Landneminn - 01.12.1952, Qupperneq 18

um þyrnir í augum. Og svo síðustu — eiginlega er
þetta nú allt saman helvítis Rússunum að kenna. —
Það versta er bara það, að þótt allir íslendingar
leggðu niður sín fyrri störf og helguðu landvörnum
alla sína krafta, þá gæti samt sem áður hvaða kotríki
sem er lagt landið undir sig á einni nóttu. Að maður
nú ekki tali um Rússa.
Hverjir standa á bak við?
Þótt íslenzka yfirstéttin hafi áratugum saman gælt
við þá hugmynd að geta beitt ofbeldi í stéttaátökun-
um, og hvað eftir annað gert tilraunir til að gera þá
hugmynd að veruleika, þá hafa þessir athurðir henn-
ar ávallt verið tímahundin fyrirbæri. Hingaðtil hef-
ur draumurinn um fastan stéttaher strandað á rót-
gróinni andstöðu alls þorra þjóðarinnar.
Það fer ekki á milli mála að afstaða þjóðarinnar
til þessa máls er í engu hagstæðari
yfirstéttinni nú en áður. Samt er svo
að sjá að nú skuli látið til skarar
skríða. Hvað skyldi það vera sem
nú gefur yfirstéttinni þann kjark og
þrek, sem hana áður skorti til að
ganga í móti þjóðarvilja í þessu máli?
Hermann Jónasson upplýsir okkur um það:
,,I*að er mikið nm það rœtt or réttilcffa, að til
þoss að anka þjóðartekjur off velmefirun manna í
þessu landi þurfi fjölþættara atvinnulíf. Við þurfum
að byffffja upp marpskonar iðnað meðal annars
stóriðnað. Só leið er okkur þar ein fær, cins ofi;
sérhverri smáþjóð, sem er að koma undir sifi; fót-
um, að afla sér trausts og þannifi: fjármaffns frá
erlendum þjóðum. Ég- fullyrði að það þarf ekki
margar skýrslur til crlendra þjóða, eins op þær,
sem hljóta að hafa verið fi;efnar um framferðið í
síðasta verkfalli til þess að þeir sem verst vilja,
verði ánæfijðir með það sem eftir verður af láns-
trausti þjóðarinnar — ofi; því trausti á stjórnarhátt-
um hér yfirleitt, er nú að byrja að skapast."
Með öðrum orðum: Það standa yfir samningar við
erlenda auðjöfra. Þeir vilja gjarnan hagnast á því að
reisa hér og reka stóriðju, í skjóli ódýrrar orku fossa
og hvera. — Verkefni sem íslenzkur stórhugur hefur
alltaf ætlað íslendingum sjálfum og þeim einum að
að leysa. — En það hefur aldrei verið þeirra ætlan
að íslenzka þjóðin nyti ávaxtanna af þessu starfi, ut-
an hvað einstakir umboðsmenn þeirra hlytu nokkra
mola sem af borðum þeirra kynnu að hrjóta. Þeir
heimta því tryggingu fyrir ódýru vinnuafli og traust-
um stjórnarháttum. Sú trygging er herinn.
Og Hermann segir ennfremur:
„En við verðum að sjá svo um, að
Bandaríkin verkföllin séu háð að siðaðra þjóða hætti
, - , en ekki á þann veg, að villimcnnska ráði
naia I hér ríkjum. I»að er næsta óvíst að við
hótunum. vorðum lengi f tölu sjálfstæðra þjóða,
ef við ekki skiljum þetta/*
Hér er komin þriðji aðilinn sem að herstofnuninni
stendur, og samhengið er ekki vandlesið. — Bandaríska
herstjórnin sendi ríkisstjórninni hótunarbréf vegna
þeirra óþæginda sem „Varnarliðið“ varð að þola af
völdum verkfallsins.
Afstaða þjóðarinnar.
Alþýðan hlýtur í heild að standa gegn áformunum
um herinn sem einn maður. Verkalýðurinn og annað
launafólk, vegna þess að herinn er
Alþýðan hlýtur beinlínis gegn þeim stofnaður, til
að vera á móti að halda niðri launum þess og lífs-
hemum. kjörum, og banna því allar bjargir.
Millistéttir og bændur vegna þess
að allur þeirra hagur er knýttur hag og kjörum launa-
fólksins í bæjunum. Versnandi hagur launafólksins
hlýtur alltaf að hafa í för með sér verri hag þessara
stétta. Þar að auki myndi herkvaðning þessi nokkuð
kosta — og hverjum skyldi svo sem ætlað að borga
brúsann?
En þó er æskan sá aðilinn í þessu landi sem hlýtur
að standa öllum öðrum fremur gegn áformunum um
herinn. Því auk þess sem alþýðuæskan hefur sömu
hagsmuna að gæta og þær stéttir sem hana hafa fóstr-
að, þá er henni öðrum fremur ætlað að fórna á þessu
altari yfirstéttarinnar.
Auk þess sem henni, ásamt hinum eldri stéttarsyst-
kynum sínum er ætlað að láta af hendi við yfirstétt-
ina hluta af launum sínum og lífs-
Æskan kjörum, er henni einnig ætlað að
og láta af hendi dýrmætasta hluta lífs
herinn síns, sjálfa æskuna.
Verði herinn að veruleika verða
æskuárin ekki lengur skemmtilegasti og nytsamasti
tíminn á æfiskeiði íslendingsins. Hann skal ekki leng-
ur njóta þess sjálfur að vera ungur og hraustur, og
undirbúningur hans undir lífið verður að víkja fyrir
öðrum verkefnum.
í stað frelsis skal hann fá aga, í stað skemmtilegs
lífs skal hann bundin á bás hermennskunar og í stað
menntunar og þroska skal hann læra barsmíðar og
meðferð skotvopna. — Þegar þannig hefur tekizt að
Erlendir
auðjöfrar
heimta
tryggingu.
82 LANDNEMINN