnar kemur.
— Já, það er gott, að þú minntist á
stafsetninguna, Isak. Heldur þú ekki að
þessi hrœðsla við stafsetningarörðug-
leika þeirra, sem læra að lesa með hljöð-
aðferðinni, sé ástœðulaus?
Hér á landi hefur engin ýtarleg rann-
sókn farið fram í þessu efni, og þess
vegna vil ég sem minnst fullyrða í
hvoruga áttina, hins vegar mæla engin
rök með því, að þau börn eigi verra með
að læra stafsetningu, sem læra að lesa
með hljóðaðferð, ef rétt er á haldið,
nema síður sé.
-—- Telur þú rétt, að foreldrar hjálpi
barninu heima við lestrarnámið eftir að
þáð er byrjað í skóla?
Ég álít, að barnið þurfi að fá mikla
möguleika til leikniæfinga í lestri, á
svipaðan hátt og þeir, sem æfa sig t. d.
í hljóðfæraleik. Þess vegna þarf barnið
að æfa sig heima í lestri. En þær æf-
ingar eiga ekki að hefjast fyrr en það
er komið á fastan grundvöll, þ. e. sé á
góðri sjálfsbjargarleið, byggðri á tækni-
legum venjum, sem skólinn hefur
grundvallað og æft. Gott er að sjálf-
sögðu, að foreldrarnir veiti börnunum
hjálp, en sú hjálp verður að vera í sam-
ræmi við aðferðir skólans. Annars er
betra að veita hana ekki, því að margar
aðferðir í lestri samtímis, geta haft ör-
lagaríkar afleiðingar til tjóns fyrir
barnið.
— Þarna bentir þú á atriði, sem við
vildum láta koma mjög skýrt fram, ef
vera kynni, að það yrði einhverjum til
varnaðar. Það mun nefnilega vera nokk-
uð algengt, að kennarar leggi inn hljóð-
in, þ. e. kenni með hljóðaðferð, en
þegar svo að því kemur, að börnin mega
fara með bók heim til að lesa, þá sitja
foreldrarnir yfir þeim og láta þau stafa
heimalesturinn. — Þannig hrynur sá
grundvöllur oft, sem kennarinn er bú-
inn að byggja upp, eða er ekki svo?
Jú, vissulega, en hins vegar ætti að
vera ákaflega auðvelt að kippa þessu í
lag með samvinnu foreldra og kennara.
Ég sendi t. d. leiðbeiningar heim til
foreldranna með hverju barni, þegar
það fær bók heim í fyrsta sinn.
— Telur þú, að foreldrar almennt
FORELDRABLAÐIÐ 21