Vér mótmælum allir - 01.05.1946, Page 3

látið mikið yfir sér, en hún liefur verið ótrú-
lega lífseig, og enn sem fyrr mun hún reynast
öllum hrakspám máttugri. Þess vegna skulum
við ekki láta neina ímyndaða skugga, frá austri
eða vestri, myrkva fyrir okkur sólskin þessa
bjarta dags. Treystum því, að þær hugrökku
þjóðir, sem á liðnum árum hafa úthellt blóði
sínu til þess, að óbornar kynslóðir megi anda
frjálst, virði það hlutverk, sem sérmenningu vorri
er ætlað í menningu heimsins, og sjáum sóma
vorn í því, að brjóta sem stærst skarð í þá múra,
sem tortryggni og launung hafa hlaðið um þær
jjjóðir, sem þó, þegar allt kemur til alls, vilja
eitt og hið sama: Frið á jörðu og bræðralag
allra manna. Höfum við engan rétt til að vona,
að eftir svo langan vetur sé slíkt sumar í nánd?
Er það ekki beinlínis skylda vor að hafa slíka
trú? Sá heimur, sem rís upp úr blóði, tárum og
örvæntingu styrjaldaráranna, óskar sér ekki
þjóðar, sem er hikandi, undirgefin og tvílráðug.
Hann æskir sér grunlausrar og fagnandi æsku,
spyr eftir iiöndum, sem réttar eru frarii til sam-
starls.bláum augum, sem hlakka til framtíðar-
innar. Látum allan heiminn finna, að þennan
æskulýð eigunt vér.
Eg gat áðan um heilagan söng, sem ómað
hafi sál þjóðar vorrar liandan stornts og strauma
í þúsund ár, söngur vorsins, sem hefur kallað
okkur heim til jtessa dags, heim til framtíðar-
innar. Megi eyru vor ávallt verða næm á þann
söng.
Flest yðar munið vafalaust hið yndislega
æfintýr eftir H. C. Andersen, sent heitir Klukk-
an. Það var í einni stórborginni, að þegar
kvölda tók og sólin rann og skýin glóðu sem
gull á milli el’stu reykháfanna, jtá tók fólk að
ieggja eyrun við undarlegu og yndislegu hljóði.
Það var eins og klukkum væri hringt í fjarska.
„Skyldi vera klukka í skóginum þarna útfrá”,
sögðu menn, og þegar tíðindin bárust keisaran-
um, hét hann því, að sá, er gæti uppgötvað, hvaðan
hljómurinn kæmi, skyldi fá nafnbótina yfir-
klukkari eða heimshringjari. Nú fóru margir
á stúfana, en aðeins einn hlaut titilinn. Hann
kont til baka og kvað hljóðið koma frá uglu í
skóginum, eins konar vísdómsuglu, sent lemdi
höfðinu við tréð, en hvort hljóðið kænti frá
höfðinu eða trénu, vissi liann ekki.
En svo var það um vorið, að fermingarbörn-
in í borginni lögðu leið sína inn í skóginn til
að leita klukkunnar dularfullu. En leiðin sótt-
ist séint, og flest börnin snéru við og hugguðu
Jónas Jónsson
alþlngismaður
er 61 árs í dag
Myndin sýnir hann á ungum aldri. Þá þráði
hann frelsi Islands. — Nii er hann gamall. Nú
reynir hann að svipta Jtjóð sína lrelsinu — ár-
angurslaust þó. # # #
GÓÐ GJÖF
Gunnlaugur Scheving listmálari hefur gefið
blaðinu 100 kr. Við þökkum jressa góðu gjöf.
# # *
I næsta blaði verður skýrt frá nýjum mót-
mælum félaga og samtaka gegn herstöðvum á
íslandi.
sig með því, að líklega væri sagan um klukkuna
hugarburður einn. Loks voru jreir tveir einir
eftir, kóngssonurinn ungi og drengurinn á tré-
skónum, en jteir gátu ekki komið sér saman
um, hverja leið þeir færu. En löngu seinna, ein-
mitt þar sent skógarnir sungu og hafið söng og öll
náttúran söng, mættust drengirnir tveir, komnir
hvor um sinn veg að sama marki og tókust í hend-
ur, undrandi og fagnandi mitt undir hvelfingu
liinnar miklu kirkju náttúrunnar og skáldskap-
arins.
Ég ætla mér ekki jxi dtd að ráða gátu jæssa
skáldskapar. Ég veit ekki sjálfur, hvaðan hið
lieillandi klukknahljóð er komið inn í sönglist
daganna. Ég veit ekki einu sinni, livort klukkan
í skóginum verður nokkru sinni fundin, og lík-
lega mundi hún þann dag hætta að syngja. En
ég vil aðeins vara yður við því að leggja eyrun
við ræðum yfirklukkaranna, sem neyta allra
bragða til að fá yður til að leggja trúnað á
ugluna í skóginum. En ef við höfum einu sinni
heyrt í hjarta okkar hinn morgunbjarta söng
framtíðarinnar, munum vér leita lians upp frá
Jjví, og fyrr eða síðar munum vér komast að
raun um það, að allir, sem í einlægni leita feg-
urri og bjartari heims, eiga samleið, livern veg
sem þeir velja sér.
í þeirri trú kveð ég yður öll, og óska yður
enn einu sinni gleðilegs sumars.
VÉR MÓTMÆLUM ALLIR! 3