Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1941, Blaðsíða 30

172
ÞJÓÐIN
og vissuni handtökum. þá varð henni
rórra.
— Samband, hrópaði vélamaður-
inn og Villa svaraði: — Samband, og
setti vélina af stað. Hávaðinn i vél-
inni yfirgnæfði allt annað, flugvélin
lyfti sér og hraðinn jókst.
Lísa sá trén og tíglótta akurreiti
þjóta framhjá, er flugvélin lyfti sér
æ hærra og tók dífur og henni til
undrunar fór um hana straumur af
hrifningu.
Þetta var þá flug! En livað það virt-
ist einfalt og blátt áfram! Hún var
hissa á því, að húu skyldi hafa óttasl
það. Það var minni liristingur sam-
fara því en ferðalagi i járnbrautar-
lest, og mikið þægilegra en sjóferð.
Bráðlega sá hún út yfir allt Sussex
hérað og það var með allt öðrum svip
en áður. Allir benzin-geymar, sum-
arbústaðir og girðingar virtist horf-
ið, en við henni blasti víðáttumikið
sléttlendi, er ballaði niður að blýblá-
um sjónum, með silfurfaldi yzt út við
sjóndeildarhring. Skógarþykkni á við
og dreif, sem hvergi voru sjáanleg
frá bílveginum. Silfurtærar ár og gul-
ar hvirfingar bæjanna á sölnuðum
ökrum. — Lisa var frá sér numin af
allri þessari fegurð.
Þá tóku allt í einu litlir, gráir skýja-
hnoðrar að þjóta fram hjá gluggan-
um á flugvélinni. Litlu síðar þjöpp-
uðust lmoðrarnir saman og birgðu
fyrir alla útsýn. Nú var ekkert að sjá
fyrir neðan nema gráa jjokuna.
Villa hækkaði flugið og allt í einu
komu þær út í sólskinið aftur. Lisa
horfði niður og sá nú fannhvíta snjó-
breiðu hylja stórfengleg fjöll og firn-
indi. Dökkir sknggar í djúpum gjót-
um voru líkastir stöðuvötnum, en
livítar borgir hreyktu sér uppi á
hnúkunum, — skýjaborgir.
Villa flaug áfram og beindi nú
flugvélinni til jarðar. Hún stakk sér
niður í skýjahafið til þess að finna
smugu niður á jörð. Allt varð nú aft-
ur hulið grárri þoku umhverfis þær.
Þær komust út úr skýjaþykkninu og
dagur Ijómaði, sem fólkinu niðri á
jörðinni hefur vafalaust fundizt hlýr
og fagur, en var þó sem skuggi hjá
sjón i samanburði við sólskinsheim-
ana fyrir ofan skýin. Það var stutt
stund en yndisleg þar efra.
London blasti við þeim eins og
stirðnaður þokubeiniur.
Brælan í borginni varð enn tilfinn-
anlegi’i eftir að Lisa hafði kvatt Villu,
sem þurfti að finna svifflugskennara
sinn. — Lísa eyddi meiri hluta dags-
ins í ráp á milli vinnumiðlunarskrif-
stofa. Hún reyndi að ná sér í barna-
kennslu á heimilum. Alstaðar var
hún beðin að skrifa nafn, heimilis-
fang og tilgreina ætt og uppruna.
Allsstaðar var henni sagt, að þareð
hún hefði ekki starfað að kennslu-
störfum áður, myndi það reynast því
nær ókleift að útvega henni stöðu.
Það virtist koma henni að góðu
liði að nefna sir Henry sem meðmæl-
anda, en allt í allt fannst lienni öll
fyrirhöfnin tilgangslaus. Hún ákvað
með sjálfri sér, að næst }>egar hún
leitaði eftir atvinnu, þá skyldi hún
ráða sig sem eldabusku en ekki sem
heimiliskenuara. Fólk vrði þá að elda
matinn ofan í sig.
I döprum þönkum gekk hún til
járnbrautarstöðvarinnar. Fyrir utan
stöðina stóð maður á einum fæti,