Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1941, Blaðsíða 15

Þ J Ó Ð I N
157
Sigurður Bjarnason frá Vigur:
Þjóðarmetnaður Islendinga.
íslenzka þjóðin rennur nú reynslu-
skeið.Þjóðlegur þroski liennar gengur
nú gegnum harðari eldraun en nokkru
sinni fyrr. Og svo virðist, sem þjóð-
in hljóti að vera vel undir það búin,
að standast þessa raun og líkleg til
þess að geta vaðið eldinn án þess að
brenna sig. Saga þjóðarinar og bar-
átta bendir til þess. Þjóð, sem að
mikinn liluta æfi sinnar hefir átt við
erlenda yfirdrottnan að búa og hefir
háð liarða baráttu fyrir stjórnarfars-
legu og þjóðernislegu sjálfstæði sínu,
og sigrað í þeirri baráttu, blýtur að
eiga þann innri styrkleika, að þess
megi vænta, að hún ekki missi sjón-
ar af götuslóðanum, þótt nokkuð
syrti að. Vegurinn hefir verið varð-
aður og það er stutt milli varðanna.
Þessar vörður bafa horfnar kynslóðir
reist á meðan þjóðin var að berjast
til bjargálna, í senn til pólitísks sjálfs-
forræðis og efnalegs sjálfstæðis.
Varanleg verðmæti.
En grundvöllur þessarar baráttu
þjóðarinnar var djúpur skilningur
hennar og virðing fju-ir þeim verð-
mætum hennar, sem mölur og ryð
fá ekki grandað, þjóðerni hennar,
Snorri er, eitthvert mesta andans
stórmenni þessa lands og hinn víð-
frægisti allra sona þess. Vera mætti,
að hann yrði einhver haldbezti liðs-
maðurinn í þessari banáttu.
tungu og menningu. Af þessum skiln-
ingi slær bjarma á alla sögu þjóðar-
innar og sjálfra einskaklinganna. Það
verður bjart í lágreistri baðstofu al-
þýðufólksins, þar sein sögurnar voru
sagðar og rímur kveðnar við rokkþyt
kvöldvökunnar. Geymd íslenzkra
menningarverðmæta er afrelc allrar
þjóðarinnar, þótt einstaka menn beri
þar liátt. Og í þessi verðmæti hefir
islenzka þjóðin sótt styrk. Mitt í efna-
legri fátækt sinni var hún auðug.
Ótrygg auðlegð.
— Nú er þjóðin auðug að fé, eða
hyggur sig vera það. Bankainnstæð-
ur liennar hafa vaxið og miljónir
fljóta um viðskiftalífið. Án þess að
neita þeirri staðreynd, að fjárhagur
þjóðarinnar hafi batnað i bili, er þó
nauðsynlegt að rifja hitt upp, að
ekki er allt gull sem glóir. Það fé,
sem þannig hefir bætzt viðskiptalif-
inu, að engin raunveruleg verðmæti
hafa skapazt fyrir, þjóðinni til handa,
er auðvitað einskært lijóm, sem ekki
aðeins er lítils virði heldur veikir
stórlega hinn efnahagslega grund-
völl. En þannig er þessu varið um
meginhluta þess f jár, sem hið erlenda
setulið greiðir í vinnulaun til ís-
lenzkra manna. Verðmæti þau, sem
vinnan hefir skapað, liggja langflest
utan íslenzkra þarfa. Það má lika
segja, að það sé ömurleg staðreynd,
að á meðan islenzkar peningastofn-