Læknablaðið - 01.08.1915, Blaðsíða 16

I2Ö
LÆKNABLAÐIÐ
Um nýáriö fór eg til Hafnar aftur, og gekk um tírna á Sundby-spítala.
Þar var Kristján Paulsen yfirlæknir. Hann geröi sér alt far um, að eg gæti
haft sem rnest not af dvöl minni þar. Eg fékk aö skoöa sjúkl- nákvæmlega
og explorera fjölda kvenna meö sjúkd. i uterus og adnexa- Ætiö var
explorerað í narcose, og er það rnikill munur hve auðveldara er
aö finna alt á svæföum en ósvæföum. Á sama tíma gekk eg þrisvar á viku
á ókeypislækningu til Dr. Kaarsbergs. Þar voru samskonar sjúklingar
skoöaðir án svæfingar, en á þeim veitti mér oft erfitt aö finna missmíði
þau, er á voru, nema þau væru vel glögg. — Á Sundby-spítala fékk eg
stundum aö aðstoða við operationir og gera sitt af hverju smávegis. Tvær
vikur var eg þar „vikar“ fyrir einn læknirinn, sem þurfti að bregða sér
burtu. Prof. Paulsen var lengi yfirlæknir við ókeypis handlækninguna á
Borgarspítalanum, og er því sérstaklega leikinn í handlækningum. Klinik
hafði hann einu sintii í viku, og sýndi þá oft marga sjúkd. Var það venjul.
bæði fræðandi og skemtilegt. Oft sýndi hann hnéliða-skemdir (traurna-
tiskar), og tók eg eftir þvi, aö honum var ekki gefið urn sjúkdómsheitið
luxatio menisci. Vildi kalla það læsio menisci. Hydrocele ope-
reraði hann með því að opna pokann,. skafa hann innan, þvo úr karból-
vatni og fylla síðan með jodoformgaze. Skift eftir fáa daga. Ganglia
opereruð á sama hátt.
í rnarz gekk eg á Dronning Louises Börnehospital. Þar er prof. M o n-
r a d yfirlæknir. Hann hefir ritað góða bók um meðferð á börnum og
barnasjúkdóma: Pædiatriske Forelæsninger og Studier.
Er nú að koma út af henni ný útgáfa endurbætt. Margt var þar að læra,
sem of langt yrði upp aö telja. Intertrigo á börnurn í nára og hálsfell-
ingum, var læknuð á þann hátt, að soðin gaze-ræma var undin upp úr soðnu
köldu vatni og skift í hvert sinn, er barnið vætti sig. Samskonar bakstrar
voru og stundum notaðir í byrjun við eczerna en væg smyrsl síðan.
I apríl var eg á ókeypis augnlækningu Ríkisspítalans hjá próf. M. Tscher-
ning og gekk jafnframt á húðsjúkdómalækningu sarna spítala. Stundum
hlustaði eg á fyrirlestra Fabers og Rovsings. Á kvöldin fór eg oft í leikhús
með félögum minum, oftast Vernharði Jóhannessyni og Jóni Kristjánssyni.
Maður verður aö nota tækifærið, því litið er um leikhús og listir heima.
Fremur virtist mér mörgum Dönum vera þungt til íslendinga vegna
stjórnmálamisklíðarinnar, en samt voru allir vingjarnlegir og kurteisir,
sem eg átti tal við.
Stór munur virtist á kjörum dönsku læknanna og okkar, þeir þjóta um
á bifhjólum eða bifreiöum, og eru ekki svipstund á rnilli áfangastaða,
en viö veröum að hanga á hesti eða ganga sólarhringum saman, oft í
verstu færö og ófærum veörum. Fyrir starf sitt hafa þeir að sögn 6—14
þús- kr., en við getum rnáske marið það upp í 2500 kr., að föstu laununum
meðtöldum. Mér er sagt að í Færeyjum hafi læknar ekki rninna en 3000 kr.
föst laun og surnir meira auk praxis.
Snemma í maí lagöi eg svo af stað heimleiðis með járnbrautarvagni yfir
Svíþjóö og Noreg; dvaldi fáa daga í Gautaborg, Kristjaníu og Bergen, og
leit inn í sjúkrahús í þessum bæjum. Mjög varö eg hrifinn af Bergens-
brautinni, hún er alt að 500 kilóm. á lengd og er grafin í gegn urn mörg
fjöll. Hjá því verki væri ekki nerna barnaleikur að byggja braut frá
Borgarnesi til Akureyrar.