Dagblaðið Vísir - DV - 09.03.2007, Blaðsíða 15

DV Fréttir föstudagur 9. mars 2007 15
Hinn námsfúsi Víglundur Víglundsson, sem dvaldi í Breiðavík og þurfti að Þola hrottalegt ofbeldi, segir
áfallateymi Landspítalans koma of seint og sé of lítil. Hann segir líka sárlega vanta aðstoð fyrir aðstandend-
ur þeirra sem voru í Breiðavík og nefnir að reynsla hans hafi reynst fjölskyldu og systkinum hans þung-
bær.
Nokkuð umræða hefur spunnist
um áfallahjálp fyrir þá sem lentu í
Breiðavík. Áfallateymi Landspítal-
ans hefur verið gagnrýnt nokkuð
fyrir þá hjálp sem þeir bjóða upp á.
Víglundur Víglundsson sem dvaldi
í Breiðavík segir aðstoð vanta fyr-
ir aðstandendur þeirra sem dvöldu
þar. Hann segist einnig hafa búist
við því að þeim yrði boðin aðstoð en
þeir þurfa að sækja sér hana. Hann
gagnrýnir þó ekki átakið en segir
aðstoðina samt of litla og koma of
seint.
„Það er erfitt að lýsa því hvernig
mér líður,“ segir Víglundur Víglunds-
son sem dvaldi í Breiðavík sem barn
en hann þurfti að þola hryllilegar
barsmíðar að hálfu forstöðumanns-
ins, Þórhalls Hálfdánarsonar. Sjálf-
ur er Víglundur að takast á við um-
ræðuna eftir að hún komst í hámæli
Víglundur Víglundsson segir áfallaað-
stoð Landspítalans koma of seint og vera of
litla. Hann vill að aðstandendur fái einnig
faglega aðstoð út af málinu.
Við erum fangar
sem fengum frelsi
eftir umfjöllun DV í byrjun febrú-
ar. Hann segist ekki hafa borið sig
eftir neinni hjálp enn sem kom-
ið er en játar að eiginkonan hans
hafi þrýst á hann að leitar sér að-
stoðar. Víglundur segist hafa farið
í hópvinnu innan þjóðkirkjunnar.
Hann segir það hafa verið hjálp-
legt og býst við að fara á annan
fund. Hann játar að málið hafi
lagst þungt á þá sem eru í kring-
um hann. Víglundur segir að það
væri ekki úr vegi að útvega að-
standendum einnig hjálp enda
málið þeirra harmur einnig.
Ekki betra ástand
„Í mínu tilfelli er ástandið
ekki betra,“ segir Víglundur þeg-
ar hann er spurður hvort eitthvað
hafi breyst hjá honum sjálfum
eftir umfjöllunina um Breiðavík.
Hann segist afar glaður yfir að
málið hafi komið upp enda ekki
auðvelt að þaga í á fjórða tug ára.
Hann segist ekki hafa sagt upp-
komnum syni sínum frá reynslu
sinni fyrr en eftir að hann fór í
viðtal hjá Kastljósinu.Hann segir
umfjöllunina alla hafa tekið mik-
ið þrek frá honum og þá sem í
kringum hann eru. Hann líkir til-
finningunni við sár sem er kropp-
að úr og svo hættir ekki að blæða.
Líkingin er ekki fögur, en það er
tilfinningin ekki heldur. Þá hef-
ur harmur Víglundar einnig haft
áhrif á systur hans. Þær rifjuðu
upp sárar minningar eftir að máið
kom upp. Þeirra kvöl er engu
minni en Víglundar að hans sögn.
Hann vill að aðstandendum bjóð-
ist einhver hjálp.
Ekki boðin aðstoð
„Ef ég á að segja eins og er, þá
bjóst ég við því að okkur yrði boð-
in aðstoð, ekki að við þyrftum að
sækja hana,“ segir Víglundur sem
er dálítið vonsvikin vegna áfalla-
teymis sem er í boði fyrir þá sem
voru í Breiðavík. Hann segir að full
langur tími hafi liðið. Líkir hann
áfallahjálpinni við þá sem lenda í
snjóflóði. Það er lítið hægt að gera
ef þeim er hjálpað mánuði síðar,
skaðinn er skeður. Hann segist
stefna á að sækja frekari hjálp hjá
kirkjunni en það hafi gert honum
gott. Hann segir harminn sem
hann beri í brjósti sínu sé eins og
poki sem hann þori ekki að opna.
Hann segist vilja leysa frá skjóð-
unni en sé þó tvístígandi.
Vill menntun
Nokkuð hefur verið rætt í fjöl-
miðlum og á torgum borgarinnar
um hugsanlegar skaðabætur fyrir
fórnalömb Breiðavíkur. Víglundi
hugnast það ekki og segir „Ég þigg
ekki fimmeyring frá ríkinu.“
Hann segist ekki vilja peninga
fyrir það helvíti sem á hann var
lagt enda græða þeir enginn sár.
Hann segir mestu vonbrigiðin
vera það menntaleysi sem Breiða-
víkurstrákarnir urðu fyrir. Kennsla
var ómarkviss í vistinni og í raun
til málamynda. Þegar piltarnir
kláruðu refsivistina þá voru þeir
ekki skólum hæfir því þeir höfðu
misst of mikið úr námi.
„Ég vil frekar fá aðstoð til
þess að mennta mig, það hefur
alltaf lagst þungt á mig að hafa
enga menntun,“ segir Víglundur
en hann lætur ekki deigan síga.
Hann er í kvöldskóla og segir
námið stórskemmtilegt. Honum
hefur gengið vel að eigin sögn og
hlær þegar hann segist vera elsti
maðurinn í herberginu, og þar er
kennarinn meðtalinn.
Fangar sem fá frelsi
Aðstæður Breiðavíkurbarn-
anna er sérstæð að mörgu leyti.
Þeir eiga sér hinsvegar hliðstæðu
enda kom svipað mál upp í Nor-
egi. Eftir að umræðan komst í
hámæli þar kom í ljós að nokkrir
menn sviptu sig lífi. Því er ljóst að
hætturnar eru miklar fái Breiða-
víkurstrákarnir ekki aðstoð.
„Við erum fangar sem fengu
frelsi,“ segir Víglundur og segir
það sennilega ekkert ósvipað að
koma úr refisvist á Litla-Hrauni
og að opna sig vegna Breiðavík-
urmálsins. Nú þurfi þeir að tak-
ast á við samfélagið á breyttum
forsendum því þögnin er ekki
lengur hluti af þeirra lífi. Sjálfur
segist Víglundur reyna að lifa líf-
inu með ró eftir allt saman. Hann
vinnur sem lagerstjóri og stundar
skóla á kvöldin. Hann hefur unun
af náminu, en það sé krefjandi
bæði vegna þess að hann er í fullri
vinnu, svo er hann er rifja upp þá
litlu menntun sem hann hlaut á
Breiðavík. Sem því miður reynd-
ist vera hans eina nesti út í lífið.
Hann segir það ekki ofsögum sagt
að Breiðavík hafi svipt þá öllum
tækifærum áður en líf þeirra hófst
fyrir alvöru.
Valur grEttisson
blaðamaður skrifar: valur@dv.is
Breiðuvíkur-
börnin