Unga Ísland - 01.12.1916, Blaðsíða 10

98
UNGA ÍSLAND
sem að þeim er rétt, þeir hnupla alt-
af einhverju líka, en eg varð nærri
að neyða hann til að taka við þvi,
sem eg var að rétta að honum«.
»Kannske þig langi að óska þér
einhvers«, mælti bóndi við konu sína
og brosti.
»Það má gjarnan reyna það. Áður
átti sér stað ýmislegt, sem nú ekki
tíðkast, en ef það er alvara þín að
gefa mér aðra óskina, þá óska eg
að okkur skorti aldrei fé«, mælti
konan.
»Þá óska eg þess að við jafnan
verjum því vel«, mælli bóndi og leit
gletnislega til konu sinnar.
»Það gengur okkur nú víst að ósk-
um, altént á meðan þú hefir lykla-
ráðin«, sagði konan og hló.
»Viltu sækja budduna mína, liún
er í skápnum?« mælti bóndi.
»Hvað áttu mikið í lienni?« sagði
konan og fór.
»Þrjú mörk. Betur að það hefðu
verið fimm dalir, þá hefði eg getað
borgað það sein eg skulda herra-
garðseigandanum. Mig langar ekki
til að láta krefja mig um fé, en hvað-
an á maður að fá féð?« mælti hóndi.
»Eru það ekki nema þrír dalir í
buddunni«, mælti konan og fór að
lína peningana fram á borðið. »Teldu
nú, en eg skal tína þá úr buddunni«.
Fyrst komu átta skildingar, svo
eitt ríkisort, þá fleiri smápeningar og
loks komu fimm glitrandi silfurdalir.
Konan slepti buddunni af ótta og
baðaði út höndunum, svo hissa varð
hún.
Þegar kolbóndinn var búinn að
borga skuld sína, var mikið af pen-
ingum í buddunni hans, og liálf undr-
andi var hann yfir þessu öllu. Eilt-
hvað var líka dularfult við þetta, því
næsta vor byrjaði kotbóndinn að
viða að í íbúðarhús, bæði trjávið og
grjót. Smiðirnir kornu og tóku til
starfa. Það var sífelt smíðisglamur
að heyra í kotinu, og siðla sumars
var stórt og fallegt íbúðarhús komið
þar, sem baðstofukofinn gamli hafði
staðið, og slórar hlöður fullar af
heyi og korni. Alt var hið myndar-
legasta að sjá, livort heldur það var
úti eða inni.
Hinn auðugi nábúi og mikilláta
konan hans, ætluðu alveg að springa
af forvitni og öfundssýki yfir því hve
vel kotbóndinn komst af. Þau skildu
ekkert í livernig á því stóð að kot-
bóndinn hafði fé til alls.
Loks hafði herragarðseigandinn orð
á því við kotbóndann, er hann mætti
honutn á brúnu klárunum hans, er
taldir voru hesta gjörfulegastir í
sveitinni.
»Hvernig er því annars varið að
þú hefir alt af nóg af peningum, hef-
ir þú fundið fjársjóð í jörðu, eða
hefir þú rænt menn fé sínu?« mælti
lierragarðseigandinn.
»Hvorugt liefi eg gert«, mælti kot-
bóndinn, »en vel má eg segja þér
livernig á þessu stendur«. Síðan sagði
hann ríka bóndanum frá komu bein-
ingamannsins um jólin og óskunum,
sem hann liafði gefið sér.
»Nú jæja, er því svona varið« sagði
slórbóndinn, »mér má vitanlega standa
á sama, því þetta kemur mér ekki
við«.
»Viljir þú finna hann, þá gefst þér
þess kostur um næstu jól, því þá
verður hann á ferð«, mælti kotbónd-
inn.
Þegar herragarðseigandinn kom
heim, gat hann satt forvitni konu
sinnar um orsakir auðsældar kot-
bóndans, en þá vaknaði fíkn hennar
í peninga. Hugsa sér það að mega
óska sér eftir eigin geðþótta livers
sem maður vildi, og ekki einu sinni
heldur tvisvar. Ef lienni auðnaðist
það, gæli liún óskað sér stærðar ámu