Unga Ísland - 01.10.1918, Blaðsíða 3

UNGA ÍSLAND
75
að hún naggrar við klöpp. Glaðnar
þá dálítið yfir kóngssyni, því hann
liugsar, að þetta muni vera land,
heldur en sker. Honum kemur nú til
hugar, að reyna að spyrna botninn
úr tunnunni, því hann var dálítið
syndur. Hann ræður þetta af, þó
hann hinsvegar væri hræddur um
slæma landtöku. En það var öðru
nær, því sléttar klappir voru
þar við sjóinn, svo honum
gekk vel að komast á land;
en há björg voru fyrir ofan.
Vill hann nú komast eitthvað
upp frá sjónum, þótt torsótt
sýndist, og gengur stundar-
korn fram með björgunum, þar
til hann fer að reyna að klifra
upp, og tekst honum það um
síðir. Þegar hann er kominn
upp, lilast hann um, og sér,
að það er ey, sem liann er i
kominn. Hún var skógi vaxin
og frjósöm, og sá hann þar
vaxa epli, góð átu. Þótti hon-
um þarna skemtiiegt, að því
er landið snerli.
Þegar hann hafði verið þar
nokkra daga, heyrði liann
eitt sinn hark mikið í skóg-
inum. Varð hann þá ákaf-
lega hræddur og hljóp í skóginn,
til að reyna að fela sig. Hann sér
nú, hvar risi kemur með viðarsleða
og stefnir á hann. Hann hafði þá
engin önnur ráð, en að fleygja sér
niður, þar sem hann stóð. þegar ris-
inn fann hann, stóð hann dálitla
slund kyrr og horfði á kóngsson.
Siðan tók hann hann í fang sér, bar
liann heim til sín, og var honum
óvenjulega góður. Gefur hann nú
sveininn kerlingu sinni, er var því
nær karlæg; kvaðst hafa fundið barn
þetta í skóginum, og skyldi hún hafa
það til vika í kringum sig. Kerlingu
þótti ósköp vænt um þetla, og fór að
klappa kóngssyni með miklum blíð-
mælum.
Hann dvelur nú þarna hjá þeim,
og er mjög þægur og eftirlátur í öllu,
er þau beiddu hann, enda voru þau
honum hvern daginn öðrum betri.
Einn daginn fer risinn með hann og
sýnir honum í allar hirzlur sínar,
nema i eldaskálann. Af þessu kom
forvitni í kóngsson, til að sjá elda-
skálann; því hann hugsaði, að þar
•væri einhver fáséð gersemi inni.
Einn dag, þegar risinn var farinn
á skóg, fer kóngsson og ber sig að
ná upp eldaskálanum, og kemur hurð-
inni í hálfa gátt; sér hann þá að eitt-
hvert kvikindi liristir sig, hleypur
fram eftir gólfinu og talar eitthvað.
Kóngsson hrekkur nú öfugur frá hurð-
inni, skellir lienni aftur og pissar í
buxurnar af hræðslu. þegar heldur
fór að renna af honum hræðslan,
ræður hann til aftur, þvi hann hafði
gaman af að heyra, hvað það segði;
en það fór aftur á sömu leið og fyr.