Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1941, Blaðsíða 17

Þ J Ó Ð I N
159
aÖ gagnrýna, þegar oss virðist gengið
á rétt vorn um skör fram. Hin þegj-
andi óánægja elur upp i þjóðinni
þýlyndi og rýrir virðingu hennar fyr-
ir sjálfri sér. Slikur undirlægjuháttur
hlýtur einnig að leiða til þess, að þær
þjóðii’, sem nú búa með oss í land-
inu, líti þjóðina smæri'i augum, leyfi
sér frekai-i ágang og verði hirðulaus-
ari um framkomu sína gagnvart
heimi.
Nauðsyn á gagnrýni.
Einhver kann nú að segja, að ó-
þarfi sé að í-æða um óánægju og þörf
á gagnrýni, til þess gefi sambúðin
við hin erlendu setulið enga ástæðu.
Það skal fúslega játað, að sambúðin
hefir að mörgu leyti verið vonum
framar. Hitt er þó vafalítið, að tölu-
vert brestur á að hún sé misfellu-
laus. Ýnisir þeir atburðir hafa gerzt,
sem mjög særa íslenzkan þjóðar-
metnað og af má ráða skilningsleysi
hinna erlendu herstjórna á því, hvað
talist geti sæmilegt gagnvart hinni
herteknu þjóð. — íslendingar beygja
sig fyrir þeirri staðreynd, að land
þeirra hafi verið hernumið vegna
mikilvægrar legu þess. Þeir heygja
sig þar af leiðandi einnig fyrir þeirri
staðreynd, að sá viðbúnaður sé hafð-
ur í landinu, sem hernaðarleg nauð-
syn krefur. En þeir hljóta að áfellast
hitt, að þeim sé sýndur nauðsynja-
laus ágangur. Islendingar vei'ða ekki
sakaðir um þröngsýni, þótt þeir beri
upp kvartanir sínar, þegar út af beri
i sambúðinni við hin erlendu lið.
Þær eru bornar fram vegna þess, að
þjóðin ann sóma sínum og kýs frem-
ur að segja hug sinn en nöldra í
barm sér. Frelsisástin er íslenzku
þjóðinni í blóð borin. Frelsið, lýð-
í’æðið, byggist á rétti einstaklinga og
þjóða til gagnrýni. Barátta þeirra
þjóða, sem herlið eiga á íslandi, er
fyrir rétti smáþjóðanna, lýðræðinu,
frjálsræði í anda og athöfnum. Þess-
ar þjóðir geta þvi trauðla áfellst ís-
lenzku þjóðina, sem er í miklum
vanda stödd, þótt hún beri upp kvart-
anir sínar eða geri ráðstafanir til
þess að troða upp i gættirnar, frem-
ur en opna þær, fyrir hinum erlendu
áhrifum.
Sagan vitnar.
Og það er þetta, sem vér íslend-
ingar nú eigum að gera. Vér eigum
að troða upp i allar gættir. Vér eigum
að slá skjaldborg um tungu vora,
þroska með oss heilbrigðan og öfga-
lausan þjóðarmetnað og umfram allt
varast að láta framkomu vora bera
svip þýlyndis eða auðmýktar. Sönn
þjóðerniskennd felst fyrst og fremst
i ræktarsemi og skilningi á þörf
þjóðar sinnar. Þess er aldrei meiri
nauðsyn en nú, að ísle^idingar ræki
liinar þjóðlegu skyldur sinar. Af
þeirri staðreynd megum vér ekki
missa sjónar. Vér megum ekki fá of-
birtu i augun af þvi stundarskini,
sem stendur af hinum fljótfengna
gróða. Framtíð þjóðarinnar byggist
fyrst og fremst á því, að þeirra verð-
mæta sé gætt, sem tímans tönn ekld
fær eytt. Um þetta ber öll saga ís-
lenzku þjóðarinnar skýran vott. Við
bjarmann frá þessari sögu á oss, sem
nú lifum og störfum, að veitast létt
að standast þá eldraun, sem liðandi
stund leggur fyrir oss.