Læknablaðið - 15.03.1985, Page 31

LÆKNABLADID
57
til að þær kárínur séu á öðrum spítölum, en
þær eru hér ennþá eftir tvo tugi ára. Og enn í
dag eru þeir haldnir á laugardagsmorgnum
þegar aðrir sofa út eða fara á skíði.
Hinn þátturinn i fundunum átti að vera
samviskustríð. Enginn er óskeikull, ekki held-
ur við á Landakoti. Ef Iíkskurðurinn sýndi, að
sjúkdómsgreiningin hafði ekki verið rétt, ef
meðferðin hafði ekki skilað þeim árangri, sem
til var ætlast, var það reifað á fundi. Fengu
menn þá lof eða last eftir því hvernig tekist
hafði hverju sinni. Allir voru reynslunni
ríkari, en hvað er reynsla?Hún er samsafn af
mistökum, sem menn muna og hafa lœrt af.
AF DÆMUM GUÐMUNDAR
HANNESSONAR
Fæst ykkar, sem hér eruð, þekktuð Guðmund
Hannesson, en þeir sem nutu kennslu hans,
gleyma honum aldrei. Hann var fremstur
læknir á íslandi sinni tíð og bestur kennari.
»Ekki skuluð þið gera það, piltar mínir, einu
sinni gerði ég það,« sagði hann oft og svo kom
sagan. Hann vissi, að af engu geta menn lært
meira en því, sem miður gekk, ef menn muna
það og velta því fyrir sér, hvern veg mætti gera
betur. Þetta gerði hann að þeim frábæra
lækni, sem hann var.
Sumir kirúrgar gera ekki aðgerð, nema þeir
séu vissir um að fá góðan árangur. Guðmund-
ur Iagði til atlögu, ef hann hélt, að það gæti
verið sjúklingi til góðs og tók þá áhættu að
spilla statistíkinni hjá sér. Hann hugsaði fyrst
um sjúklinginn, síðan um sjálfan sig. Hefðum
við nemendur hans ekki vitað, að allt sem
hann lagði að hug og hönd, var gert með
ágætum, hefðum við getað haldið hann
skussa. Hann minntist aldrei á það sem vel
hafði gengið — það var ekki umtalsvert — og
þessi hafsjór af þekkingu var óhræddur að
segjast ekki vita, ef svo stóð á.
Nú finnst mér að þessi þáttur fundanna
hafi grennst. Ef það er fyrir þá sök, að allt
gangi svo vel, að það sé ekki umtalsvert, þá
gleðst ég. En sé það vegna hins, að því sé
stungið undir stól, sem ekki er til lofs og
dýrðar, þá hryggir það mig.
AÐ KOMA EFNI TIL SKILA
í upphafi voru hverjum fundi ætlaðir þrír
stundarfjórðungar. Var hálftími ætlaður til
erindisins, en 15 mínútur til umræðu, fyrir-
spurna eða gagnrýni. Ef þá var tími afgangs,
gat fyrirlesari haldið áfram að ausa af
nægtabrunni visku sinnar, en ætíð skyldi
hann gefa öðrum tækifæri, til þess að leggja
orð i belg.
Nú er oft svo, að fyrirlesari fyllir fund-
artímann og engin stund verður eftir, ef
fundarmenn hefðu eitthvað að segja. Það er
ekki minnst um vert þá þjálfun, að vera
gagnorður, að leggja niður fyrir sér hvað
maður ætlar að segja og hverju maður getur
komið frá sér á tilteknum tíma og það þarf und-
irbúning.
Maður var beðinn að halda erindi. Hann
spurði: »Hvað hef ég langan tíma til flutn-
ings? Ef hann er ótakmarkaður, get ég byrjað
strax. Hafi ég klukkustund, get ég gert það
eftir viku, hafi ég hálftíma, þarf ég mánaðar-
frest.«
Henry Luce, annar stofnanda vikuritsins
Time, lagði ofurkapp á að segja fréttir í fáum
orðum. Blaðamaður kom til hans með texta,
500 orð. Luce las hann og sagði: »Gott; segðu
það í 300 orðum.« Það tókst, en fyrirhafnar-
laust var það ekki.
Eitt sinn gaf ritstjóri læknatímarits grein-
arhöfundum það ráð, að skrifa greinar sínar,
eins og þeir ætluðu að senda þær í hraðskeyti
til Kína og ættu að borga það sjálfir. Þið sem
talið á fjölþjóðamótum, þurfið að gæta
ykkar. Tíminn er knappur og áætlun fylgt. Ef
þið eruð komin 30 sekúndur fram yfir, er
bjöllu hringt og 30 sekúndum síðar er skrúfað
fyrir hljóðnemann. Þá er gott að hafa tamið
sér gagnyrði. En stundum Iæðist að manni sá
grunur, að viðkomandi vilji ekki ljá höggstað
á sér og haldi áfram, þar til ekki er lengur
háetta á því.
GILDI LAUGARDAGSFUNDANNA
Nú er mikið um fundahöld, þau tröllríða
mörgum stofnunum, þindarlaus vaðall um
ekkert og kemur engum að gagni. Ég held, að
laugardagsfundir Landakots séu ekki í þeim
flokki. Ég tel að þeir hafi skilað miklum
fróðleik til fundarmanna og þjálfað þá í skýrri
hugsun oggóðri framsetningu. Þeir hafa tengt
saman lækna spítalans, unga og gamla.
Sérfræðingar í ýmsum greinum hafa kynnst
viðhorfum stéttarbræðra sinna á ólíkum
sviðum. Og þeir hafa aukið þekkingu Iækn-
anna bæði almenna og sérhæfða og þar með
orðið til góðs sjúklingum þeirra. Og það er
takmark, sem öll ykkar keppa að, að verða
góður læknir.