Fjarðarpósturinn - 24.04.2013, Qupperneq 14

14 www.fjardarposturinn.is Miðvikudagur 24. apríl 2013
Ávarp verkalýðsfélaganna
í Hafnarfirði á 1. maí 2013
Það þarf meiri kjark til að segja satt, en
ljúga, sjálfstraust til að efast, er aðrir trúa,
djörfung til að mæla gegn múgsins boðun,
manndóm til að hafa eigin skoðun. Svona
hljómar fyrsta erindi í hinu magnaða ljóði
Lífsþor, eftir Hafnfirðinginn Árna Grétar
Finnsson.
Nú eru alþingiskosningar ný afstaðnar og
maður veltir því fyrir sér hvort og þá hverjir
af þeim sem kosningu hlutu hafi haft meiri
kjark til að segja satt, en ljúga? Voru menn
kannski bara að tryggja sinn eigin valdaveg?
Gylliboð stjórnmálamannanna hafa sjald­
an verið kræsilegri. Íslenska þjóðin er svo
að fram komin að hún lætur nánast bjóða
sér hvað sem er. Og það verður fróð legt
að fylgjast með efndum þeirra stjórn mála­
manna sem nú komust til valda.
Kjarasamningar á almennum vinnumarkaði
eru lausir í byrjun desember næstkomandi
og hjá þeim sem starfa hjá hinu opinbera í
byrjun árs 2014. Atvinnurekendur, kaup­
menn, þjónustuaðilar hverskonar eru búnir
að vera leynt og ljóst að gera því skóna að
það sé ekkert um að semja annað en þakk­
læti fyrir það að fá að mæta til vinnu og
þjóna þeim sem auðinn á. Þá er öllum ljóst
hvernig skorið hefur verið niður í opinbera
geiranum, hjá ríki og sveitafélögum, þar er
ástandið þannig að launafólk starfar við
gjörbreyttar aðstæður sem vafalaust mun
verða teknar til kostanna í komandi kjara­
samningum.
Opinberir aðilar, ríkið og sveitafélögin, eiga
að standa vörð um hagsmuni fólksins og
heim ilanna, grípa inní þegar illa árar eins
og undangengin fimm ár þegar þúsundir
starfa glötuðust í efnahagshruninu. Vera
með atvinnuaukandi verkefni tiltæk, halda
hjól um samfélagsins gangandi, skapa skil­
yrði til atvinnuuppbyggingar til að milda
áhrif eyðileggingarinnar sem hefur haft svo
afdrifa rík áhrif á líf okkar.
En nei opinberu aðilarnir voru hvað ágjarn­
astir í útrýmingu lífsgæðanna sem búið var
að vinna að í marga áratugi með óraunhæfri
þenslu og hafa þurft að skera svo mikið
niður í þjónustu sinni með hækkuðum
gjald skrám í hverskonar þjónustu sem þeim
ber þó að veita að lífskjör fólks hafa rýrn að
gríðarlega. Ekki þarf að horfa lengra en til
heilbrigðiskerfisins sem eitt sinn var flagg­
skip opinberrar þjónustu en er nú rústir
einar.
Og svo eru það sjómennirnir okkar sem enn
eru samningslausir og hafa verið lengi. Þeir
eru látnir taka þátt í rekstri útgerðanna á
meðan sægreifarnir mylja undir sig en væla
undan auðlegðar skattinum. Segja að ekkert
sé um að semja nema frekari þátttöku sjó­
manna í rekstri útgerðanna.
Við verðum að hafa sjálfstraust til að efast,
er aðrir trúa, já trúa ekki hræðsluáróðri
þeirra sem einir vilja sitja að gnægtaborðinu
og stjórna því hvort og þá hvaða molar koma
í okkar hlut.
