Foreldrablaðið - 01.01.1970, Síða 31

29
GUÐJÓN ALBERTSSON lauk stúdentsprófi 1961
ag starfar nú sem lögfræðingur hjá Trygginga-
stofnun ríkisins.
Vonandi ekki. Að minnsta kosti tel ég ekki heppi-
legt að láta mæðurnar einar um uppeldi barnanna
• « •
Þessari spurningu hlýt ég að svara neitandi. í
fyrsta lagi vegna þess, að það er lífsskoðun mín að
líta beri á heimilisföður sem eitthvað annað og
meira en útsendara fjölskyldunnar eftir peningum,
til þess að öðrum aðilum hennar megi líða vel. í
öðru lagi væri siðferðiiega ómögulegt fyrir mig
að svara spurningunni með jái, því að hingað til
hef ég sjálfur ekki verið neitt fjáröflunartæki, held-
ur miklu fremur ómagi á framfæri heimilisins.
Annað mál er, að það er ekki nýtt af nálinni að
ætlazt sé til þess, að feður útvegi heimilinu rekstr-
arfé, við það hafa skyldur þeirra meira að segja
oftast takmarkazt. Við, sem erum á þrítugsaldri,
sjáum fyrir okkur skýra mynd af þeim heimilis-
föður, sem við höfum kynnzt. Hann hefur yfirleitt
nóga vinnu, en lágt kaup. Til þess að græða nóga
peninga verður hann að vinna bæði eftirvinnu og
næturvinnu, er síþreyttur og því fegnastur, ef krakk-
arnir eru sofnaðir, þegar hann kemur heim. Hann
er að byggja og vinnur í nýja húsinu, hvenær sem
færi gefst. Hann á bíl. Þetta er hinn dæmigerði
dugnaðarmaður. En hvernig er umhorfs hjá hon-
um? Konan hugsar um allt, sem snýr að heimilis-
haldinu, þar með talið uppeldi barnanna. Faðirinn
þefur ekki tíma til þess að leika sér við þau, hvað
(með allri virðingu fyrir kvenþjóðinni!) Og afræktar
eiginkonur kunna sjaldnast góðri lukku að stýra . . .
Guðjón Albertsson.
þá að hann geti rétt hjáiparhönd við hina daglegu
umönnun barna, einkum smábarna. Þar við bætist,
að hefðin gengur að því vísu, að karlmenn geti ekki
annazt ungbörn, eðli sínu samkvæmt séu þeir harð-
hentir, klaufskir og skorti þá hjartahlýju, sem smá-
fólkið verður að finna. Þegar börnin stækka, meta
þau föður sinn eftir því, hve örlátur hann er á vasa-
peninga, og hann reynir að láta þau ekki skorta
neitt, enda fæst mörg hvíldarstundin fyrir peninga,
sem krakkarnir fá til að kaupa bíómiða. Líklega
væri of djúpt tekið í árinni að segja, að sama hliðin
snúi að komumanni, en oft er það ekki fjarri lagi.
Algengast er að ,,fjáröflunartækið“ hafi fjárráðin
á heimilinu og úthluti konunni með semingi — en
þó ánægju yfir örlæti sínu — peningum til matar-
kaupa og heimilishalds. Svo, þegar hún á afmæli,
,,gefur“ hann henni peninga, til þess að hún geti
keypt sér eitthvað fallegt.
Þessi ófagra mynd, sem ég hef dregið upp af
hinum venjulega heimilisföður, geta víst flestir ver-
ið sammála um, að ætti að vera víti til varnaðar
og þá einkum ungu fólki, sem að öðru jöfnu á auð-
veldara með að tileinka sér ný viðhorf, nýja lifnað-
arhætti. En þess er fuil þörf, ef framþróunin í upp-
eldis- og fjölskyldumálum á að geta orðið eðlileg.