Unga Ísland - 01.09.1938, Blaðsíða 18

106
UNGA ÍSLAND
LESKAFLAR FYBIB LITLU BÖBNIN
Æfintýri Helgu fögru.
Dísa og Dóri hlupu kringum
tjörnina. Þau ætluðu að bíða,
þangað til skipið kæmi að lancli.
En það fór hægt, því að nú var
næstum því komið logn. Ef til vill
var það strandað, að minnsta
kosti sást ekki að það hreyfðist.
Dísa og Dóri settust á tvær þúf-
ur hvort á móti öðru og biðu. Hún
horfði stöðugt út á tjörnina, reitti
gras og mosa með annarri hendi
og studdi hinni undir kinn. Allt í
einu stökk hún á fætur og æpti:
„Ó, þetta er voðalegt!“
„Nei, þetta er ekkert voðalegt“,
sagði Dóri. „Bráðum kemur skip-
ið að landi og þá getur þú náð í
Helgu“. Dísa værð þá enn hávær-
ari en áður og sagði: „Ég er ekki
að tala um skipið og Helgu. Ég
er að tala um þennan andstyggi-
lega snigil, sem er að skríða á
þúfunni minni. Ég kom við hann
með hendinni.
Það fór hrollur .um hana,, þeg-
ar hún hugsaði til þess, hvað snig-
illinn var kaldur og slímugur.
En Dóri hló. „Ertu hrædd við
þetta litla kvikindi?“ sagði hann.
„Þá held ég þú værir hrædd við
stóru, grimmu dýrin í útlöndum,
slöngur, krókódíla og tígrisdýr.
Þau eru svo stór og grimm, að
þau veiða kindur og kýr, já, og
meira að segja menn, rétt eins og
þegar kettirnir hjá okkur veiða
mýs og rottur“.
„Ætli þú yrðir ekki hræddur
líka“, sagði Dísa. „Nei, ég yrði
ekki hræddur“, svaraði Dóri. „Ég
hefði auðvitað byssu. Ég hef líka
séð bæði slöngu og krókódíl og
varð ekki sérlega hræddur. Ég sá
þessi dýr í Safnahúsinu í Reykja-
vík“. „Voru þau lifandi?“ spurði
Dísa. „Nei, þau voru ekki lifandi,
en pabbi hefir séð lifandi tígris-
dýr. En það var inni í búri, svo
að það var ekkert hættulegt“.
Dísa og Dóri töluðu síðan lengi
um allar þær hættur, sem menn
geta ratað í, þegar þeir koma til
útlanda. En svo kom mamma Dísu
út og kallaði á þau. Kvöldmatur-
inn var tilbúinn. Þau urðu að fara
heim, þó að skipið væri ekki kom-