Dagfari - 01.10.2000, Blaðsíða 2

Ræða Sigþrúðar Gunnarsdóttur, flutt við
kertafleytingu á Reykjavíkurtjörn 6. ágúst 2000
Daginn eftir að ég samþykkti að flytja ávarp hér í kvöld fór ég á
hádegistónleika í Hallgrímskirkju, sem ekki er í frásögur færandi. Nema á
þessum tónleikum var flutt aría úr Messíasi Hándels þar sem textinn var
eitthvað á þá leið að fagrir væru fætur þeirra er boðuðu frið. Textinn er
upprunninn í gömlu helgiriti og ekki veit ég hvað sá sem hripaði hann
niður á sínum tíma sá fyrir sér. En það sem stóð mér ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum voru bólgnir og þrútnir fætur þess sem gengið hefur langa
friðargöngu, heilan dag kannski, og vissi ekki að maður á að taka með sér
aukapar af skóm en gat ekki samvisku sinnar vegna sest upp í rútuna og
hvflt lúna fætur. Ef hann þekkti aríuna gæti hann horft með velþóknun á
blöðrumar í fótabaðinu um kvöldið.
Árið 2000 stendur samstarfshópur friðarhreyfinga í 16. skipti fyrir
kertafleytingu á Tjöminni í Reykjavfk til að minnast þess þegar
Bandaríkjamenn sprengdu kjamorkusprengjur í japönsku borgunum
Hiroshima og Nakasaki í stríðslok. Og hvers vegna minnumst við þess? Jú,
vegna þess að fæst okkar munum við atburðinn sjálf. Sennilega var ekki
einu sinni þriðjungur þess hóps sem hér stendur í kvöld fæddur þessa
örlagaríku daga í ágúst 1945. En þessum hryllilega atburði verður þó að
halda á lofti um ókomna tfð í þeirri von að minningin hindri að nokkuð í
líkingu við hann gerist á ný.
Enn hefur það ekki gerst, enn hefur kjamorkusprengju ekki verið
beitt í öðm stríði. En gereyðingarvopnin em ennþá til og hemaðarbandalög
á borð við NATO sem áskilja sér rétt til að beita þeim gegn óvinum sínum
að fyrra bragði. Á meðan svo er megum við aldrei sofna á verðinum. I
þessu sambandi er vert að minnast þess að báðir forsetaframbjóðendur
Bandaríkjanna um þessar mundir hafa lýst yfir vilja sínum til að dusta
rykið af afdankaðri stjömustríðsáætlun Reagan-stjómarinnar með
tilheyrandi þróun á drápstólum og kapphlaupi um fullkomnun þeirra. í
nýju stjömustríði þeirra Gore og Bush gegnir norðurhvel jarðar, til dæmis
herstöðin í Thule á Grænlandi, lykilhlutverki. Þá má nærri geta að
herstöðin á Miðnesheiði verði á ný hemaðarlega mikilvæg og bömin mín
alist eins og ég upp í skugga óttans við Sprengjuna. Viljum við það? Eða
viljum við endurskoða þá áratuga gömlu ákvörðun að hemaðarbandalag
hafi aðsetur á landinu okkar, nú þegar við göngum inn í 21. öldina?
2