Landneminn - 01.12.1952, Síða 8

A myndinni sést grcinarhöfundur, Zophanías Jónsson,
ásamt lítilli, kínvcrskri vinkonu sinni,
og; í greininni lýsir hann áhrifum þeim,
er kínverskur œskulýður hafði á hann í ferðalaginu.
Kínverskur
æskulýður
Það tók okkur kínafarana stuttan tíma að öSlast
skilning á því, aS æskulýSurinn þar í landi lætur ekki
sitt eftir liggja viS uppbyggingu hins nýja alþýSu-
lýSveldis. Hvar sem viS komum í ferSinni heilsuSu
og kvöddu okkur hópar ærkulýSsins, sem sungu glaSir
og frjálsir, söngva hins nýja Kína. Ungu stúlkurnar,
sem aSeins nýlega voru lausar undan oki hins gamla
skipulags, þar sem réttur konunnar var ekki til, létu
sinn hlut ekki eftir liggja, þær mættu ekki síSur en
félagar þeirra, ungu piltarnir. Hinar skæru raddir
þeirra lýstu þeirri hrifningu og lífsgleSi, sem aSeins
getur orSiS til hjá fólki sem er ný leyst úr fjötrum og
sér frelsiS og hiS nýja Iíf blasa viS framundan.
ViS vorum ekki fyrr lentir á flugvellinum viS
Peking, en til okkar komu ungar stúlkur klæddar í
hinn fagra en látlausa búning ungherjanna. Þær heils-
uSu okkur meS þeirri háttpr 3i og hæversku, sem Kín-
verjum einum er eiginleg, tóku töskur okkar og yfir-
hafnir og leiddu okkur inná flugstöSina, og færSu
okkur te. Öll þeirra framkoma mótaSist af hæglátri
og jafnframt óþvingaSri hæversku, en þetta var ekk-
ert einstakt, allstaSar hvar sem viS komum var viS-
mótiS og framkoma æskuIýSsins á sama veg.
Á þjóShátíSardag kínverska lýSveldisins 1. októ-
ber, var þaS „fögur sjón fyrir mín gömlu augu“ aS
sjá þaS svipmót er æskulýSurinn setti á daginn. Strax
í dögun kváSu strætin viS af söngvum unga fólksins,
sem streymdi í áttina aS torgi hins himneska friSar.
Þegar viS tókum okkur stöSu á áhorfendapöllunum,
kl. 9 um morguninn, voru allar götur og auS svæSi
handan torgsins fullar af æskuIýS borgarinnar í ljós-
Ieitum búningum ungherjanna.
Fánar í Öllum regnbogans litum blöktu yfir þessu
mannhafi. Allur þessi mikli ungmennaskari myndaSi
einskonar bakgrunn fyrir göngu fólksins, sem nú hófst
og stóS klukkustundum saman. íþróttafólkiS, karlar
og konur, kom fyrst þúsundum saman í skipulegum
fylkingum.
Eftir aS yfir hálf milljón manna hafSi gengiS frarn
hjá hliSi hins himneska friSar og síSustu flokkarn-
ir voru aS hverfa útaf torginu í vesturátt, fóru aS
koma hreyfing á ungherjaskarann er hafSi staSiS all-
an tímann í steikjandi sólarhitanum andspænis okkur
viS torgiS. Þúsundum saman streymdu fylkingar æsku-
fólksins inná torgiS, þaS veifaSi blómum og fánum,
svo stundum var torgiS yfir aS líta eins og blómahaf.
Mörg hundruS manna lúSrasveit var hætt aS spila, en
söngur þúsunda æskufólks hljómaSi nú yfir torgiS
meS engu minni krafti en hljómar hinnar stóru lúSra-
sveitar áSur. Æskan hyllti stjórn sína og foringjann
Mao. Hún söng um hiS dýrkeypta og nýfengna frelsi,
um glaSa æsku og stór afrek í framtíSinni. ViS byggj-
um upp nýtt Kína, bjartara og fegurra en nokkurn
tíma áSur. ViS lærum og vinnum. ViS verndum hiS
unga lýSveldi. En ofar öllu: viS verndum friSinn;
friS til aS læra og vinna.
Hægt og hægt þokaSist syngjandi æskulýSurinn
vestur torgiS. Söngurinn dó út í fjarska, en æskulýS-
urinn hélt heim til starfsins og lærdómsins, þar sem
ótal verkefni bíSa æskumannsins og ég liélt heim frá
þessari miklu sýningu og hugsaSi meS sjálfum mér:
Ilvenær skyldi ísland eignast svo samstilltan og ein-
huga æskulýS? Hvenær skyldi íslenzk æska fylkja sér
sem ein heild út á götuna á hátíSisdögum þjóSarinnar
í staSinn fyrir aS standa tómlát og glottandi á gang-
stéttinni ?
Zophonías Jónsson.
72 LANDNEMINN