Unga Ísland - 01.10.1918, Blaðsíða 6

78
UNGA ÍSLAND
Draumurinn.
(Ungverskt æflntýri).
(Frh.).
Drengurinn lét sér hvergi bregða,
talaði ekki orð og táraðist ekki. En
kóngsdótlirin grét í hans stað. Tárin
streymdu af augum hennar, og hún
hætti ekki fyr en hún fékk því til
leiðar komið, að steinsmiðirnir leyfðu
henni að láta síðasta steininn í vegg-
inn, þar sem drengurinn var múrað-
ur inni. Hún iagði steininn svo laust,
að auðvelt var að taka hann burtu
aftur. í hvert skifti, sem hún borð-
aði lagði hún til hliðar nokkra beslu
matarbitana, og laumaðist með þá,
þegar rökkva tók, út í fangelsið. Hún
tók steininn úr veggnum og rélti
drengnum malinn gegnuin holuna, og
iét svo steininn í samt lag aftur.
Drengurinn dó því ekki úr sulti þó
að kóngur ætlaðist til þess.
Dag nokkurn sendi lai tarahöfðingi
nokkur, í öðru ríki, kónginum sjö
mjallhvíta hesta, svo líka hver öðr-
um að ómögulegt var að þekkja þá
sundur. Þau boð fylgdu hestunum,
sem hér segir:
»Ef þú, herra konungur, sendir
mér ekki aftur þessa hesta annað
kvöld, í réttri röð, hinn elsta fyrst
og síðast þann yngsta, þá skal eg
herja á land þitt, með svo mörgum
riddurum sem puntstrá vaxa í landi
þínu, og láta hesta troða þig til bana,
en taka dóttur þína hernámi og flylja
heim í ríki mitt«.
Kóngur lét kalla saman alla vitr-
uslu menn í landinu, og bað þá að
leysa þessi vandræði; en enginn gat
það né gefið kóngi nokkurt ráð.
Öll þjóðin var gagntekin af sorg,
en mestan harm bar þó kóngsdótlir-
in í brjósti. Hún gleymdi ekki ves-
lings fanganum, og færði honum á
hverri nóttu matinn, og hughreysti
hann um leið. Og í þetta skifti heyrði
hann að liún andvarpaði þungan og
grét.
»Hvers vegna grætur þú og er svo
þungt niðri fyrir?« spurði drengur-
inn. Hún sagði honum hvernig á því
stæði, og að enginn maður í ríkinu
gæti hjálpað föður sínuin.
»Vertu hughraust«, sagði bónda-
son, »eg þekki ráð sem dugar. þið
skuluð taka hafra frá sjö árum
og láta þá í sjö jötur, og láta
svo hestana velja um jöturnar. Hver
hestur mun velja þá jötuna, sem
í eru hafrar jafn gamlir og hann
sjálfur. Og þá er aldur hestanna
fundinn«.
Þetta var gert, og heslarnir sendir
til baka, samkvæmt því sem aldur
þeirra reyndist. Og taitarahöfðinginn
varð að viðurkenna að þeir kæmu í
réttri röð, og að gátan var rétt ráðin.
Daginn eftir sendi tartarahöfðing-
inn kónginum trjágrein. Báðir endar
hennar voru alveg eins tálgaðir í odda.
Þau boð fylgdu með: Að ef kóngur-
inn gæti ekki sagt liver endinn af
greininni væri skorinn frá stofninum,
skyldi tartarinn koma með svo marga
hermenn, sem blöðin væru á trján-
um í landinu og leggja undir sig
ríkið, drepa konunginn en ræna
kóngsdótturinni. Það fór eins og áð-
ur. Enginn gat lijálpað kónginum,
né gefið ráð til þess að þekkja rétta
enda greinarinnar. Kóngsdóttir bar
sig illa. Hún grét um nóttina, þegar
liún færði fanganum matinn sinn.
Hann spurði kóngsdóttur hvað ylli
sorg hennar. Hún sagði honum það.
Hann gaf henni það ráð að binda
skyldi mjóan þráð um miðja grein-
ina og liengja hana upp, og endinn
sem yrði þyngri, væri sá sem skor-
inn hefði verið frá trjástofninum.
Þetta var gerl og tartarahöfðinginn
varð að játa að gáta þessi væri rétt