Unga Ísland - 01.01.1918, Blaðsíða 6

4
UNGA ISLAND
undir steina og hafast þar við. Aldrei
fá þau neitt að borða, nema það sem
þau flnna úti, þar sem fleygt hefir
verið skemdum ávöxtum og öðrum
úrgangi. Þau verða veikari og veikari
dag eftir dag, þangað til að dauðinn
gerir enda á kvölum þeivra.
Héðan úr Bandarikjunum hafa verið
sendir miklir peningar og einu sinni
jafnvel stór skipsfarmur af matvælum.
Voru svo reist sjúkraliús og mat-
gjafaliús og reynt að bjarga þeim sem
þau höfðu heyrt að þarna væri
hjálparvon. Lítil stúlka fimm ára
gömul var ilutt þarna heim, hafði
hún fundisl veik út á víðavangi.
Hún var flutt á sjúkrahúsið. Þegar
hún sá hjúkrunarkonuna, bað hún
hana að gefa sér brauð. Hjúkrunar-
konan gaf þessu engan gaum í fyrstu,
en litla stúlkan hélt áfram að biðja
og bað svo aumkvunarlega að hjúkr-
unarkonan kom til hennar. »Til hvers
ert þú að biðja um brauð, barnið
hægt var. En þúsund ljón voru á
vegi þeirra sem að þessu unnu. Fjöldi
þessara vesalinga var svo mikill, að
varla sá högg á vatni, hversu mörg-
um sem hjálpað var. Komu alt af
boðin úr öllum áttum að hér væru
börn, sem engan ættu að, veik og
allslaus. Var lengi vel hægt að taka
við börnunum á sjúkrahúsin og mat-
gjafaskálana, þrátt fyrir allmikla mót-
stöðu Tyrkjastjórnar. Þótti átakanlegt,
að sjá þessa vesalinga dragast hálf-
hungurmorða heim að þessum liknar-
stöðvum. Ferðuðust sum þeirra ótrú-
lega langa leið fótgangandi, af því að
mitt. Þú getur ekki borðað það, munn-
urinn á þér og kverkarnar eru eins
og opið sár«.
»Eg ætla ekki að borða það núna«,
sagði litla stúlkan. »Eg ætla að láta
það undir koddann minn og geyma
það þar, svo að eg geti alt af verið
viss um að fá að borða það, þegar
eg er orðin svo frísk, að eg er fær
um það«.
Vinir mínir, hafið þið þakkað Guði
fyrir að ísland er margfalkhamingju-
samara en nokkurt annað land i
Evrópu og þó víðar sé leitað? Hafið
þið þakkað honum fyrir friðinn og