Unga Ísland - 01.02.1936, Blaðsíða 15

25
UNGA ÍSLAND
Álfadans.
Vifur hundur.
(Lag: Máninn hátt á himni skín).
Nú er glatt á Garðarsey, gamlárs er nú
kvöld,
leika sér á láði ljósálfanna fjöld.
Bregðum blysunum hátt, berum fætur
nett;
stígum síðan faldafeyki fjörugt og létt.
Nú er fagurt foldu á, fáum oss því lag,
öll nú ætlum sýna aldinn rammaslag.
Bregðum blysunum hátt o. s. frv.
Glatt skín máni á fönnuð fjöll, foss og
gilja þró,
silfurhjúpi sveipar, svellin, holt og mó.
Bregðum blysunum hátt o. s. frv.
Norðurljós við norðanvind næra sína
glóð,
sælt er í álfasölum, svellur nú vort blóð.
Bregðum blysunum hátt o. s. frv.
Forðum var á Fróni hér fagnað álfa-
þjóð;
borðin stóðu búin, brann á kertum glóð.
Fregðum blysunum hátt o. s. frv.
Álfa-trú hjá ungri þjóð á ei íramar
völd,
en sjón er sögu skýrri, við sjáumst þó
í kvöld.
Fregðum blysunum hátt o. s. frv.
Héðan brátt nú halda skal, hverful
rennur tíð,
^annlífs ys og urgur allan blindar lýð.
^regðum blysunum hátt, birtu slær á
grund.
Ljós ef ekki lýðir sjá, þá lokast öll sund.
Þ. Mýrmann.
Eg ætla að segja ykkur sögu af hundi,
sem er á næsta bæ við mig. Hann heitir
Snati. Hann er stór og sterkur, hrafn-
svartur, með hvíta bringu og snöggur
sem selur, með lafandi eyru og stóra,
upphringaða rófu. Hund þennan á
frændi minn og jafnaldri, Björn Krist-
ófer Björnsson í Miðhópi.
Það var einu sinni, þegar eg og Pét-
ur bróðir minn gengum í skóla að Mið-
hópi, að við kölluðum á Snata með okk-
ur, þegar við fórum heim. Úti var
dimmviðri og hríðar útlit. Gerðum við
þetta meira af fikti, en að okkur dytti
í hug að hann myndi fylgja okkur.
Hann fylgdi okkur niður fyrir túnið og
þar að læk, sem rennur þar. Svo kom
hann á eftir okkur yfir lækinn og labb-
ar í hægðum sínum á eftir okkur, þar
til við vorum komnir skammt vestur á
allbreiðan flóa, sem leið okkar lá yfir.
Þá tók Snati sig fram úr okkur, þefar
í allar áttir, sperrir eyrun og hleypur
svolítinn spöl, en stansar við og við,
eins og til þess að sjá, hvað okkur liði
og bíða eftir okkur. Þannig gekk það
alla leið heim, að Snati fór jafnan spöl-
korn á undan, en beið jafnan eftir okk-
ur, ef við drógumst aftur úr. Þegar
heim var komið, fór Snati fljótlega heim
til sín aftur. Heima hjá okkur var mað-
ur, sem langaði til þess að sjá hundinn
og bað okkur að koma með hann næsta
dag. Við báðum eigandann að lofa okk-
ur að fara með Snata. En það var Snati,
sem vildi hvergi fara. Hefir líklega ekki
fundist nein þörf á því að fara með okk-
ur í það skipti, enda var þá bjart og
gott veður.
Vilhjálmur Guðmundsson,
13 ára.