Unga Ísland - 01.12.1916, Blaðsíða 4

92
UNGA ÍSLAND
börnin að eins muna eftir að hengja
sokkana sína á rúmstólpana, þegar
þau hátta á aðfangadagskvöldið, mega
þau vera viss um að Santa Klás
kemur um nóttina akandi í hrein-
dýrasleðanum sínum, fer ofan um
reykháfinn og lætur gjafir í sokkana
þeirra. Ef til vill fá ekki öll börn
miklar jólagjafir, en við vonum að
þau fái þó öll jólakertið sitt og ein-
hverja nýja flík, svo þau fari ekki í
jólaköttinn. En öll góð börn geta
verið glöð og ánægð um jólin þó
ekki fái þau miklar jólagjafir, því
þau vita það að á jólunum fæddist
Jesús, sem er vinur allra barna.
Á aðfangadagskvöldið eru allar
kirkjur ljósum prýddar. Allar kirkju-
klukkur um alla jörð hringja þá inn
jóláhátíðina, og alstaðar streymir
prúðbúið fólk, ungir og gamlir, börn
og fullorðnir í kirkjurnar til þess að
hlýða á gleðiboðskap jólanna. Áhyggj-
ur og strit daglega lífsins hverfa fyrir
þessu eina að — jólin eru komin.
Gleðileg jól!
I.
K
Fyrsta jólatréð mitt.
Aldrei hefir mér þótt eins vænt um
nokkurt jólatré, eins og fyrsta jóla-
tréð mitt. Það var ólíkt jólatrénu
ykkar, börnin góð, en það gerði ekk-
ert til. Þegar eg skemti mér við það,
þá hafði eg ekki séð venjulegt jólatré,
líklega varla heyrt það nefnt. Nú
skal eg segja ykkur ofurlítið af fyrsta
jólatrénu mínu, og öðrum minning-
um mínum frá þeim jólum.
Eg hefi líklega verið 4—5 ára að
aldri; þá átti eg heima langt uppi í
sveit. Bærinn minn var torfbær, eins
og margir bæir hér á landi eru enn
í dag. Baðstofan var öll þiljuð innan
og var stór og rúmgóð eftir því sem
þá gerðist. En frambæjarhúsin voru
öll úr torfi og grjóti.
Lengi hafði eg hlakkað til jólanna,
og oft þurfti eg að spyrja mömmu
mina hvenær þau kæmi. Hún sagði
mér í hvert sinn er eg spurði, að
þau kæmi nú bráðum, en mér fanst
þetta »bráðum« aldrei ætla að taka
enda, og var víst ekki trútt um að
eg færi að skæla stundum af þeirri
orsök. En mamma kunni ráð til þess
að hugga mig. Hún tók mig upp í
kjöltu sína, eða lét mig setjast hjá
sér og raulaði svo fyrir mig þuluna:
Kátt er um jólin og koma pau senn.
Lét eg þá venjulegast huggast og
fanst jafnvel stundum að nú væri
jólin komin sjálf, eða að þeirra yrði
varla langt að bíða.
Loks rann Þorláksmessudagur upp.
Þá vissi eg að jólin voru nærri kom-
in. Og eg vissi meira. Eg mundi eftir
að mamma hafði sagt mér að þann
dag ætti að steypa öll jólakertin.
Það var svo dæmalaust gaman að
sjá þegar strokkurinn var fyltur af
heitu vatni og bræddri tólg. Svo var
vafið utan um hann gömlum ábreið-
um, til þess að ekki skyldi kólna í
honum, og svo var komið með mörg
rök úr ljósagarni, og þeim dýft ofan
í tólgina og látin kólna á milli, til
þess að tólgin gæti storknað vel á
þeim. Það var nærri eins mikið gam-
an að sjá alt þetta eins og að fá
kerti. En ekki mátti eg samt koma
of nærri, þá hefði eg ef til vill felt
kertin.
Og svo komu blessuð jólin. Bað-
stofan var þvegin enn þá betur en
vant var, búið um öll rúmin svo vel
sem kostur var á, og látið loga glatt
á lampanum. Fólkið þvoði sér og
greiddi, klæddi sig í góð föt og safn-
aðist svo alt saman í baðstofunni,