Unga Ísland - 01.01.1918, Blaðsíða 9

UNGA ÍSLAND
»Dóttir Sólkonungsins ætlar að gifta
sig á morgun. Sonur nágranna kon-
ungsins er brúðguminn«.
»Eg kem þá alveg mátulega lil þess
að versla. »Eg á marga liluti fallega
til að selja«, mælli tvar. »Eg verð að
komást til hallarinnar«.
En til liallarinnar fékk hann nú
samt ekki að koma. En til þess að
geta séð sem greinilegast veislufólkið
nam hann staðar skamt frá kirkju-
dyrunum og beið þar þangað til það
kom.
En hann þurfti ekki að híða lengi.
Veislufólkið lconi þrammandi eftir
veginum.
Fyrst gekk kóngurinn og drotning-
in, þá brúðurin o'g brúðguminn og
hirðfólkið á eftir.
Þegar það fór fram hjá þar sem
ívar var, breiddi hann út við veginn
slæðurnar sem glitruðu eins og stjörnu-
ljósið. Allir námu staðar til þess að
dást að þessum fögru slæðum.
Kóngsdóttir þekli slæðurnar þegar.
Hún sagði því við eina þjónustumey
sína: »Eg verð að fá þessar slæður
áður en eg fer í kirkjuna. Kauptu þær
fyrir mig«.
Slúlkan gekk til ívars.
»Hvað kosta þessar slæður?« mælti
hún.
»Eg sel þær hvorki fyrir gull né
silfur«, sagði ívar.
»Það er dóttir Sólkonungsins, sem
vill fá þær«, mælti þjónustu stúlkan.
»Slæðurnar eru ekki falar fyrir pen-
inga«, sagði ívar.
»Jæja. Hvað eiga þær þá að kosta«,
mælti stúlkan.
»Hvað viltu fá fyrir þær?«
»Eg set það upp að eg fái að kyssa
á hægri fótinn á kóngsdóttur«, sagði
lvar«.
»Það er ekki tími til þess að vera
að grínast«, sagði stúlkan. »Segðu
strax hvað þú vilt fá fyrir slæðurnar«.
hvafTeg segi, eg
»Nú skilurðu ekki hvacFeg segi, eg
læt ekki slæðurnar nema eg fái þetta
er eg hefi nú sagt«, mælti ívar.
Hirðmeyin fór þá lil kóngsdóttur
og sagði henni livernig farið hefði,
og hver svör þessi kaupmaður hefði
haft.
»Hann er hálf skrítinn«, mælti kóng-
ur. »Segið þið honum að koma strax
eftir vígslu lil hallarinnar og þá skal
eg semja við hann«.
»Nei, sagði kóngsdótlir. Eg fer ekki
í kirkju fyr en eg hefi fengið þessar
slæður«.
Kóngur og drolning reyndu á allar
lundir að fá dóttur síuu af þessu, en
það kom fyrir ekki, Brúðguminn bað
hana endilega um að fresta ekki brúð-
kaupinu, en það tjáði ekkert, kóngs-
dóttir sat við sinn keip, svo fresta varð
brúðkaupinu til næsta dags. Um kvöld-
ið var sent til gistihússins eftir kaup-
manninum. Hann kom á augabragði
til hallarinnar. Kysti hálíðlega á fót-
inn á kóngsdóttir og afhenti svo slæð-
urnar.
Um kvöldið var glaumur og gleði
í höllinni. Menn sálu þar og átu
allskonar krásir og drukku allfasl.
Mörgum fanst ekki neitt verra þó
brúðkaupinu væri frestað lil næsta
dags.
Það lengdi veisluna þó um einn
dag.
Morguninn eftir fór fólkið frá höll-
inni til kirkjunnar. Það var í sama
mund og daginn áður.
Kaupmaðurinn slóð við veginn eins
og áður. Ilann hafði breilt slæðurn-
ar við veginn, sem glitruðu eins og
tunglsljósið.
Kvenfólkið nam staðar og var mjög
svo undrandi yfir fegurð slæðanna.
Kongsdóttir sendi eina af þjónuslu-
meyjum sínum til þess að vita hvort
þessar slæður væru fáanlegar og hvað
þær kostuðu.