Dagblaðið Vísir - DV - 09.03.2007, Page 14

föstudagur 9. mars 200714 Fréttir DV
Georg Viðar Björnsson var á Breiðuvík í fimm ár. Hann vill vita ástæður þess að hann var sendur þangað
en hefur engin svör fengið. Hann telur það glapræði að loka Byrginu og senda fólkið þaðan og beint á götuna.
Finna verði fólkið og hjálpa því.
Yfirvöld virðast ætla að
gleYma okkur
Georg Viðar Björnsson dvaldi
á Breiðuvík í fimm ár sem ung-
ur drengur. Hann segir að forð-
ast hefði mátt stórvandræði með
því að hafa uppi á fólki sem var á
Breiðuvík og í Byrginu og hjálpa
því strax. Georg óttast að yfirvöld
muni ýta þessum málum á undan
sér og freista þess að þau gufi upp,
ekki síðar en með nýrri ríkisstjórn.
Georg Viðar hefur fengið Magn-
ús Brynjólfsson lögmann til þess
að freista þess að finna ástæður
þess að hann hafi verið sendur til
Breiðavíkur. Hann hefði þurft að
vera stórglæpamaður til þess að
eiga skilið meðferðina fyrir vestan.
Engin svör fengið
Lögmaður Georgs hefur eng-
in svör fengið frá yfirvöldum um
ástæður þess að Georg var send-
ur til Breiðavíkur. “Ég hlýt að
hafa þurft að vera alveg rosaleg-
ur glæpamaður til þess að hafa átt
þetta skilið. Ef ég man þetta rétt þá
var ég enginn stórglæpamaður. Ég
var hrekkjóttur prakkari eins og
krakkar geta verið,” segir Georg.
Yfirvöld hafa beðið lögfræðing
Georgs um kennitölur foreldra
hans. Ekkert annað hefur komið út
úr rannsókn lögfræðingsins.
“Menn eiga eftir að rúlla þessu
á undan sér núna í einhvern tíma
og svo verður þetta svæft. Þetta
verður látið gufa upp, ekki seinna
en með nýrri ríkisstjórn.”
Leitum að fólkinu
Georg Viðar segir að aldrei
hefði hvarflað að sér að labba inn
á geðdeild Landspítalans, tilkynna
að hann hefði verið á Breiðuvík, og
biðja um hjálp. Svona gangi þetta
ekki fyrir sig hjá fólki sem lent hafi
í þessháttar hremmingum. “Ég er
alveg sannfærður um að það hefði
mátt hafa upp á þessu fólki strax og
komast þannig hjá miklum vand-
ræðum. Það átti til dæmis aldrei að
loka Byrginu. Það hefði bara þurft
að kippa Guðmundi Jónssyni út úr
summunni. Einhver annar hefði
einfaldlega tekið við Byrginu.”
“Þessu fólki er voðinn vís. Það
kemur úr Byrginu, dettur strax í
það og endar á götunni. Þetta er
ferlið hjá alkóhólistum sem eru
veikir fyrir,” segir Georg.
Máttum ekki segja frá
Georg segir stærsta vanda-
mál þeirra sem voru á Breiðuvík
að þeim hafi verið innrætt að tala
aldrei nokkurn tímann um dvöl
sína þar. “Málið er að á þrjátíu til
fjörtíu ára ferli þá hefur manni
lærst að tala ekki um þetta. Fólk
sagði bara við mig þegar ég kom
suður að ég skyldi bara steinhalda
kjafti um Breiðuvík. Það myndi
bara verða mér hindrun í lífinu ef
ég færi að tala um þetta. Ég fór að
ræða um þetta við lækna og fólk í
ábyrgðarstöðum. Mér var yfirleitt
sagt að ég ætti ekki að láta nokkurn
mann heyra þessa vitleysu. Þetta
var viðhorfið. Maður átti til dæm-
is aldrei að minnast á Breiðuvík ef
maður ætlaði sér einhvern tíman
að fá vinnu.”
Út í tómið
Annar vandi Breiðavíkur-
drengjanna var sá að það var ekk-
ert sem tók við þegar þeir komu að
vestan. “Oftast voru þetta strákar
frá brotnum heimilum. Við kom-
um bara að vestan með Esjunni og
það var akkúrat ekkert sem tók við.
Fjölskyldan var í molum og enga
hjálp að fá.”
Georg telur að enn þann dag
í dag sé svipað uppi á teningn-
um fyrir fanga sem ljúka sinni af-
plánun. “Ég man að þegar ég kom
í fyrsta skipti út úr fangelsinu á
Skólavörðustíg þá stóð ég bara þar
á tröppunum í dágóða stund og
hafði ekki hugmynd um hvað ég
ætti að gera. Hjálpin var fólgin í því
að fá einhver föt.
Þetta hefur eitthvað breyst til
batnaðar en það er ennþá langt í
land. Það þarf hugarfarsbreytingu
til þess að koma þessu í skikk.”
Gengur vel í dag
Sjálfur segist Georg líða nokkuð
vel í dag, jafnvel þó að hann hafi
þurft að hafa talsvert fyrir lífinu.
“Ég bý náttúrulega við þá fötlun
að vera einfættur og það veldur því
að ég þarf stundum að hafa dálítið
fyrir hlutunum.”
Hann segi þó að stærsta hindr-
unin sé að hafa verið svikinn um
eðlilega skólagöngu. “Ég fór nú
einu sinni í Búnaðarskólann af
því að mér þótti ég hafa farið svo
á mis við alla menntun. Þetta var
hins vegar erfitt nám. Þarna var ég
spurður hvort ég hefði einhverja
reynslu af skepnum. Þegar ég svar-
aði því að ég hefði verið á Breiðu-
vík þá sögðu þeir mér að minnast
aldrei á það nokkurn tíman aftur.
Þeir sögðu að það yrði mér bara
fjötur um fót. Það var greinilegt að
staðurinn hafði mjög slæmt orð á
sér og ansi margir virtust vita það.”
Hjálparstarfið mikilvægast
Georg segir að hjálparstarf sé
það sem hafi gefið honum mest í
gegn um tíðina. “Trúin hefur gert
ansi mikið fyrir mig og það hefur
verið sjálft hjálparstarfið sem hef-
ur gefið mér mest. Ég fékk áhuga á
því að hjálpa öðrum og hef stund-
að það í gegn um tíðina.
Hann segir að það starf sem
trúarsamtök vinni með þeim sem
þarfnast hjálpar sé mikilvægt.
“Jafnvel þó að fólk segi núna að
það eina sem dugi séu sérfræð-
ingar á vegum ríkisins þá er það
ekkert algilt. Trúfélögin geta styrkt
hlekkina í keðjunni.,” segir hann.
“Ég var orðinn 25 ára þegar ég
frelsaðist, þó að það sé nú ekki í
tísku að segja frá því.”
“Oftast voru þetta strák-
ar frá brotnum heimil-
um. Við komum bara að
vestan með Esjunni og
það var akkúrat ekkert
sem tók við. Fjölskyld-
an var í molum og enga
hjálp að fá.”
siGtryGGur ari jóHannsson
blaðamaður skrifar: sigtryggur@dv.is
Georg Viðar Björnsson georg segir að fólk
sem þolað hafi hremmingar í Breiðuvík og í
Byrginu leiti sér ekki hjálpar upp úr þurru.
finna þurfi fólkið og leiðbeina því á rétta slóð.
Breiðuvíkur-
börnin