Unga Ísland - 01.10.1918, Blaðsíða 4

76
UNGA ÍSLAND
Honum sárnar nú við sjálfan sig og
harkar af sér, sem hann kann. Hann
ræður þá til í þriðja sinn, lýkur upp
skálanum, og ber sig að standa við.
Sér hann þá, að þetta er lóbagga-
hundur, sem talar enn til hans og
segir: »Kjóstu mig, Hringur kóngs-
son!« Hann (lýtir sér nú burtu laf-
hræddur og hugsar með sér: »Ekki
er hérna mikil gersemi«. En annars-
vegar varð honum það minnisstætt,
sem hann heyrði í skálanum.
Þess er ekki getið, hvað lengi hann
var þarna hjá risanum. En einn dag
kemur risinn til hans, og segist nú
vilja koma honum til lands úr eynni,
því hann kvaðst eiga skamt eftir ólif-
að. Þakkar hann nú kóngssyni fyrir
góða þjónustu og segir, að hann skuli
kjósa sér einhvern hlut úr eigu sinni,
því hann skuli eflaust fá það, sem
hann girnist. Hringur þakkar honum
kærlega, og kveðst ekki eiga hjá hon-
um borgun fyrir vik sín, þar þau
væru þess ekki verð; en fyrst hann
vilji gefa sér nokkuð, þá kjósi hann
það, sem sé í eldaskálanum. Risan-
um varð bilt við og mælti: »Þar
kaustu hægri hönd af dyrgju minni;
en þó iná eg eigi brigða orð min«.
Síðan fer hann og sækir hundinn. Þeg-
ar hundurinn kemur, með mikilli ferð
og feginleika, verður kóngsson svo
hræddur, að hann átti nóg með að
harka af sér, að eigi bæri á því. Síð-
an fer risinn með hann til sjávar.
Þar sá hann steinnökkva, sem ekki
var stærri en svo, að hann naumast
bar þá báða og hundinn. En er þeir
voru komnir til lands, kveður risinn
Hring vinsamlega og segir, að hann
megi eiga það, sem sé í eynni eftir
sinn dag, og vitja þess að liðnum
hálfum mánuði, þvi þau verði þá
dauð. Kóngsson þakkar honum vin-
samlega bæði fyrir þetta og annað
gott undaníarið.
Risinn fór nú heimleiöis, en kóngs-
son gekk eitthvað upp frá sjónum.
Hann þekti ekki landið, sem hann
var staddur á, en þorði ekki að tala
neitt til hundsins. Þegar hann er bú-
inn að ganga þegjandi um hríð, þá
talar hundurinn til hans og segir:
»Ekki þykir mér þú vera forvitinn,
að þú skulir ekki spyrja mig að
nafni«. Kóngssonur bar sig þá að
segja: »Hvað beitirðu?« Hundurinn
segir: »Það er bezt að kalla mig
Snata-Snata. En nú komum við heim
að einu kóngsriki, og skaltu biðja
kóng veturvistar, og að hann ljái þér
litið herbergi fyrir okkur báða«.
Kóngssyni fer nú að minka hræðsl-
an við hundinn. Hann kemur heim
að kóngsríki og biður kóng veturvist-
ar. Kóngur tók því vel. Þegar kóngs-
menn sáu hundinn, tóku þeir að hlæja
og gera sig líklega til að erta hann.
Þegar kóngsson sá það, sagði hann:
»Eg ráölegg ykkur að gleltast ekki
við hundinn minn; þið kunnið að
hafa ilt af því«. Þeir sögðu, að sér
virtist hann jafnlíklegur til hvors-
tveggja. Hringur fær nú herbergi hjá
kóngi, eins og ráð var fyrir gert á
leiðinni.
Þegar hann hafði verið með kóngi
nokkra daga, fer honum að þykja
mikið til hans koma, og virðir hann
öðrum fremur. Ráðgjafi einn var með
kóngi, sem Rauður hét. Þegar hann
sá, að kóngur tók að virða Hring
öðrum fremur, kom í hann öfund.
Einn dag kemur Rauður að máii við
kóng, og segist ekki vita, hvernig því
dálæli sé varið, sem hann hafi á
manni þessum, hinum nýkomna;
hann hafi þó engar íþróttir sýnt þar
frekar en aðrir. Kóngur segir skamt
síðan, að hann hafi komið. Rauður
segir, að hann skuli nú á morgun
láta þá fara báða og höggva skóg,
og vita hvor þeirra verði mikilvirk-