Unga Ísland - 01.03.1941, Side 12

Litlu varirnar urðu rósrauðar og
brostu blíðlega til gömlu hjónanna.
— Hvað er þetta? Hvað er þetta,
hrópaði Jóhann gamli og signdi sig.
En barnið hneigði höfuðið og teygði
hendurnar fram á móti gömlu hjón-
unum.
— Jóhann! Jóhann! hrópaði María
frá sér numin af gleði, skilur þú ekki,
að guð hefir sent okkur lítið, lifandi
barn? Hún beygði sig niður og tók
litla barnið í arma sína og flýtti sár
með það inn í húsið. En snjórinn féll
afl Mjallhvíti, eins og eggjaskurnin
utan af unganum og það var raun-
veruleg, lítil stúlka, sem María hélt
á í örmum sínum.
Það leið löng stund áður en Jóhann
þorði að trúa sínum eigin augum. En
María var bara yfir sig glöð og varð
aldrei þreytt á að segja nágrönnunum
frá þessu kraftaverki, er skeð hafði.
Mjallhvít litia óx. Hún óx svo ört,
að gömlu hjónin voru alveg forviða,
en með hverjum degi varð hún feg-
urri og fegurri.
Gömlu hjónin .voru svo glöð, að þau
þekktu ekki sjálf sig. Heimilið þeirra
varð nýtt. Hlátur og gleðisöngvar óm-
uðu þar .úr hverju horni. Allar ungar
stúlkur úr nágrenninu söfnuðust þar
saman á kveldin, sungu og léku sér
með Mjallhvíti. Þær kenndu henni að
spinna og hún var svo námfús og hand-
lagin, að það vakti furðu allra, er
sáu. Vinnan var henni auðsjáanlega
til gleði og ánægju, en sjálf var hún
fram úr skarandi lagin að segja sög-
ur. Rödd hennar var hrein og tær sem
hljómur frá silfurklukkum.
Mjallhvít hét hún, og var hvít eins
og mjöllin og fögur eins og vatna-
liljan. Augu hennar báru sama lit og
blágresið, en andlitið var ævinlega
svo fölt, að það var sem enginn blóð-
dropi hefði þar nokkru sinni komið.
1 fyrstu kunni fólk þessu ekki vel, en
smátt og smátt vandist það við að sjá
hana svo föla og hvíta.
Mjallhvít var góð og blíð við alla
og allir í nágrenninu elskuðu hana.
Gömlu hjónin elskuðu hana svo heitt.
að þau hefðu aldrei getað elskað
hana heitar, þótt hún hefði verið
þeirra eigið barn.
María gamla sagði líka oft: Finn-
urðu ekki, Jóhann minn, hve góður
guð er okkur í ellinni? Hann hefir
viljað styrkja okkur með því að gefa
okkur dóttur. Mér finnst nú, að ég
hafi aldrei orðið fyrir nokkurri sorg
allt mitt líf.
En maðurinn hennar svaraði: Æ,
María mín, gleðin er ekki eilíf. Og
sorgin er heldur ekki eilíf. Það er
guð sem ræður.
Vetri var tekið að halla. Mjallhvít
hafði verið glöðust allra hinna ungu,
það var hún, sem kveikti gleðina í
hjörtum allra, hvort sem það var í
leik eða starfi. Svo kom vorið. Sólin
skein heitara og heitara eftir því sem
dagar liðu, lækirnir fossuðu og sungu,
blómknapparnir sprungu út, og öll
náttúran fagnaði sumri. En Mjallhvít
var hrygg, svo hrygg.
María veitti þessu athygli, og varð
óróleg vegna barnsins síns.
— Hvað er að þér? spurði hún.
Mjallhvít svaraði ekki, liún bara
grét.
— Ertu lasin, elsku barnið mitt?
— Nei, amma!
— Hvers vegna ertu þá ekki leng-
ur glöð og kát? Hefir einhver gert
þér illt?
— Nei, amma, ég er frísk og glöð,
sagði Mjallhvít og reyndi að brosa.
42
UNGA ISLAND