Landneminn - 01.12.1952, Side 17

Hermann er svo ósvífinn, að hann hikar ekki við
að segja alþjóð frá því að lögreglunni hafi beinlínis
verið ætlað að vernda lögbrot. En vegna þess að rík-
isstjórnin telji lögregluna ekki nógu sterka og örugga
til stórræða hafi hún nú ákveðið að koma upp þjóð-
varnaliði.
Eðli ríkisvaldsins í auðvaldsþjóðfélagi verður varla
greinilegar lýst. — Ríkisstjórnin er tæki hinna ríku
til að drottna yfir og féfletta þá snauðu. Til þessa þarf
vald, því aldrei er að vita nema jafn vel kotungar
hópist saman og geri sig breiða. Og valdið byggist á
lögreglu, og þjóðvarnarliði eða her þegar lögreglan
hrekkur ekki til.
Þeir munu eflaust margir sem ekki hafa trúað sínum
eigin augum er þeir lásu áramótaboðskap Hermanns
Jónassonar. íslendingar eru yfirleitt friðsemdarmenn
og seinþreyttir til vandræða, og fyr-
Hernaðarsaga irlíta hernað og alll sem að honum
ísl. auð- lýtur.
mannastéttar. En þeir sem fylgst hafa með
stjórnmálum og verklýðsbaráttunni
á íslandi undanfarna áratugi urðu hinsvegar ekki
hissa, nema ef vera skyldi á því live hreinlega hér er
gengið til verks, og hve lítil tilraun er gerð til að
dylja raunverulega tilgang hersins og klæða hann í
hjúp frelsisþrár og ættjarðarástar.
Islenzka auðmannastéttin á sér þegar að baki all-
langa hernaðarsögu, og hana ekki ómerka. Og það er
orðið æði langt síðan hún tók að gæla við hugmynd-
ina um innlent þjóðvarnalið, eða her til varnar hags-
munum sínum.
Það er heldur engin tilviljun að Hermann Jónasson
skuli nú ganga fram fyrir skjöldu. IJann er fyrir
löngu Jirautreyndur baráttumaður og skipaði um langt
skeið markskálkssætið fyrir íslenzku auðmennina.
Þegar skömmu eftir 1920 var íslenzka auðstéttin,
þá rétt vaxin úr grasi, farin að reyna að koma sér
upp her til að beita í stéttabaráttunni.
Fyrsti sýnilegi árangurinn á þessu sviði er atförin
að Ólafi Friðrikssyni árið 1921. Síðan 9. nóvember
1932, Hlífarverkfallið í Hafnarfirði 1937, dreifibréfs-
málið í Dagsbninarverkfallinu 1941, gerðardómurinn
og þrælalögin 1942, þá 30. marz 1940 og loks fyrir-
ætlunin um ofbeldi i sambandi við frystihúsin í síð-
asta verkfalli.
Draumur íslenzku auðmannastéttarinnar um stéttar-
her er jafngamall henni sjálfri, og tilraunir hafa á-
vallt verið gerðar til að gera hann að veruleika hve-
nær sem stéttabaráttan hefur harðnað.
Það væri vissulega þess vert að skrifa þessa hern-
aðarsögu lengri og ýtarlegri, og ekki trútt um að sitt
hvað mætti af henni læra um það mál sem nú er á
dagskrá, en til Jtess er hvorki tími né rúm að sinni.
Það hefur jafnan mátt marka, að
Baráttan þegar yfirstéttin hefur eilthvað illt
gegn í huga, og ætlar að vinna óþurfta-
Rússum. verk, sem hún telur að erfitt muni
að sætta Jjjóðina við, þá hefur hún
snúið geiri sínum að hinum vondu Rússum.
Illt er illur að vera, — og Rússar hafa orðið æði-
margt á samvizkunni af hérlendum atburðum síðari
ára. Samt er ekki að sjá að mælir Jjeirra skálka sé enn
fylltur, því að Jæim er einnig ætlað að taka á sínar
herðar, að minnsta kosti að nokkru leyti, ábyrgðina af
stofnun þjóðvarnaliðsins.
Að minnsta kosti telur Hermann Jónasson það
sennilegt:
»,En sennileffa væri hajíkvæmast að láta l>að
(hjóðvarnarliðið) einni« taka í sínar hendur þá
varðg;æzlu að mestu, sem crlent lið annast nú licr
á landi.“
Þegar Hermann er kominn að niðurlagi greinar
sinnar og hefur lýst af fjálgleik hlutverkinu sem hin-
um fyrirhugaða her er ætlað að vinna, og ekkert dreg-
ið undan, þá er eins og óhug hafi slegið á hann og
hann setur hljóðann — — — sennilega vær> hag-
kvæmast ....
Og af hverju skyldi það vera hagkvæmast?
Það skyldi Jjó ekki vera að hann hafi verið farinn
að renna grun í að stéttaher yfirstéttarinnar myndi
ekki verða sem vinsælastur meðal alþýðu manna og
ekki sem heppilegast oddamál í væntanlegur.'i kosn-
ingum.
Þótt mikið vanti á að Strandamenn skilji afstöða
launafólksins við sjóinn, og hve samknýttir hagsmun-
ir þeirra eru hagsmunum Jjess, J)á er samt hætt við
að erfiðlega gengi að koma þeim í skilning um nauð-
syn þess að stofna her til að berjast á þessu fólki.
Um Rússa gegnir allt öðru máli. Og hví J)á ekki að
heita því að láta J)jóðvarnarliðið leysa af „að mestu“
hið erlenda lið. En ])að er eins og allir vita hingað
komið til að verja okkur fyrir Rússum.
Þarna voru margar flugur slegnar í einu höggi.
Þjóðvarnarliðið á „einnig“, það er í hjáverkum, að
verja okkar ástkæra föðurland. Hver skyldi svo sem
geta staðið gegn stofnun slíks liðs? Hið erlenda lið
leyst, af „að mestu“, en vera þess her er orðin mörg-
LANDNEMINN 81