Nýtt S.O.S. - 01.02.1960, Blaðsíða 18

En báturinn er hlaðinn vörum bæði aftan og framan, og hver hin
minnsta hreyfing orsakar, að bullan byrjar að sveiflast fram og aftur og
stundum ti! hliða, en það er einmitt það, sem hún má undir engum
kringumstæðum gera.
Nokkrir menn reyna að halda bullunni fastri, en þeir eru nú að því
komnir að missa máttinn.
Handleggir mannanna eru orðnir tilfinningalausir og augun sljó.
En þeir gefast þó ekki upp enn þá, ekki á meðan þeir geta staðið á
fótunum.
All.t í einu kveður við leikna sprenging. Það er sprengja frá flugvél-
inni, sem spryngur.
Sprengjan fellur all langt í burtu. Nokkur titringur fer um bátinn, það
er allt og sumt.
Mennirnir, sem halda bullunni neyta nú allrar orku sinnar. Þeir eru
ákvéðnir í því að sleppa ekki. Þeir bíta á jaxlinti og bíða eftir næstu
sprengju.
Kannske fellur liún svo nærri, að hún eyðileggi bátinn.
Það þarf ekki svo mikinn skjálfta til þess að bullan verði óviðráðan-
leg og brjóti vélarnar.
En hver mínútan líður af annarri þar til þær eru orðnar fimrn.
Ekkert skeður!
Menninir horfa hver á annan. Þeir þora ekki að vona, að þeir séu
sloppnir.
Nú hringir klukkan.
Næsta skipun frá Wilhelm Spahr yfirforingja er:
„Köfun með sjónpínpuna upp úr.“
Og ehn verða mennirnir í vélarúminu að líða helvítis kvalir, því nú
byrjar báturinn að halda upp á yfirborðið og hreyfast meira. Flugvélin er
horfin.
Hættan er liðin hjá.
Báturinn rennir nú up|> á yfirborðið eins og ekkert liafi komið fyrir.
Lúkan opnast og varðmenn og skipherra hraða sér upp í turninn.
„Stöðvið köfunarvélarnar, og hitið upp vélarnar á bakborða!" hljómar
skipunin frá skipherranum.
„Mér þætti gaman að vita, hvar hann hefur verpt hinu egginu sínu.
Sunderland-flugvélarnar eru alltaf vanar að hafa að minnsta kosti tvær
sprengjur meðferðis,“ sagði einn af varðmönnunum.
18
Nýtt S O S