Unga Ísland - 01.01.1938, Blaðsíða 8

8
UNGA ÍSLAND
um hendurnar, bara kinkaði kolli til
Gunnsu.
Síðan fóru allir að syngja.
Það var alveg ótrúlegt hvað fólkið
söng mikið, og ætlaði aldrei að hætta.
Þarna stóð Sigga litla, hélt í hendina
á pabba sínum og horfði á alla þessa
syngjandi munna. Öðru hvoru leit hún
upp í andlit pabba síns, til þess að vita
hvort þetta væri ekki að vera búið.
Ekki svo að skilja, að Siggu þætti söng-
urinn leiðinlegur yfirleitt. Það er bara
svo leiðinlegt, þegar verið er að syngja
það, sem maður ekki kann. Hefði til
dæmis ekki verið nær að syngja: Allir
krakkar, allir krakkar eru í skessuleik.
Eða þá bara: Gamli Nói, gamli Nói,
guðhræddur og vís. Hún fór í hugan-
um að fara með kvæðið um Gamla Nóa,
bara í huganum ,og þegar hún var búin
að fara með kvæðið, þá söng fólkið
enn.
Hún virti fólkið fyrir sér á nýjan
leik, en það var óbreytanlegt. —
Þarna sat mamma með litla bróður og
reri örlítið fram og aftur, en hann,
sem þetta þó snerist allt um, lá þegj-
andi og saug túttuna sína, en fékk ekk-
ert upp í sig, nema vind. —
Og ennþá söng fólkið.
Gunnsa frænka stóð við hliðina á
Hildi gömlu í Holti og söng fullum
hálsi. Gunnsa virtist kunna allt, sem
sungið var. Hún þurfti enga bók. Hún
bara stóð þarna mjó og hálslöng, í
svörtu peysufötunum sínum, með hvítt
slifsi, og framan á há'lsinum, undir
hökunni, var ákaflega stór kúla, sem
tók stundum svo skrítna kippi, þegar
Gunnsa söng. —
Sigga horfði á þetta stundarkorn;
síðan fór hún að athuga, hvort hitt
fólkið hefði svona á hálsinum. Jú, hún
var ekki frá því, en ekki nærri svona
stórar kúlur. Hún þuklaði um hálsinn
á sjálfri sér, en fann ekki neitt. Hún
gat ekki gert að því að skotra augun-
um til Gunnsu, svona í laumi.
Það var skrítið að hafa aldrei séð
þetta fyrr!
Loksins hætti þó fólkið að syngja, en
þá fór presturinn að tala þau reiðinnar
ósköp. Hann þuldi og þuldi, og stund-
um lokaði hann augunum og hélt áfram
að þylja. Svo sagði hann allt í einu,
skýrt og greinilega.
— Hvað á barnið að heita?
Og mamma svaraði einnig greini-
lega:
— Skúli Bjartmar.
Þá tók presturinn þvottaskálina með
annari hendi, en dýfði hinni niður í
fatið og jós vatni yfir höfuð litla bróð-
ur, sem varð þannig við, að hann missti
út úr sér túttuna og grenjaði af öllum
lífs og sálar kröftum.Enpresturinn var
ekki alveg á því að hætta, heldur jós
köldu vatni yfirþennanhljóðabelg tví-
vegis í viðbót. Presturinn talaði eitt-
hvað í sífellu, en það heyrðist ekki;
litli bróðir, sem nú hét Skúli Bjartmar,
hafði hærra. Hann hafði verið truflað-
ur svo ónotalega við túttuna sína, og
hélt áfram að gráta allan tímann með-
an fólkið var að syngja, því að það söng
á nýjan leik, eftir að þetta var afstað-
ið. En svo var þá þessari athöfn loks-
ins lokið ,og eftir að hafa fengið súkku-
laði og kaffi, og heilmikið af gómsæt-
um kökum, fór fólkið að tínast burtu.
Það þakkaði fyrir sig og kvaddi með
kossum, sem small í. Svo fór það. Hild-
ur gamla í Holti fjasaði mikið um, hve
leiðinlegt sér þætti að fá ekki að sjá