Nýtt S.O.S. - 01.02.1960, Blaðsíða 9

daga leita hafnar. Þá hefst vinnan við vélarnar fyrir alvöru. En fjarlægðin
frá heimalandinu er svo mikil, að nær ómögulegt er að ná í allt, sem
með þarf.
Þegar Dommes sjóliðsforingi hóf starf sitt var ekki um að ræða nema
tvær hjálparhafnir, nefnilega Singapur og Batavia, en hann reyndi að
bæta Penang og Soerabaja við þá tölu, sem þó ekki var hægt nema að
nokkru leyti, því þessar síðasttöldu hafnir skorti skipakvíar fyrir kafbáta.
Það var aðeins Singapur, sem hafði sæmilega kafbátakví.
*
Dagarnir í þessum hitabeltishöfnum hefðu átt að vera hvíldardagar
fyrir áhafnirnar á „Monsun“-kafbátunum, en svo var þó ekki, því lofts-
lag og fjarlægð komu hér til greina og gerðu tvöfaldar kröfur til hinna
vinnandi manna.
Það voru engir hvíldardagar fyrir áhafnirnar, hvorki í Penang, Soera-
baja, Batavía né Singapur.
Af mönnum þeim, sem unnu að viðgerðum kafbátanna voru flest-
ir innfæddir, en auk þess voru um 50 þýzkir yfirmenn og starfsmenn, sem
að meirihluta voru af kafbátnum „U — 511“, sem stjórnað hafði verið
af Schneewinds sjóliðsforingja.
Kafbátinn „U — 511“ höfðu þýzku flotayfirvöldin gefið Japönum
í júlí 1943 til þess að byggja kafbáta eftir.
Menn Schneewinds sjóliðsforingja voru því vel þegnir á þessum slóð-
um.
En þrátt fyrir þetta urðu áhafnir kafbátanna að vinna að minna eða
meira leyti að viðgerðum á kafbátunum. Margr þeirra, eða um það bil
25% höfðu fengið mýrarköldu (malaríu), því Japanir höfðu h'tið gert
að því að útrýma hitabeltisfarsóttunum í löndum, sem þeir höfðu unnið
og réðu nú yfir.
Lautinant Wiebe á kafbátnum U — 178 skildi það fyrstur, að vörnin
í lofti var orðin svo mikil, að það var orðið sama og sjálfsmorð fyrir
kafbátana, að reka nefið upp úr sjónum.
Og nú var verið að athuga og yfirfara vélarnar á U — 178, skipta á
einstökum hlutum o. s. frv.
Þó var þessi viðgerð langt frá því að vera fullnægjandi, en hana varð
að framkvæma, því nú hafði U — 178 fengið leyfi til að halda heim og
þessi athugun varð að nægja.

Nýtt S O S