Læknablaðið - 01.11.1947, Blaðsíða 17

L Æ K N A B L A Ð IÖ
109
éinná næst því að tárásí, þó
hann væri 74 ára.
Er liann var 75 ára kjöri
læknadeild Háskóla íslands
hann lieiðursdoktor.
Þegar á Akureyraráruinun
hafði liann stofnað til skrifaðs
læknatímarils fvrir norðan- og
austanlækna aðallega og varð
liann formaður félagsskapar
lækna í þessum landshluta.
Nokkru eftir komu hans til
Reykjavíkur og þó einkum cft-
ir að liann fór að kenna við
Háskólann, og Læknafélag
Reykjavikur og Læknafélag Is-
lands hafði verið stofnað, fann
hann köilun hjá sér til þess
að beita sér af alhug fyrir fé-
lagsmálum lækna. Honum
fannst það heint áframhald af
háskólakennslunni. Að henni
lokinni yrði að brýna fyrir
læknum ýmislegt það sem ekki
teldist beinlínis til læknanáms-
en þó miðaði að því að gera þá
fullkomnari til þess að hjálpa
fólkinu. Þeir þyrftu að taka
upp siða- og umgengnisreglur,
láta ekki bjóða sér ómannsæm-
andi kjör, gera sér ljóst hver
væri styrkur þeirra og þýðing
fvrir þjóðfélagið og liverjar
væru skyldur þeirra við þjóð-
félagið: Að hafa vakandi auga
á öllum nýjungum i fræðigrein
þeirra, einkum þeim er liag-
nýtilegt gildi hefðu og beita
sér fyrir framgangi þeirra til
almenningsheilla. I ræðu og
rili brýndi hann læknana. En
þó liann væri svipa þeirra á
stundum, þá var hann lika á-
vallt sverð þeirra, ef á þurfti
að halda. Hann var i stjórn L.
R. 1909—15 og 1916—17, þar
af formaður 1911—15. Hann
var í stjórn L. í. frá 1918—32,
þar af formaður 1918—23 og
1927—32 og heiðursforseti L.
I. frá 1933. I rilstjórn Lækna-
l)laðsins frá 1915—1921 og til
dauðadags mikilvirkastur allra
er í það skrifuðu, þó síðustn
10 árin væru það mestmegnis
fregnir úr erlendum læknarit-
um, er hann skrifaði fyrir blað-
ið. Hann skrifaði um allt er
honum fannst snerta læknana
eða þeir ættu að skipta sér af
og hann vildi ekki vamm
þeirra vita. Hann hafði auk
j>ess á formanns árum sinum
meir og minna beint samband
við alla lækna landsins. Ilann
vissi því öllum mönnum betur
um hag og hug læknastéttar-
innar íslenzku og má segja að
hann hafi vei'ið hið raunveru-
lega höfuð hennar og sam-
vizka, sem allir töldu sér skylt
að taka lillit til, scm allir báru
virðingu fyrir. Allir vissu að
honum gekk aðeins gott eitt til.
Hagur stéttarinnar og almenn-
ings var honum æðsta boð.
Það var því eðlilegt að liann
yrði kjörinn fyrsti heiðursfor-
seti Læknafélags Islands, er
hann taldi sig verða að láta af
formannsstörfmn.