Foreldrablaðið - 01.01.1970, Síða 19

heita Ljúfur," en sá var með endemum blíðlegur
á svip.
Nú skríktu allir ungarnir. Þeir voru svo ánægðir
með nöfnin sín.
,,Eitt skal ég segja ykkur, Skúfur, Stúfur og
Ljúfur," sagði Marteinn, ,,og var ekki laust við, að
hann væri upp með sér af nöfnunum. ,,Þið verðið
að vera hjá mér, þangað til þið eruð orðnir nógu
stórir til þess að ég geti fylgt ykkur heim. Ég skal
sjá um, að þið fáið nóg að kroppa og drekka . . .
og ykkur mun ábyggilega ekki ieiðast," sagði Mar-
teinn og brosti dálítið einkennilega. Sennilega hef-
ur honum dottið eitthvert prakkarastrik í hug.
Tíminn leið fljótt. Skúíi, Stúfi og Ljúfi leið mjög
vel hjá Marteini páskahéra. Þeir voru duglegir að
vera úti, kroppuðu mikið og skoppuðu. Brátt voru
þeir orðnir nógu stórir til þess að geta farið
heim.
Dag nokkurn sagði Marteinn:
„Jæja, Skúfur minn, Stúfur minn og Ljúfur
minn. Á morgun leggjum við af stað heim til ykkar.“
Það var ekki laust við, að dálítill ferðahugur
væri í þeim félögunum. En eitt var verst. Þeir
kviðu allir fyrir heimkomunni. Skúfur, Stúfur og
Ljúfur kviðu fyrir, af því að þeir höfðu aldrei komið
heim til sín og þekktu ekki venjur og siði hjá full-
orðnum hænum.
Marteinn kveið þó mest fyrir að sjá framan í
hænurnar, þegar hann kæmi með Skúf, Stúf og
Ljúf. Hann bjóst við miklu fjaðrafoki.
Þetta gekk nú allt saman betur en þeir félagar
bjuggust við. Skúfi, Stúfi og Ljúfi var innilega
fagnað, þegar þeir komu til föðurhúsanna. Mar-
teini var innilega þakkað fyrir hvað hann hefði verið
þeim góður.
Skúfur, Stúfur og Ljúfur voru ánægðir yfir að
vera komnir heim til hænumömmu og hanapabba,
en þeim leiddist, að Marteinn skyldi ekki geta búið
hjá þeim. Þess vegna ákváðu þeir að hitta Martein
í skóginum á hverjum sunnudegi eins lengi og þeir
lifðu.
Það hafa þeir gert æ síðan og gera sennilega
enn þann dag í dag.
FRIÐGERÐUR SAMÚELSDÓTTIR er kennari við
Melaskólann í Reykjavík. Hún lauk stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Akureyri 1965, og kennara-
prófi frá Kennaraskóla íslands 1968,