Unga Ísland - 01.03.1941, Side 14
dáðum. — Nei, fullorðna fólkið hefur
sjálfsagt verið honum hjálplegt og
tekið vel á móti honum, þegar hann
kom inn í veröldina, votur um skrokk-
inn og óstyrkur í fótunum.
Þetta er dálítill dökkkolóttur bola-
kálfur og hann á að fá að lifa og verða
stór. Fæðingardagur hans — því í
þeim efnum er venjulega miðað við
dag, en ekki nótt, — er fyrsti þriðju-
dagur í vetri og ósvikinn merkisdag-
ur, séð frá mínu sjónarmiði.
Þegar þetta skeði, var ég á níunda
ári og man ég ennþá mjög vel eftir
ýmsum æviatriðum Kolskeggs, en svo
var hann nefndur, þegar hann fékk
aldur til. Á næsta sumri var ég aðal-
húsbóndi hans og hafði þá töluvert
saman við hann að sælda.
Ég ætla nú að segja ykkur nokkur
atriði frá kynnum mínum af honum
og greinlegustu eiginleikum hans:
Þegar hann hafði verið hæfilega
lengi hjá Búkollu mömmu sinni, var
hann tekinn úr fjósinu, því þar var
ekki rúm fyrir hann þótt ekki væru
kýrnar nema tvær. En það var gamalt
fjós og var byggt að nýju á næsta
hausti, og stækkað.
Ibúð hans varð því, fyrst um sinn,
í búrinu við gamla torfbæinn, sem við
bjuggum þá í. Þegar Kolskeggur fór
dálítið að eldast óx einkennilegur hár-
lubbi um granir hans, kolsvört hár, er
líktust skeggi og af þeim hlaut hann
nafn sitt.
Máske hefur hin tíða umgengni
fólksins um búrið orðið þess valdandi
að hann varð síðar hálfgerður galla-
gripur; mér þykir það sennilegt.
Á einmánuði var Kolskeggur orðinn
vænn kálfur og þá var eitt sinn farið
með hann í gcnguferð um túnið. Það
man ég, að fyrst stóð hann alveg kyrr
og glápti út í heiminn, en þegar hann
hafði áttað sig svo lítið, tók hann
sprett og þá rumdi í honum. Ef til vill
var hann að gefa til kynna mátt sinn
og megin og sú tilkynning var einmitt
gefin með voldugu blótsyrði, sem var
hans fyrsta, en ekki síðasta, því hann
varð allra bola blótsamastur.
Einhver fullorðinn teymdi hann, líkt
lega pabbi, því það var ekki talið ger-
Jegt að sleppa honum lausum. Hann
hljóp á hvað sem fyrir var og það var
ekki gott að vita hvað hann kynni til
bragðs að taka, kannske hlyþi hann
beint í Skorradalsvatn, sem liggur við
túnið og ef hann gerði það; þá yrði
saga hans aldrei löng.
En það kom aldrei neitt slíkt fyrir
Kolskegg, enda naut hann aðstoðar og
handleiðslu fullorðna fólksins á fyrstu
stundum útiveru sinnar. Hann var
hraustur og fjörmikill og í eðli hans
var ósvikinn gáski.
En það var þessi gáski, ef svo skyldi
kalla, sem var fylginautur hans til síð-
asta dags og spann sína ósviknu þætti
um líf hans.
Nokkrum dögum síðar, en Kol-
skeggur fékk að líta í fyrsta sinn með
eigin augum veröldina, utan hins tak-
markaða rúms í heimkynni hans, búr-
inu, fékk ég að teyma hann út.
Á þeirn árum var ekki karlmennsku
minni fyrir að fara, ef ég var í hættu
eða vanda staddur, enda var þess tæp-
lega von, þar sem ég var ekki orðinn
fullra níu ára þá. Ég batt löngu bandi
um hálsinn á kálfinum og lagði því
næst út á tún, með hann í togi.
Jörð var alauð og dálítið vot eftir
nýafstaðhar rigningar. Kolskeggur
tók viðbragð og hugðist að fara sinna
ferða, án þess að hlíta í nokkru vilja
44
UNC,A ISLAND