Læknablaðið - 01.02.1949, Blaðsíða 22

12
LÆKNABLAÐIÐ
Heilbrigðismálin í Reykjavík
~^lnna& Svar ti( t)3a(clnrs JJohnsen.
(Sjá grein hans nr. 2 í 8.—10. tbl. Lknbl. 1949).
Baldur Johnsen byrjar grein
sína með því að endurtaka j)á
kröfu sína, að í nýjum lögum
sé beinlínis tekið fram, „bvaða
eldri lög eða lagapartar féllu úr
gildi við gildistöku“ nýju lag-
anna. Eg liefi bent á, að lög-
fræðingar (o. þ. á m. prófess-
orar í lögum) halda hinu fram
að þetta sé engan veginn nauð-
synlegt, né beldur alltaf gert.
En „ég þarf enga lögfræðilega
aðstoð við þetta“, segir B.J.,
sem er einn af þeim hamingju-
sömu, sem ekki þurfa að spyrja
aðra um hlutina. „Hverjum
heilvita manni má vera ljóst,
hve þýðingarmikið þetta er, til
að komast hjá óþarfa deilum og
málaferlum“, segir B. J. enn-
fremur. En ef gleymt yrði, þrátt
fyrir alla varkárni, að telja upp
og „ógilda“ eitthvert atriði í ein-
hverjum gömlum lögum, sem
færi í bága við nýju lögin. Gæti
B.J. Þá, „án lögfræðilegrar að-
stoðar“ sagt, hvor lögin mættu
sín meir?
B.J. segir mig hafa sagt, að
j)að hafi tekið ár að finna sér-
fræðing til að leggja blessun
sína yfir margumi'ætt friimv.
Hvar B.J. finnur jxetta í grein
minni (6.-7. tbl. Lknbl. 1948)
er mér lxulin gáta, Margar við-
ræður um eliii friimvarpsins
höfðu að sjálfsögðu farið fram
við landlækni og héraðslækninn
í Reykjavík, og það var einmitt
dráttur á umsögn hins síðar-
nefnda séi'fræðings um þetta
el'ni, sem olli því, að frunxvarp-
ið tafðist frá einu þingtímabili
til annai’s. B.J. álítur, að bæjar-
í’áð Reykjavíkur liafi átt að fá
séi', auk nefndi’a lækna, tvo
aðra embættislækna, trygging-
aryfirlækni og herklayfirlækni,
og ennfremur læknadeild Há-
skólans lil aðstoðar við sarnn-
ingu frximvarpsins. Bæjari’áðið
hcfur sjálfsagt átt ei'fitt með að
sjá, að tryggingaryfii’læknirinn
og berklayfirlæknii’inn — sem
slíkir — þyrftu „að koma hér
nálægt“, og það mun varla vera
venja að snúa sér til læknadeild-
ar Háskólans íxxeð sanxningu
lagafrumvarps sem þessa! En
hvei’s vegna er B.J. að telja
upp þessa „aðila“? Er hann að
í’eyna að telja lesendum Lækna-
blaðsins trú um, að allir „aðil-
ai’nii’“, t. d. læknadeildin, hafi
vei’ið frumvai’pinu andvígir? Og
með hvei’jum rétti gerir hann
það? Læknadeildin hefur að
vonunx ekki í’ætt það nxál.
Þá vitnar B. J. í setningu í
gx’ein minni þannig: „Frum-