Unga Ísland - 01.10.1918, Blaðsíða 2

74
UNGA ÍSLAND
Fyrir nokkrum árum voru menn
að höggva niður stórt tré í New
Jersey; um leið og það féll skutust
lillir íkornar út úr holu sem var
innan í þvi. Einn af mönnunum
kastaði treyjunni sinni yfir þá; en þó
að þeir væru ekki gamlir þá gátu
þeir komist undan allir nema einn,
en það var sá fallegasti, hann var
hvítur eins og nýfallinn snjór, eins
og þið sjáið á myndinni. Mennirnir
fluttu hann heim til húsfreyju og hún
fóstraði hann. Varð hann brátt gæfur
og át úr lófa manns, klifraði upp á
axlir og höfuð á fólkinu og settist
þar. Klærnar á honum uxu og urðu
afar langar og stungust ofan í gólf-
ábreiðurnar þegar hann hljóp eftir
þeim, því að nú máðust þær ekki
eins mikið og meðan hann var að
klifra eftir trjástofnunum; var það
loks tekið til bragðs að tálga með
hníf framan af þeim. Hann hefir
sömu lifnaðarhælti og hann vandist
á áður en hann var tekinn í fóstur;
étur einusinni á dag og vill helst
ekki annað en hnetur.
Sagan af Hringi kóngssyni,
Eftir Bjarnþrúði Benónísdótlur.
Það var einu sinni kóngur og drotn-
ing í ríki sínu. Þau áltu sér eina dótt-
ur, sem Ingibjörg hét og einn son, er
Hringur hét. Hann var liugdirfsku-
minni, en tignir menn gerðust á þeim
tíma, en enginn var hann íþróttamaður.
Þegar hann var 12 ára, reið hann
á skóg með mönnum sínum einn góð-
an veðurdag að skemta sér. Þeir iiða
lengi, þar til þeir sjá hind eina með
gullhring um hornin. Kóngsson vill
ná hindinni, ef kostur væri. Þeir veita
henni eftirför hvíldarlaust, þangað til
allir eru búnir að sprengja hesta sína,
og loks springur hestur kóngssonar
Hka. þá laust yfir þoku svo svarlri,
að þeir gátu ekki séð hindina. Voru
þeir þá komnir langt frá öllum
mannabygðum, og vildu fara að halda
heim á leið aftur, en voru farnir að
villast. Gengu þeir nú allir samt, það
sem horfði, þangað til hverjum fór
að þykja sinn vegur réttur. Skildu
þeir þá og fóru sinn í hverja áttina.
Nú er að segja frá kóngssyni, að
hann er viltur, eins og hinir, og ráf-
ar eitthvað í ráðleysu, þangað til
liann kemur í dálítið rjóður skamt
frá sjó. Þar sér hann, hvar kona sit-
ur á stóli, og tunna mikil stendur
hjá henni. Kóngsson gengur til kon-
unnar og heilsar henni kurteislega.
Hún tekur þægilega kveðju hans. Þá
verður honum litið ofan í tunnuna
og sér, hvar óvenjulega fallegur gull-
hringur liggur á tunnubotninum.
Kviknar þá hjá honum ágirnd á
hringnum, og getur ekki liaft af lion-
um augun. Þetta sér konan, og seg-
ist sjá, að hann hafi hug á gullinu,
sem sé í tunnunni. Hann segir svo
vera. Hún segir, að hann megi eiga
það, ef hann vilji vinna til að ná
því. Fer hann þá að teygja sig ofan
í tunnuna, er hotium virtist ekki djúp,
og ætlar að verða fljótur að taka
hringinn; en tunnan d57pkaði, eftir
því sem hann seildist lengra. Þegar
hann var kominn hálfur inn af barm-
inum, stendur konan upp, slingur
honum á höfuðið ofan i tunnuna og
segir, að hann skuli þá gista þarna.
Síðan slær hún botn í tunnuna, og
veltir hennir fram á sjó.
Kóngssyni þykir nú illa komið fyr-
ir sér; hann finnur, að tunnan flýtur
eitthvað frá landi og veltist lengi í
öldunum; en ekki vissi hann, hvað
marga daga, þangað til hann finnur,