Unga Ísland - 01.02.1936, Blaðsíða 7

17
UNGA ÍSLAND
Bíbí :
Ég frelsaði hann. Ég söng fyrir varð-
mennina — og þeir sofnuðu.
Konungurinn:
Varðmenn! Hermenn! Eltið! Eltið
hann! (Varðmennirnir sofa vært).
Bíbí :
Því miður er enginn, sem getur hlýðn-
ast skipun yðar — allir steinsofa. Sjá-
ið, þeir sofa, þeir við dyrnar og hinir,
sem eru úti á götum. Hvað hátt, sem þér
kallið, ansar enginn.
Konungurinn
(ráðalaus): Gamall maður hefir sigr-
að mig.
B í b í- :
Konungur — hatið þér okkur ekki.
Ríki svefnsins er skemmtilegt land.
Komið þangað með okkur. Fallegu blóm-
in anga þar, loftið titrar af yndislegum
söng og draumarnir geta verið svo fagr-
ir. (Bíbí syngur blíðlega og hægt: Bíbí
og blaka. — Hirðfólkið fer að dotta,
augun lokast á konungi og drottningu.
Inn kemur Óli Lokbrá).
B ö r n i n
(hlaupa á móti honum): Óli Lokbrá!
Óli Lokbrá!
Ó 1 i L o k b r á
(krýpur á kné fyrir framan konung):
Yðar hátign — ég þakka —
E 1 s a :
Líttu á (brosir), þau sofa.
Ó 1 i L o k b r á
(við börnin) : Komið, þreyttu vesaling-
ar. (Syngjandi vögguvísuna læðast þau
út. Þegar söngurinn fjarlægist, hrýtur
konungurinn og ljósin slokkna).
Tjaldið,
Lauslega þýtt.
Samgöngur
og samgöngufæri.
II. Um vörufluttninga.
Síðasti kafli var um fólksfluttninga.
Þar var í mjög stuttu máli sýnt fram á,
hverjar ástæður væru fyrir hinum
mikla ferðamannastraum, sem sí og æ
er á hraðri ferð fram og aftur á yfir-
borði jarðar.
í þessum kafla skulum við aftur á
móti athuga þær frumástæður, er liggja
til þess, að vörur eru fluttar óravegu
um lönd og höf, frá framleiðanda til
neytanda.
í fyrndinni, þegar maðurinn lifði ó-
brotnu frumbýlingslífi, lét hann sér
nægja til lífsviðurværis það, sem nátt-
úran lét honum í té í heimahögum. En
þegar tímar liðu, fóru ólíkir þjóðflokk-
ar að kynnast hverjir öðrum. Þá lærðu
þeir hverjir af öðrum ýmsa siðu og
háttu og fóru síðan smátt og smátt að
tileinka sér ýmiskonar lifnaðarháttu og
lífsþægindi, er ekki voru samrýmanleg
náttúruskilyrðum heimalandsins.
Þjóð, sem hingað til hafði t. d. ein-
vörðungu framfleytt lífi sínu á dýra-
veiðum, vandist á að éta korn og ann-
an jarðargróða. En þjóðin kunni þá
ekkert til ræktunar, eða þá að óblíða
náttúrunnar leyfði ekki ræktun. Hér
var því ekki um annað að ræða en
skifta á kjöti og skinnum fyrir brauð-
vöru.
Þannig komust þjóðirnar upp á það
að skifta á vörum sín á milli, og eign-
uðust þær þá brátt verslunar- og far-
mannastéttir, er tóku að sér að annast
um vöruskiftin.
Okkar eigið land og þjóð er eitthvert