Læknablaðið - 15.01.1983, Blaðsíða 37

LÆKNABLADID
25
loðandi göngudeild, og um 25 % í 5 ár eða
lengur. Árið 1980 var sjúklingakoman sem hér
segir:
Göngudeild Landspítalans .......... 13.009
Kvennadeild, sem skiptist í mæðra-
vernd, eftirskoðanir og opna bráða-
móttöku (könnun sýndi, að um
13 % tíma lækna á kvennadeild fór
á göngudeild)....................... 18.079
Háprýstideild (1981).................... 3.040
Kleppsspítali (1979) (um 1.800
sjúklingar) ........................ 22.672
Vífilsstaðir ........................... 2.656
Samtals á pessum göngudeildum .... 59.456
Landakot: (eingöngu augndeild)...... 3.830
Borgarspítali:
Skurðdeild............... 4.938
Lyfjadeild............... 1.646
HNE........................ 12.281 18.865
Sjúkrahússamtals:82A5\, eða um 370 sjúkling-
ar pr. vinnudag.
Á slysadeild komu 62.309.
Reynsla annarra pjóða af opnum göngudeild-
um er slík, að ekki er ástæða til að mæla með
slíkri starfsemi hér á landi. Pað er eindregin
skoðun nefndarinnar, að nauðsynlegt sé að
stemma stigu við útþenslu göngudeilda. Slík
starfsemi á þó nokkurn rétt á sér á vissum
takmörkuðum sviðum. Par er einkum um að
ræða sjúklinga, sem þarfnast eftirlits og eftir-
meðferðar eftir veru á sjúkrahúsi. Einnig
sjúklinga með langvarandi vandamál, sem
krefjast sérhæfðari meðferðar eða aðstöðu,
sem ekki er fært að koma upp víða. Þá gæti
verið hentugt að framkvæma skoðanir í rann-
sókna — eða kennsluskyni á göngudeildum. Á
nokkrum sviðum virðist nefndinni þessi starf-
semi þegar komin úr böndum. Má þar einkum
nefna starfsemi göngudeildar geðdeildar
Kleppsspítala, háþrýstideildar Landspítala og
háls-, nef- eyrnadeildar Borgarspítala.
Nefndin komst því að eftirfarandi niður-
stöðum:
1. Öll almenn sérfræðiþjónusta á að fara fram
á lækningastofum lækna. Nauðsynlegt er
fyrir læknasamtökin að gera verulegt átak í
því, að taxtar verði þannig, að slík starfsemi
geti farið fram við boðlegar aðstæður. Þurfi
sjúklingar á einhvers konar meðferð, rann-
sóknum eða aðgerðum að halda, sem hægt
er að veita á sjúkrahúsi án innlagnar,
framkvæmi læknar slík störf á eigin spýtur,
en samningur sé gerður við sjúkrahúsið um
greiðslur fyrir þá aðstöðu, sem látin er í té.
2. Þær göngudeildir, sem starfræktar eru við
sjúkrahúsin í Reykjavík, ættu því að vera
lokaðar eða hálfopnar og byggjast á þeim
reglum, sem gilda um göngudeild Land-
spítala og getið er hér að framan.
Tölvverðar umræður urðu um þessi mál.
Páll Sigurðsson ráðuneytisstjóri, lýsti því
yfir, að hann hefði skipt um skoðun varðandi
sérfræðiþjónustu. Sagðist ekki vilja flytja alla
sérfræðiþjónusti inn á spítalana. Ekki á að búa
til »sérfræðipolyklinik« inni á spítölum. Jafn-
framt benti Páll á það, að rannsóknastofur og
röntgendeildir séu eins konar göngudeildir.
Atli Dagbjartsson taldi göngudeild Land-
spítalans vera orðna alltof »polykliniska«.
Flest væri hægt að annast á stofum úti í bæ.
Guðjón Magnússon benti á, að sjúkrahúsin
hefðu nú engan fjárhagslegan ávinning af að
reka göngudeildir, en þær hafi fyrst og fremst
orðið til vegna tilrauna sjúkrahúslækna til að
bæta þjónustu við vissa sjúklingahóþa. Einnig
kom það fram hjá Guðjóni, að alls séu um 1.1
milljón sjúklingakomur til lækna í landinu, þar
af leiðir, að hlutfallið verður 7-10 % á göngu-
deild.
Bent var á sem dæmi, að göngudeild
Kleþppsspítala væri svona viðamikil vegna
þess, að ekki væri fjárhagslegur grundvöllur
fyrir starfi geðlækna á eigin stofum. Einnig var
rætt um hversu lengi heilsugæzlulæknar sættu
sig við að sjúkrahúsin haldi í sjúklinga.
Þorvaldur Veigar sagði, að meginvanda-
málið við að halda göngudeildarstarfsemi inn-
an eðlilegra marka, séu duglegir læknar, sem
vilji leysa öll vandamál fljótt og vel.
Ekki komu fram andmæli við niðurstöður
nefndarinnar í umræðunum.
Næst á dagskrá var umræða um heilsugæzlu-
stödvar, starfsemi peirra og rekstrarform al-
mennra lækninga.
Framsögu höfðu þeir Jón Bjarni Þorsteins-
son og Þóroddur Jónasson.
Jón Bjarni ræddi m.a. um þá stefnubreytingu
í almennri heilbrigðisþjónustu, sem átt hefur
sér stað með lagabreytingum (1973), sem
lögðu grunninn að heilsugæzlustöðvunum.
Hann benti á, að á þéttbýlissvæðunum, Reykja-
vík og Akureyri, hefði bygging heilsugæzlu-
stöðva orðið mjög afskiþt. Ástæður taldi hann