Peningaágirndin á sér engin takmörk. Heyrst
hafa raddir um að þjóðnýta skuli lífeyr is sjóði
landsmanna. Í augnabliks pen ingagræðgi
og eftir nær hálfrar aldar upp byggingu
lífeyriskerfisins vilja sumir aðilar að þessi
dýrmæti sparnaður okkar renni í hendurnar á
þeim sem ekki kunna neitt ann að en að eyða
og sóa. Mönnum getur varla ver ið alvara. Við
þurfum að standa vörð um af komu fólks á efri
árum, berjast fyrir enn betri réttindum. Það
verður ekki gert með að þurrka út sjóðina
heldur byggja á því sem áunn ist hefur.
Kæru félagar við þurfum að hafa kraft til
að mæla fyrir múgsins boðun, almenningur
þarf þak yfir höfuðið og standa þarf vörð um
gildi og mikilvægi fjölskyldunnar. Leiðrétta
þarf þá eignarupptöku sem átt hefur sér stað
þannig að lántakendur sjái raunverulegan
ávinning í skilvísi sinni. Það þarf að skapa
fólki fleiri valkosti búsetuforms. Fólk má
ekki lokast inn í gölluðu húsnæðiskerfi sem
forræðisöflin hafa skammtað okkur.
Fjölskyldan og fjölskylduformið á að fá að
vaxa og dafna í þeirri mynd sem hver og einn
velur sér. Unga fólkið sem er að hefja sína
lífsgöngu á vinnumarkaði er í ánauð í for­
eldrahúsum þar sem það er nánast ógern­
ingur fyrir þau að kaupa húsnæði. Og þeir
sem eldri eru búa í fjötrum, fjötrum eigna
sinna og „barna“ sem ekki hafa efni á að fara
að heiman. Einstaklingurinn, fjölskyldan, á
að fá að blómstra í ákvörðun sinni og búa við
öryggi í húsnæðismálum, það er ríkidæmi
sem einkennir gott og réttlátt samfélag.
Við erum neitendur og þurfum að sjá okkur
og fjölskyldum okkar farborða. Matarkarfan
sem fólk hefur efni á er orðin ansi fátækleg.
Það er orðið ómögulegt fyrir venjulegt
launa fólk að láta enda ná saman. Verðlag er
með þeim hætti að fólk er við hungurmörk.
Kaupmenn vísa aðilum launafólks á dyr sem
eru við verðlagseftirlit. Þeir vilja vera í friði
með sína græðgis álagningu. Við verðum að
taka höndum saman og versla við þá sem
hógværastir eru í álagningunni. Það er besta
verðlagseftirlitið og aðhaldið sem þessir
aðilar fá. Og eins og segir í ljóðinu, höfum
manndóm til að hafa eigin skoðun.
Við skorum á stjórnvöld sem nú komust
til valda að koma hjólum atvinnulífsins í
gang. Blása lífi í þau fyrirtæki sem enn lifa
og greiða fyrir nýjum atvinnugreinum. Ekki
einungis lofa niðurfellingu skulda, hækkun
bóta, lækkun skatta og að landinn þurfi ekki
hafa nokkrar áhyggjur af lífsviðurværinu.
Ekki lifum við á bótum og ölmusu hvert af
öðru, við þurfum og viljum ATVINNU til að
fæða fjölskyldur okkar og standa við þær
skuldbindingar sem við undirgengumst.
Við lifum í alsnægta landi með óteljandi
tækifærum. Ósérhlífni og dugnaður hefur
verið okkar aðalsmerki. Við höfum aldrei
látið óveður, eldgos eða hverslags mótlæti
sem á vegi okkar hefur orðið stoppa okkur.
Það hefur bara stappað í okkur stálinu og
við barist til sigurs og það ætlum við líka að
gera núna. Við krefjumst þess að jarðvegur
framtíðarinnar verði plægður fyrir alla
landsmenn, að allir hafi jöfn tækifæri til
sjálfbærni og fái að vaxa og dafna, landi og
þjóð til farsældar.
Með samtakamættinum
sigrum við!