Unga Ísland - 01.04.1938, Blaðsíða 8

UNGA ÍSLAND
Í8
gömul, þegar óhamingjan skall yfir
þetta tófuheimili, þarna í urðunum of-
an við Stararvatn.
Mennirnir höfðu nefnilega komist á
snoðir um búskap þessarar fjölskyldu
og þá var ekki að sökum að spyrja. Tveir
menn í Starardal, sem kallaðir voru
„grenjaskyttur“, voru fengnir tíl þess
að heimsækja fjölskylduna.
Þeir skyldu við heimilið í rúst.
Húsmóðirin lá í blóði sínu rétt viö
grenisdyrnar, en húsbóndinn lagði á
flótta með skotsár á brjóstinu. Börnin
voru lokkuð út og áttu nú að flytjast í
kössum ofan í byggð. Þetta er annars
sorgarsaga og við skulum ekki vera að
rekja hana lengur. Ef til vill heyrum við
hana eða aðra svipaða sögu síðar. En
þessir atburðir áttu sér einmitt stað
nóttina sem Skúli var að villast og koma
því hér óhjákvæmilega við sögu. Eftir
að hann var sofnaður í lautinni sinni,
réðust örlög þessa tófuheimilis þarna
austur í urðinni. Og einmitt sá atburð-
ur varð til þess að frelsa Skúla. Svona
getur eins óhamingja orðið öðrum til
góðs. --------
Iíafið þið nokkurntíma hugsað út í
það, hversu yndislega fagurt landið okk-
ar er, einn vormorgun, þegar þoku næt-
urinnar léttir og sólin skín í heiði? Ef
þið hafið ekki gert það, þá ráðlegg ég
ykkur að gera það. Þegar fuglarnir taka
að syngja morgunsöngvana og blómin
breiða krónur sínar móti ljósinu; krist-
alstærar daggirnar glitra á stráunum og
gróðurilminn leggur að vitum manns.
Hvergi í heiminum er til meiri fegurð.
Aldrei var sólskinið jafn dýrðlegt og
morguninn eftir þokunótt.
Þeir höfðu verið upp á fjalli þessa
nótt, Jói, bóndinn í Seli, og Gvendur á
Grjóti, en nú voru þeir á leið til byggða.
Uppi á hálsinum meðfram Stararvatni
voru þeir á ferð, tveir með þrjá hesta.
Á einum hestinum var farangur þeirra,
tjald og annar útbúnaður, ásamt fimm
tófuyrðlingum í kassa. Báðir reiddu þeir
byssu um öxl.
Vatnið var slétt eins og spegill og í
hlíðunum hinum megin við það undi
sauðféð í ró og næði. Nú þurftu ærnar
ekki lengur að óttast um lömbin sín. Sá,
sem mest hafði ofsótt þær undanfarið,
var nú orðinn óskaðlegur og heimili
hans gjöreyðilagt. Náttúran öll vitnaði
um frið og leði lífsins þennan vor-
morgun, nema ef til vill nokkrir tófu-
yrðlingar í kassa. Þeir ýlfruðu öðru
hvoru vegna hristingsins og kannske
voru þeir svangir.
Jói og Gvendur voru báðir syfjaðir,
en samt kátir og ánægðir með ferðina.
Þeir voru komnir spölkorn niður fyrir
vatnsendann og bráðum kæmust þeir
svo langt, að halla færi undan fæti.
— Ég held maður fái sér nú í nefið
einu sinni enn — sagði Jón í Seli, kast-
aði beislistaurhunum á makkann á
Brún sínum, svo fór hann ofan í buxna-
vasa sinn og dró upp tóbaksbaukinn
sem hann Eallaði „Mjóna“ og sagði:
— „Þú ættir, held ég, Gvendur minn,
að fá þér örlitla hressingu úr honum
Mjóna mínum líka“.
Ekki vildi Gvendur það.
Jói tók svo tappann úr bauknum og
ætlaði að fara að halla höfðinu aftur
á við og hella dálítilli tóbaksgusu inn í
nefið á sér, þegar hann allt í einu
hætti við það og kippti taumunum
upp, svo að Brúnn nam staðar.
— IJeyrðu, Gvendur! Hvað er þetta,
Gvendur? Líttu á!
Rétt til hliðar við þá, í grasivax-
inni laut lá lítill drengur og svaf. Hann