Unga Ísland - 01.01.1918, Blaðsíða 4

á
ÚNGA ÍSLANÖ
búnir til bollar og ýmiskonar skart-
gripir.
Strútaveiðar eru mikið slundaðar.
Erfitt þykir að ná honum. Oftast
eru menn á hestbaki við strútaveiðar.
Eins og áður er getið, er strúturinn
mjög frár á fæti, en ekki er hann
samt nærri eins þolgóður og hestur
að hlaupa, og hann fer alt af ein-
læga krákustíga, svo að ef þeir, sem
elta hann, halda stefnunni beinni,
draga þeir hann tiltölulega fljótt uppi.
Þegar honum er náð, berst liann við
veiðimanninn af mikilli grimd, þar
til hann er ofuiliði borinn.
Englendingur einn, er dvalið hefir
í Afríku, lýsir aðferð villimannanna
þar á þessa leið:
»Einhver villimannanna klæðist
strútsliam og þannig útbúinn fer
hann áleiðis inn í strútahóp.
Hann stingur liöfðinu niður í sand-
inn og hristir fjaðrirnar. Svo stekkur
hann ýmist eða gengur þangað til
liann er kominn í skotfæri.
Þá er hann vanur að slcjóta eitr-
aðri ör inn í hópinn, og venjulegast
hepnast lionum að ná bráð sinni«.
Ferðamaður nokkur segir svo frá,
að við franska verksmiðju við ána
Niger hafi hann séð ungan strút svo
laminn, að hann leyfði litlum, svört-
um dreng að setjast á bak sér. Und-
ir eins og liann fann þunga drengs-
ins, stölck liann af stað.
Fyrst brokkaði hann ekki mjög
hart, svo þandi hann vængina úl og
hljóp með ofsahraða hringinn í kring
um þorpið.
Það er sótst eftir strútnum vegna
dýrmætis fjaðranna i stéli og vængj-
um. Eru þær notaðar til skrauts á
klæðnaði og fleira. Þær eru seldar
dýrum dóinum.
Hjálmskúfur prinsins af Wáles er
búinn til úr þrem strútsfjöðrum, og
á hjálminn eru greypt einkunnar-
orðin: »Eg þjóna«.
Orsök þess er sögð þessi:
Konungurinn í Bælieimi, sem var
drepinn i orustunni við Crecy árið
1346, bar svona hjálmskúf með
þessum einkunnarorðum greyptum á
lijálminn.
Sigurvegarinn, Edward prins af
Wales, sem kallaður var svarti prins-
inn, bar þennan höfuðbúnað og lét
einkunnarorðin halda sér, og siðan
hefir hann verið borinn af erfingjum
breska ríkisins.
Bréf
til barnanna á íslandi.
Kæru vinir! Nú er orðið langt síðan
eg hefi sent ykkur línu. Ofriðurinn
mikli hefir margfaldað fjarlægðina.
Nú slendur allur heimurinn á önd-
inni af von og eftirvæntingu eftir
friði, friði á jörðu til að færa saman
allar þjóðir í eina fjölskyldu. Því trúa
margir, að mannkynið hafi einu sinni
verið ein fjölskylda á einum stað á
jörðinni, þá skildu allir hver annars
tungu, svo dreifðist fólkið út að heims-
skautum og inn í hitabelli, lærði að
laga sig eftir ólíkum skilyrðum, ger-
breyllu tungumálunum og útliti sínu
og lifnaðarháttum; svo liðu árin og
aldirnar og áraþúsundir. Loksins opn-
uðust augu manna til að sjá, skoða
og rannsaka. Menn lærðu að beisla
náttúruöflin. Gufuafl og rafmagn hjálp-
uðu til að stytta fjarlægðirnar. Það
varð fljótlegra að fara yfir úthöfin,
en áður milli sveita. Þjóðirnar hittust
aftur. En þær voru orðnar svo breytt-
ar eftir allan þennan tíma, að þær