Læknablaðið - 01.08.1915, Blaðsíða 14

124
LÆKNABLAÐIÐ
til þess aö þetta geti komist í framkvæmd. Hvergi i læknisfræðinni
hafa framfarir oröiö svo stórkostlegar á síöustu árum, sem í þessum
greinum og í blóövatnsfræði. Og sýnilegt, aö framhalds má vænta
í sömu átt. Þessara greina gætir því æ meir, en þær veröa um leiö
svo yfirgripsmiklar, að ekki er orðið mögulegt fyrir aðra en sér-
fræðinga, að ná svo tökum á þeim, að vel sé við unandi, fylgjast
með i framförunum, og ekki hvað sízt hafa á hendi verklegar fram-
kvæmdir- Nú hagar svo til, að starfsemi rnanns, sem væri fær í
þessum greinum, mundi koma að miklu meira liði, en því einu að
veita nemendum læknadeildar fullnægjandi kenslu í undirstöðuat-
riðum þessara greina. Þannig getur líf sjúklings oltið á smásjár-
rannsókn á æxlum o. fl., en slík rannsókn er oft og einatt svo vanda-
söm, að ekki er annara meðfæri en æfðra lækna, sem sérstaklega
hafa lagt stund á þess konar. En slíkt lægi einmitt undir starfssvið
þessa kennara, sem deildin óskar eftir. Erlendis er á hverjum háskóla
og víðar völ á slíkurn lækni, sem hinir geta snúið sér til í vafasöm-
um tilfellum, og ekki þeir einir, sem næstir eru, heldur má senda
þessa hluti til rannsóknar langar leiðir. Hér á landi er ekki og hefir
ekki til þessa verið nokkur læknir, sem gæti fengist við þess konar
rannsóknir, þær sem vandasamastar eru, og er það einmitt bagalegt,
og mundi slíkur læknir geta komið öllu landinu að liði.
Þá er ekki síður títt, að sóttkveikjurannsóknir séu nauðsyn-
legar .... “
Að lokum lætur deildin þess getið í bréfinu, að von sé til að í embætti
þetta fáist maður, sem lagt hefir stund á þessar fræðigreinar verklega í
rúmt ár á góðum stöðum, og muni hann því með hálfs annars árs starfa
hér eftir í sömu átt, verða vel fær, þar sem um reglusaman hæfileikamann
sé að ræða. —
í þinginu var kosin 5 manna nefnd til að íhuga málið: Jón Magnússon
(form.), Guðm. Hannesson (ritari), Einar Jónsson, Jón Jónsson og Hjörtur
Snorrason- Nefndin komst að þeirri niðvrrstöðu, að um all-brýna nauðsyn
væri að ræða, bæði fyrir háskólann og landið í heild sinni. (Hjörtur Snorra-
son var samþykkur ástæðum nefndarálitsins, en sá sér ekki fært að stofna
embættið að svo stöddu). Umræður urðu síðan nokkrar um málið, og töl-
uðu nokkrir með en enginn á móti, var síðan gengið til atkvæða og málið
felt með miklum atkvæðamun! Þessi úrslit málsins komu öllum á óvart.
Þegar háskólinn var settur á stofn, átti hann að verða óskabarn þjóöar
(og þings) ; alt átti að gera til þess, að hann yrði þjóðinni til gagns og
sóma. Og mætti þá ætla, að vissasti vegurinn til þess, væri, að auka og
bæta kenslu-krafta svo sem bráðasta nauðsyn krefði (sbr. reglugerð
háskólans, gr. 29) til þess að kenslan i þeim fræðigreinum, sem i
upphafi var byrjað aö kenna við skólann, yrði ekki á eftir tímanum, heldur
gæti fylgst með, og hagnýtt sér allar framfarir og nýungar. Með því einu
móti getur háskólinn, þ. e- kennarar og lærisveinar, orðið landinu til gagns
og sóma.
Þegar fyrir tveim árum æskti læknadeildin eftir aukinni kenslu, þá
var það líka árangurslaust.
En hvernig stóð á því,að þetta mál náði ekki fram að ganga? Þó var