Unga Ísland - 01.05.1939, Blaðsíða 3

^nI5LRHD
___ XXXIV. ÁRG. 5. HEFTI MAÍ1939
Við nýafstaðið fullnaðarpróf í barna-
skólum Reykjavíkur voru allir nemend-
ur reyndir í stafsetningu. Skrifuðu
þeir eftir upplestri nokkrar setningar,
samtals 50 orð, sem þannig voru val-
in, að þau réyndu á flestar meginregl-
ur íslenskrar stafsetningar. Auk þess
skyldi hver nemandi gera ritgerð um
eitthvert þessara þriggja efna:
1. Þegar ég dvaldi í sveitinni.
2. Óhapp, sem ég hef orðið fyrir.
3. Besta leikfang, sem ég hef eignast.
Hér eru sýnishorn nokkurra úr-
iausna:
Þegar ég var í sveitinni.
I sumar var ég í hálfa þriðju viku
í Brautarholti á Skeiðum. Þar var
barnaheimili og náttúrulega ósköpin öll
af krökkum. Þegar ég kom, þyrptust
krakkarnir utan um mig og fóru að
tína brjóstsykur, sem hafði dottið úr
poka og festst utan á mér. Daginn eft-
ir var sunnudagur. Þá fór ég með
krökkunum á berjamóa. Þegar stelp-
urnar fóru að hátta um kvöldið, báðu
þær mig að segja sér sögu, og það
gerði ég á hverju kvöldi síðan. Næsta
vika var reglulega skemmtileg. Við
fórum í boltaleik, róluðum okkur, lék-
um okkur í hlöðu, sem var rétt hjá.
Stundum á kvöldin fengum við að
dansa og syngja. Svona liðu dagarnir
hver af öðrum. Einn sunnudag fengum
við að fara upp á Vörðufell á berja-
móa. Við lögðum af stað um hádegið,
gengum tvö og tvö saman. Þegar við
komum upp eftir, borðuðum við nestið
okkar; svo fórum við að tína berin.
Krakkarnir fóru út um alit og keppt-
ust við að tína. Um kl. 8 komum við
heim aftur og fórum rétt strax að
hátta. Þegar við fórum til Reykjavík-
ur; komu tveir stórir bílár að sækja
okkur. Ég var fegin að vera komin
heim aftur og hlakkaði til að byrja í
skólanum.
S. I.
Óhapp, sem ég hef orðið fyrir.
Það var eitt sinn, er allt heimafólk
mitt var úti á túni að raka, að vinnu-
konan, sem var ein heima, bað mig
um að færa fólkinu kaffi út á tún.
Mér þótti nú vinnukonan heldur en
ekki frek að biðja mig um það, — ég,
sem var að leika mér með bi'úðurnar
mínar, og hafði auðvitað nóg að gera,
þar sem ég átti eftir að klæða allar
brúðurnar. En samt lét ég þó tilleið-
ast og þrammaði af stað með ólund.
En ég var skammt komin, þegar ég rak
tærnar í stein og datt kylliflöt á mag-
ann og mölbraut allar flöskurnar. Ekki