Læknablaðið - 01.02.1968, Blaðsíða 25

LÆKNABLAÐIÐ
3
ingastöð, sem aðeins var að því leyti frábrugðin hinu bezta, sem
annars staðar er að finna á því sviði, að hann vann sjálfur öli
störfin, skoðaði sjúklinga, skrifaði sjúkraskrár, tók sýni, fram-
kvæmdi rannsóknir og gerði röntgenskoðanir. Augljóst er, að til
þess að geta komið því í verk, sem gera þurfti, varð annars vegar
að skipuleggja starfsdaginn og hins vegar að fá héraðsbúa til að
virða viðtalstíma, þegar ekki var um bráða hjálp að ræða. Hvort
tveggja þetta var, að sögn Ólafs sjálfs, forsenda þess, að hægt
væri að ætla einum manni þessi verk, og það tókst eins vel og
raun bar vitni.
Ólafur hafði fullnægingu af því læknisstarfi einu, þar sem
hann fékk tíma til að leysa vanda sjúklinga sinna sjálfur og beita
þeim rannsóknum, sem hann hafði tök á. Hann sendi sjúklinga
sína því ekki um langan veg til sérfræðinga, fyrr en hann vissi,
um hvað var að ræða eða að hverju þurfti að leita. Á þennan
hátt mun hann háfa sparað mörgum Rangvellingum ótaldar ferð-
ir til Reykjavíkur.
Oft hefur verið á það bent, hve langskólagengnir menn hafa
almennt minni félagskennd og þroska en jafnaldrar þeirra, sem
aldir eru upp við nám eða starf, sem veita jafnframt hlutdeild og
kynni af daglegu starfi og striti. Löng seta á skólabekk getur
þannig orðið einangrandi, og því meir, sem námið er meira ein-
hliða. Læknar eru hér engin undantekning, þvi að námsvettvang-
ur þeirra, sjúkrahúsin, eru ekki stofnanir, þar sem persónuleg
tengsl lækna og sjúklinga eru höfð í æskilegum heiðri. Þar er
fremur litið á sjúkling sem ,,tilfelli“ af þeirri eða hinni sjúkdóms-
tegund, þar sem persónuleg vandamál eru ekki talin skipta máli.
Mjög víða hafa augu manna opnazt æ betur fyrir því á síð-
ari árum, hver nauðsyn það er verðandi læknum að þekkja tengsl
sjúklingsins við þjóðfélagið og þjóðiífið, því að margir sjúkdóm-
ar bera lit af þessum þáttum og læknast ekki, nema um þá sé
vitað. Við erum skammt komnir á veg í þessum efnum, og þeir
læknar, sem skilning hafa á þessum þætti læknisstarfs, hafa
flestir öðlazt hann í starfinu og af reynslu.
Ólafur Björnsson var fullþroska maður, er hann hóf læknis-
starf, og löng reynsla sem kennari og skólamaður var honum
tvímælalaust gótt veganesti. Hann hafði til að bera sterka félags-
lega kennd, meiri en vart verður við, að læknar almennt hafi
öðlazt. Þessa gætti í öllu starfi hans, út á við í öllu hans læknis-
starfi, eins og þegar hefur verið rakið, og inn á við í starfi að
■félagsmálum lækna sjálfra.