Foreldrablaðið - 01.01.1970, Qupperneq 26

24
bekk, ætti að skipta hverjum bekk í tvennt, ekki
eftir kyni, heldur stafrófsröð. Síðan yrði hvor helm-
ingur hálfan vetur hjá þeim kennara, sem hefði
með höndum þá kennslu, sem krefst sérstakrar
smíðastofu, en hinn helming vetrarins hjá þeim
kennara, sem kenndi saum og ýmiss konar föndur,
sem ekki krefst mikilla tækja. Hér með opnast
einnig möguleiki fyrir drengi að fást við föndur
heima, þar sem yfirleitt er ekki aðstaða til smíða.
Ég leyfi mér að fullyrða, að stúlkur séu alls ekki
fæddar með einmitt hæfileika og löngun til þess að
prjóna sokka og sauma svuntu og drengir séu
ekki sérstaklega skapaðir til að smíða úr tré eða
föndra úr leðri (sjá Námsskrá). Þetta er áreiðan-
lega jafn einstaklingsbundið eins og að menn eru
misgóðir í reikningi og allir eru ekki jafngóðir
verzlunarmenn eða kennarar, en þar ræður kynið
ekki úrslitum.
Það, að stúlkur hneigjast að saumaskap frekar
en drengir, er runnið frá uppeldinu, umhverfinu og
aldarandanum. Þær hafa vanizt því frá því þær
voru smábörn, að þetta væri þeirra hlutverk.
Fóstrur á barnaheimiium hafa tjáð mér, að meðan
börnin eru lítil og „vita ekki, hvaða leikföng til-
heyra hvoru kyni“, hneigjast stúlkur jafnmikið að
því að ,,smíða“ og strákar.
Það er satt og rétt, að það er gaman að skreyta
heimili sitt fallegri handavinnu, en af hverju gæti
ekki kona glaðzt yfir að skreyta heimili sitt falleg-
um smíðisgripum eins og útsaumuðum púðum eða
karlmenn haft ánægju af að hnýta tuskumottu? Þeir
karlmenn, sem á annað borð vilja ganga í smekk-
legum fötum, hafa áreiðanlega jafnmikla ánægju
og kvenfólk af að eiga fallega lopapeysu. Af
hverju geta þeir þá ekki setzt niður og prjónað
sér eina? Varla er það fíngerðari vinna en t. d.
úrsmíði, sem öllum ber saman um að hæfi karl-
mönnum. Það kæmi sér vissulega vel fyrir hús-
móður að geta gert við hitt og annað smálegt á
heimilinu og fyrir karlmenn að geta fest á sig tölu
eða saumað saumsprettu, þegar „þjónustan" er
ekki við höndina til hjálpar.
Með skiptri handavinnukennslu spillum við starfi
þeirra foreldra, sem ala vilja börn sín upp í jafn-
rétti og láta þau venjast sömu störfum.
Kennaraskóli íslands þyrfti í sinni endurskipu-
lagningu að taka þetta mál til rækiíegrar athug-
unar, en þar eru, sem kunnugt er, menntaðir sér
kvenkennarar fyrir verklega þjálfun stúlkna og karl-
kennarar fyrir drengina.
Ég er sannfærð um, að slík nýbreytni, sem hér
hefur verið nefnd, yrði vinsæl bæði hjá nemend-
um og foreldrum, og eitt er víst — hún samræmist
betur þeim tímum, sem við lifum á, en núverandi
skipulag, sem aðeins byggist á gamalli og úreltri
hefð.
Ég vil þess vegna skora á ykkur, foreldrar, að
ræða þetta mál ykkar í milli og koma skoðunum
ykkar á framfæri.
Gerður G. Óskarsdóttir.
GERÐUR ÓSKARSDÓTTIR er kennari við Kópa-
vogsskóla. Hún lauk stúdentsprófi frá M. R. 1963
og brautskráðist úr Kennaraskóla íslands 1964.
Síðastliðið ár tók hún B.A. próf í landafræði og
þýzku. Það er vert að geta þess, að nokkrir kenn-
arar úr skólum Kópavogs hafa sent fræðsluráði
Kópavogs beiðni þess efnis, að piltar og stúlkur
9 ára deilda njóti sama náms í handavinnu.