Læknablaðið - 15.03.1985, Síða 30

56
LÆKNABLADIÐ
Þið ykkar, sem fædd eruð eftir að fundir
byrjuðu fyrst hér á Landakoti og áttu að
byggjast á mannviti, eruð að koma ykkur upp
nýjum trúarbrögðum, trúnni á tölvuna.
Þið eruð að stíga fyrstu sporin á ævi, sem
getur orðið löng, ef hugvitið og tölvan verða
ekki búin að sundra þessari jörð í atóm, (eða
enn smærri hluta), eða mannfjölgunin búin
að eyðileggja allan gróður og kæfa okkur í
súrefnisskorti.
Á hverjum degi erum við að leggja þúsundir
dagslátta undir malbik og keppumst við að
eyða regnskógunum, en þeir eru þeirrar
náttúru, að ekki er hægt að rækta þá upp
aftur. Höfin erum við að menga með geisla-
virkum úrgangi og eitri frá efnaverksmiðjum,
svo og olíu frá neðarsjávarlindum og olíu-
skipum sem farast.
Allt þetta hefur hugvitið gert, svo mín
kynslóð, sem er að stíga síðustu sporin og
trúði á hugvit, er heldur rislág um þessar
mundir. Ósköp vildi ég, að það hefði farið
svolítið minna fyrir hugvitinu síðustu hálfa
öld.
En nú ku litlu gulu mennirnir fyrir austan
vera að búa til tölvu sem hugsar sjálf. Kannski
verður það mannskepnunni til bjargar, ef
tölvan tekur af okkur ráðin. Og þá má syngja:
»Sjá roðann í austri hann brýtur sér braut,«
en þó með öðrum hætti, en höfundur kvæðis-
ins ætlaði.
ENN AF UPPHAFI FUNDA —
LÆKNARÁÐ - FRÆÐSLUNEFND
Eins og ég gat fyrr, þá byrjuðu aftur fundir hjá
Landakotslæknum 1965. Þá höfðum við
fengið fundarsal, sem við héldum að myndi
duga okkur lengi, en varð fljótt of lítill. Enn er
kapellan nógu stór, hve lengi sem það verður.
Það er til skrá yfir þessa fundi, tekin saman
af Guðjóni Lárussyni og sýnir, að læknar
spítalans voru áhugasamir þá, ekki síður en
nú. Framan af komu fundirnir á fárra manna
bak og stóð yfirlæknir oft í stappi að fá
fundarefni.
Árið 1968 var stofnað læknaráð við þennan
spítala og var þá hvergi til hér á landi. Það var
með öðrum hætti en þau læknaráð, sem síðar
voru sett við aðra spítala. Það var ein heild, en
skipt í nokkrar nefndir, sem hver hafði sínu
hlutverki að gegna. Var svo til ætlast, þó ekki
væri það fest á blað, að hver maður ætti að
jafnaði þrjú ár sæti í nefnd, en ekki lengur
hverju sinni. Kynntust þeir þann veg öllum
störfum ráðsins og spítalans. Þar voru engir
fulltrúar deilda, engin togstreita ungra manna
og gamalla, engir talsmenn undirmanna og
yfirmanna. Markið var eitt hjá öllum, velferð
spítalans. Þá tók fræðslunefnd ráðsins við því
hlutverki að sjá um fundina og allt hefur
gengið vel.
MARKMIÐ LAUGARDAGSFUNDA
í fyrstu var þessum fundum ætlað tvennt.
Annars vegar fræðsla og hins vegar að vera
samviska læknanna — góð eða slæm eftir
atvikum.
Frœðs/an átti að vera bæði almenn og
sértæk.
í æsku minni átti sérhver læknir að kunna
ráð við öllum mannanna meinum, en svo hefir
hugvitið þokað fram þekkingunni, að við
vitum öll hve fráleitt það er nú. Verkaskipting
hefur tekið við. Það verður hver að kappkosta
að vita æ meira um æ minna svið, en það þýðir
ekki að hann eigi að vera alger fáfræðingur
um allt annað en sitt kjörsvið.
Sérfræði hlýtur að byggja á almennri þekk-
ingu. Hengibrú sem lítur út eins og hún væri
úr köngulóarvef til að sjá, er grunnmúruð í
stöpla beggja vegna árinnar og gotnesk
kirkja, eins og Sainte Chapelle, er ekki aðeins
það víravirki, sem hún sýnist vera. Hún
stendur á traustum grunni og voldugum
stoðum, sem ekki sjást nema leitað sé að þeim.
Það var trú okkar, sem vorum á miðjum
aldri, þegar þessir fundir hófust, að allir
læknar spítalans skyldu hlusta á það, sem
starfsbræður þeirra hefðu fram að færa, hver
á sínu sviði. Lyflæknirinn skyldi hlusta á
kírúrginn, abdómínalkírúrginn skyldi sitja
undir Iestri orthópedsins, meltingarlæknirinn
heyra hvað hormónamaðurinn hefði að segja
og augnlæknirinn hlýða messu úrólógsins.
Það væri hver maður betur í stakk búinn að
sinna sjúklingum sínum, ef hann hefði ein-
hverja nasasjón af fleiri sviðum en sínu eigin.
Þó guli bletturinn hafi skarpasta sjón, er
það hverjum manni háski, að sjónsviðið sé
bundið við hann einan. Sjúklingurinn má
aldrei verða tilfelli eða númer, hann er maður
og maðurinn er flókið fyrirbæri.
Svo mikið þótti við liggja, að Iæknar mættu
á þessum fundum, að ströng viðurlög voru
sett. Ef menn ekki mættu, skyldu þeir leita sér
að starfsvettvangi annars staðar. Veit ég ekki