Unga Ísland - 01.12.1916, Blaðsíða 8

96
UNGA ISLAND
svo, að hann sæti í sólskininu undir
beykitrjánum og að hann heyrði un-
aðslegan fuglasöng. Þessi drengur,
sem var kunningi lians, kom einn
dag með nokkur skógarblóm handa
honum og þar á meðal var eitt með
rótum. Það var því gróðursett í urta-
potti, sem var settur í gluggann rétt
hjá rúminu hans. Og blómið óx og
dafnaði vel og blómstraði á hverju
ári. Sjúki drengurinn hafði það fyrir
aldingarðinn sinn og ekkert á jörð-
inni var honum eins kært og blómið;
hann vökvaði það og ól önn fyrir
því, og hvern sólargeisla sem náði
að skina niður í gegn um kjallara-
gluggann lét hann skína á blómið;
blómið dafnaði saman við drauma
lians, því það blómgaðist að eins
fyrir hann; fyrir liann ilmaði það og
að eins lians augum skemti það; á
dauðastund sinni hafði hann augun
á blóminu. Nú er hann búinn að
vera eilt ár hjá guði og í eitt ár er
blómið búið að standa hirðingarlaust
í glugganum; þess vegna hefir því
verið fleygt i sorpið. Og einmitt það
er nú blómið, þetta auðvirðilega og
visna blóm, sem eg hefi tekið með
mér, því þetta blóm hefir glatt meira
en dýrðlegasta skrautblóm í garði
nokkurrar drotningar«.
»En hvernig veistu þetta alt sam-
an?« spurði barnið, sem engillinn
var að fljúga með upp til himins.
»Eg veit það«, sagði engillinn, »eg
var sjálfur sjúki drengurinn, sem gekk
við liækjur. Blómið mitt þekki eg
aftur«.
Og barnið opnaði alveg augu sín
og leit brosandi framan í engilinn,
og í því voru þeir komnir inn í
liimin guðs, og þar var ekkert að
sjá annað en gleði og sælu.
Og guð þrýsti dauða barninu upp
að hjarta sinu og þá fekk það vængi
eins og engillinn, sem hafði flogið
með það til himins; þeir tóku hönd-
um saman og flugu saman. Guð
þrýsti öllum blómunum að hjarta
sínu, en skógarblómið kjrsti hann
svo að það fekk rödd og söng með
öllum englunum, sem sveimuðu í
kringum guð, sumir nær, en sumir
lengra í burtu, í stórum hringum en
allir voru þeir jafnsælir. Og allir
sungu þeir, smáir og stórir, barnið
og hið auðvirðilega skógarblóm, sem
liafði legið visið og dautt innan um
sorpið í þrönga og dimma strætinu.
Steingr. Thorsteinsson þýddi.
Myndin á næslu síðu á undan, á við þessa sögu.
Sjálfsagt liafa nokkrir af þeim er Unga ísland lieini-
sækir lesið þessa sögu áður, en myndina liafa víst
fáir þeirra séð, og þvi vel við eigandi að sagan hirt-
ist með henni.
X
Óskirnar,
Pað var jólakvöld.
Lítið eitt var farið að rökkva.
Loftið var alsett skýjuin og snjónum
kyngdi niður.
þjóðvegurinn var alhvítur og þök-
in á húsunum, en í þakbrúnunum
héngu snjóflyksurnar, loðnar og lubba-
legar.
Hljómurinn frá kirkjuklukkunum
barst í gegnum loftið, og frá reyk-
háfunnm á íbúðarhúsunum lagði
reykinn út í loftið, eins frá smákot-
unum, sem slórbýlunum.
Alstaðar vareitthvað matreilt. Ekk-
ert heimili var svo fátækt, að ekki
væri eldur á arni og einhver góður
réttur búinn til.
í hlaðvarpanum á stærsta býlinu í
hreppnum, stóð húsfreyjan og taldi
alifuglana sína um leið og þeir fóru
inn í fuglahúsið.
Þegar hún var búin að láta þá inn
og hún ællaði að ganga inn, varð