Dagblaðið Vísir - DV - 09.03.2007, Page 38

föstudagur 9. mars 200738 Helgarblað DV
Síðustu geislar sumarsólar
brugðu gullnum bjarma á Hvalfjörð-
inn. Hamingja og ást skein úr aug-
um dansparsins á gólfinu á Hótel
Glymi og Ragnar Bjarnason söng til
þeirra. Það var verið að halda hátíð-
legt sjötugsafmæli Önnu Margrétar
Jónsdóttur. Sjötugsafmæli er tími til
að rifja upp gengin spor. Þess vegna
hefur mörgum vöknað um augu á
þessu hátíðarkvöldi. Börnin hennar
hafa talað til hennar og sagt af mik-
illi hreinskilni frá því hvernig þau
upplifðu mömmu sína á erfiðustu
stundum lífs síns. En Anna Margrét
er hetja og leggur sitt til málanna eft-
ir hverja ræðu og uppsker hlátur allra
viðstaddra.
Töffari en engin hetja
”Ég er engin hetja, ég er töffari,”
segir hún og hlær glaðlega, þegar ég
minni hana á þetta og spyr hvort hún
vilji koma í viðtal einu sinni enn. Hún
er aftur komin í Hvalfjörðinn. Sól-
in varpar geislum sínum á hana aft-
ur, í þetta skipti eru það geislar vetr-
arsólarinnar.Hún er í heimsókn hjá
elsta syni sínum, Jóni Rafni og eig-
inkonu hans, Hansínu Einarsdóttur,
sem eru eigendur Hótel Glyms. Þau
ákváðu að koma Önnu á óvart á sjö-
tugsafmælinu og létu gifta sig í miðri
veislu. Þá mátti sjá tár falla hjá töffar-
anum Önnu. En Hvalfjörður er ekki
“hennar staður”. Það er Reykjavík
ekki heldur. Neskaupstaður er bær-
inn hennar, bærinn sem hún fædd-
ist í, bærinn þar sem hún hefur val-
ið sér stað í kirkjugarðinum. Bærinn
sem hún hefur aftur gert að heima-
bæ sínum.
”Já, ég sagði við þig í viðtali fyr-
ir sex árum að ég ætlaði aftur heim.
Norðfjörður er fjörðurinn minn,”seg-
ir hún. “Þar fæddist ég fyrir rúmum
sjötíu árum og þar get ég verið ég
sjálf. Ef ég tek nú upp á því að rugl-
ast og vafra um bæinn mun alltaf
einhver þekkja mig og fara með mig
heim. Ég gat ekki treyst á að slíkt
gerðist í Reykjavík.”
Anna Margrét var kölluð “litla
hjúkrunarkonan” þegar hún var á
barnsaldri, því fátt vissi hún skemmti-
legra en að sitja hjá vinkonum sínum
og stjana við þær ef þær voru veikar.
Sjálf segist hún hafa tryggt sér stöðu
“dekurdúkku”.
Ӄg er yngst fimm systkina og
sá sjálf til þess að ég þyrfti aldrei að
gera handtak á heimilinu,” segir hún
kímin. “Ég elskaði að lesa og las all-
ar bækur sem ég náði í. Ljóð voru í
mestu eftirlæti.”
Á tíu sentimetra hælum í
kafasnjó
Ótrúlegt að hugsa sér þessa konu
sitja auðum höndum. Okkar fyrstu
kynni voru á elliheimilinu Grund þar
sem Anna Margrét starfaði í sextán
ár og ég í nokkra daga. Þessi hvika
og broshýra kona vakti strax eftirtekt
mína og það er ekki hægt að segja að
það hafi þurft að pína hana til að tala.
Yfir kaffibolla í vinnunni samþykkti
hún að segja sögu sína í útvarpsvið-
tali og síðar í bókarkafla. Núna, þeg-
ar hún er komin í heimsókn til höf-
uðborgarinnar bið ég hana að segja
okkur söguna aftur. Hún spyr mig
hvort ég haldi að það sé hægt að selja
sig mörgum sinnum? Já, svara ég, ég
er alveg viss um það.
”Er ekki alltaf verið að taka viðtal
við stórstjörnur aftur og aftur?!” segir
hún þá skellihlæjandi. “Já, já, ég skal
koma í viðtal. Þá get ég að minnsta
kosti sagt að ég sé alveg eins og hinar
stjörnurnar...!”
Hún toppar þær nú alveg hvað
klæðnað og skraut varðar. Anna Mar-
grét sést aldrei nema með vel greitt
hárið,í fínum fatnaði, með varalit og
fallega skartgripi. Þannig er hún þeg-
ar við hittumst í byrjun marsmánað-
ar árið 2007.
”Já, ég er pjattrófa og hef alltaf
verið,” segir hún glaðlega og bætir
við: “Ég saumaði til dæmis yfirleitt á
mig kjólana fyrir böllin þegar ég var
ung og síðar saumaði ég og prjónaði
á börnin mín átta.”
Þau eignaðist hún með fyrri eig-
inmanni sínum, Högna Jónassyni frá
Ísafirði. Fundum þeirra bar saman á
dansleik í Neskaupstað þegar Anna
Margrét var sextán ára og ári síðar
fæddist elsti sonurinn, Jón Rafn. Um
jólin árið 1954 gengu þau í hjóna-
Anna Margrét Jónsdóttir er hvunndagshetja. Hún fæddist í Neskaupstað fyrir
rúmum sjötíu árum, missti móður sína tíu ára gömul og þrjátíu og átta ára varð
hún ekkja með átta börn. Anna Margrét hefur tamið sér að líta ekki um öxl nema
það megi verða öðrum leiðarljós.
Töffarinnfrá Neskaupstað
DV mynD GúnDi