Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1941, Blaðsíða 28

170
Þ J Ó Ð I N
f
Flugmærin.
Framhaldssaga.
— Heyrðu, Lísa, sagði Yilla og
iienti frá sér flugvélarbókinni, það
gengur eitthvað að þér. Segðu mér
undir eins, hvað það er.
— Það gengur ekkert að mér, sagði
Lísa, en frænka er komin i stökustu
vandræði. Fyrir stríð var bróðir minn
foringi í liernum, og við urðum að
styðja hann fjárhagslega eins og við
gátum. Nú er hann að reyna að selja
vélar, en það gengur heldur eldd sér-
lega vel.
— Efnin hafa gengið af fólkinu
þínu í stríðinu eins og öðrum, býst
ég við?
— Ég lield, að það hafi ekki verið
efnunum fyrir að fara hjá mínu fólki.
sagði Lísa og hrosti dauflega, — nema
þá hjá pabba, en hann var nú líka
kaupmaður. Fólkið rnitt gat ekki fyr-
irgefið mömmu að eiga hann, þvi liún
Samverjans á ófriðarárunum fyrri.
Fyrir bragðið verður frásögnin um
stofnun Elliheimilisins Grundar
nokkuð misvísandi, þar sem það voru
Samverjamenn, sem beittu sér fyrir
stofnuninni, en höfðu þá löngu slitið
Ijeinu sambandi við Goodtemplara-
i-egluna, sem hér er þakkað stofnun
liins þarfa fyrirtækis. í liópi stofn-
enda er og vantalinn Júlíus Árnason
kaupmaður, sem enn situr i stjórn
Elliheimilisins. Hinsvegar er iðulega
getið um doktorsvarnir ýmsra mætra
nianna við Kaupmannahafnarhá-
skóla og er ekki sjáanlegt, livað þær
koma Árhókum Revkjavíkur við. —
var aðalborin, en hún elskaði hann,
og svo hlaut hún auðæfi með honum.
En satt er það, að efnin voru þrotin
og það jafnvel áður en hann féll í
stríðinu. Öllu minu fólki hafði orðið
gott af peningum pabba, svo fráfall
hans fór með allt á höfuðið. Mamma
dó svo skömmu siðar. Rudi og ég vor-
um svo alin upp hjá frænkum okkar
— æ, Villa, það er allt fullt af svoleið-
is frænkum í Wien. Þær eru með
titla og tildur, en alveg vita efnalaus-
ar. —
— Bróðir þinn verzlar þó ekki með
flugvélar? spurði Villa til að hressa
upp á Lísu.
— Það held ég ekki. Ég held það
séu aðallega bílar, sem hann hefir
áhuga fyrir, sagði Lisa, en vildi elcki
bæta við, að áhugi hans snerist kann-
ske fyrst og fremst um leikkonur.
— Heyrðu, þú flýgur með mér til
London á morgun, sagði Villa. —
Einverntíma verður þú að koma upp
í flugvél hvort sem er, og ég skal ekki
Það kann að vera, að persónulegt við-
liorf ráði nokkru um aðfinnslur þær,
sem ég liefi sett hér fram, og getur
það einnig verið, að aðrir geti bætt
þar við. Slikt hlýtur einatt að verða,
að einliverjir verði til að hæta einu og
öðru við i jafn yfirgripsmiklum ann-
ál og Árbækurnar eru. Þrátt fyrir
það eru Árhækur dr. Jóns Helgason-
ar eitt hið merkasta heimildarrit um
sögu liöfuðstaðarins, og stendur
Reykjavíkurbær í þakkarskuld við
hann fyrir það, að hann hélt minnis-
greinum sínum saman, en lét þær
ekki týnast.
L. S.