Unga Ísland - 01.12.1918, Blaðsíða 2

90
ÖNG'A ÍSLAND
Alt haiui, sem átti’ í huga oss vi)ld,
hjaðnar í dujlið og gleymist í kvöld;
bráðnar sem ísjaki’ i eldi.
Mannanna reikul en Ijósscekin lund
lýlur á velrarins dgrustu stund,
kœrleika konungsins veldi.
MARÍA JÓHANNSDÓTTIR.
Jólin hans Tuma litla,
I. kafli,
»Ó, Jóil Þetta er gaman«, sagði
lítill fátækur drengur. Þeir höfðu
skriðið inn í krika á milli húsa, og
böðuðu sig í sólskininu. »Það er al-
veg eins og við hefðum eld hérna,
til að verma okkur við«, sagði Tumi.
»Já«, svaraöi Jói, »eg vildi að sólin
vildi skína inn í stofuna okkar, þá yrði
ekki svona kalt þar«. »Nei«, sagði
Tumi. »Og ekki eins dimt heldur.
Eg vildi að eg ælti heima í sólinni,
þá yrði mér aldrei kalt«.
Jói fór að hlæja. Hann var þrem-
ur árum eldri en Tumi. »Eg er
hræddur um að þér þætli ekki vel-
gott að eiga þar heima«, sagði hann.
Um leið og hann sagði þetta, gekk
maður fram hjá. Hann var vel bú-
inn, og liafði loðfeld ystan klæða.
»Eg veit hver þetta er«, sagði
Tumi, »það er hann Sankti Kláus;
eg þekki hann á loðfeldinum. Hann
er altaf í svona feldi. Líttu á, hann
er að safna jólagjöfum handa börn-
unum«.
»Já«, sagði Jói. »Ef þetta er hann,
þá er hann að því«.
»Eg vildi að hann vissi hvað mikið
okkur langar til að fá jólagjafir«,
sagði Tumi. »Ekki saml sætindi eða
leikföng. Eg vildi langtum heldur fá
hlýja vetrarkápu og heila skó. Eða
hvað finst þér, Jói«. 1
»Jú, það finst mér; eg vildi lang-
helst fá kápu og skó«.
»Eg vildi bara að eg hefði hlaupið
til hans og sagt honum það«, sagði
Tumi.
»Mamma sagðist vera hrædd um
að hann mundi gleyma okkur þessi
jólin. Ef eg hefði sagt honum það,
þá hefði hann ekki gleymt því, að
í næstu viku eru jólin«.
»Bara ef mamma gæti náð í hann,
þá mundi hún sjá um að hann
gleymdi okkur ekki«, sagði Jói mjög
áhyggjufullur.
»Það mundi mamma sannarlega
gera; hún sagði um daginn að bara
ef hún vissi hvar hann ætti heima,
þá mundi liún minna hann á okkur,
og þarna kemur hann út úr litlu
búðinni liinumegin við götuna. Eg
ælla að ná í hann«.
Eins og elding þaut hann af stað,
áður en Jói gat aflrað honum.
Hann varð að hlaupa talsvert
langan spöl, áður en hann náði í
ókunnuga manninn. Loksins náði
hann bonum, gekk rakleitt til han»
og sagði með mikilli ákefð:
»Herra Sankti Kláus! viltu lofa
mér að tala við þig«.
Ókunni maðurinn nam staðar, og
leit vingjarnlega í litla andlitið sem
horfði upp á hann.
»Hvað viltu, litli vinur?«
»Mig langaði til að segja þér«,
sagði Tumi, »hvað eg vildi helst fá
í jólagjöf, þvi að mamma sagði að